Վարչապետի այսօրվա չափազանց սուր հայտարարության տաք հետքերով…
Ինչո՞ւ է Երևանը սպասում Մոսկվային, եթե մի կողմից չի ապահովվում Լաչինի միջանցքի ազատ տեղաշարժի վերականգնումը, մյուս կողմից Ռուսաստան այդ հարցում չի դիմում միջազգային օգնության:
Թե՞ չկա այդպիսի օգնության հույս, ու դա է նաև պատճառը, որ թե՜ Ռուսաստանը, թե՜ Հայաստանը այդ հարցը գոնե առայժմ չեն բարձրացնում ՄԱԿ ԱԽ առաջ:
Ռուսաստանն ինքը թերևս դեմ չի լինի, եթե իր խաղաղապահությունը ստանա ՄԱԿ ԱԽ «կնիք»: Իսկ ՄԱԿ ԱԽ անդամները դրա վերաբերյալ ինչ դիրքորոշում ունեն:
Այս պահին ավելորդ է քննարկել Թուրքիայի և առավել ևս Ադրբեջանի դիրքորոշումը:
Առանցքայինն իհարկե ՄԱԿ ԱԽ հինգ մշտական անդամների, մասնավորապես ԱՄՆ ու Բրիտանիայի դիրքորոշումն է, որովհետև Ֆրանսիան կարծես թե պարբերաբար հղում է անում նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրին և առնվազն պատրաստ կլինի այդ հարցում պայմանավորվածության հասնել Ռուսաստանկ հետ, հատկապես նկատի ունենալով նաև այն մոտեցումները, որ այդ Մակրոնը արտահայտում է Եվրոպայի անվտանգության ապագա ճարտարապետության համատեքստում Ռուսաստանի դերի առնչությամբ:
Անկասկած է սակայն, որ միայն Ֆրանսիան բավարար չէ այդ օրակարգերն առաջ մղելու և սպասարկելու համար բայց առանցքային է Թուրքիայի և Իրանի դիրքորոշումը, որոնք ՄԱԿ ԱԽ անդամ չեն, սակայն ունեն տարածաշրջանային էական դերակատարում:
Այլ կերպ ասած, հասկանալի է, որ, եթե Ռուսաստանն անգամ բարձրաձայնի այդ հարցը, այն ՄԱԿ ԱԽ-ում չի ունենալու համարժեք արձագանք, չի ունենալու մշտական անդամների կոնսենսուս:
Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե ինչու՞ է Հայաստանի վարչապետը առաջ քաշում մի հարցադրում, որի հետագա առաջմղման ճանապարհը բավականին անհարթ է՝ մեղմ ասած:
Արդյո՞ք Երևանը փորձում է շոշափել Մոսկվայի և ՄԱԿ ԱԽ մյուս անդամների տրամադրությունն ու վերաբերմունքը այդ հարցին, թե՞ պարզապես հնչեցնում է հայտարարություններ, որոնք միտված են իրապես փակուղային վիճակում ապահովել գոնե ներքին այնպիսի հասարակական տրամադրվածություն, որում իշխանությունը կապահովի իր դիրքերի աներերություն:
