Ֆրանսիայի քաղաքական ուժերի առաջնորդները, պատգամավորներ, սենատորներ, բաց նամակով դիմել են Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնին, հիշեցնելով հայ-ֆրանսիական բարեկամության խորը արմատները՝ քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, արժեհամակարգային, քաղաքակրթական ասպեկտներում, և կոչ անելով Ֆրանսիային քայլեր ձեռնարկել Լեռնային Ղարաբաղի հայությանը Ադրբեջանից պաշտպանելու ուղղությամբ, ընդհուպ Միացյալ Նահանգների ու եվրոպական գործընկերների հետ քննարկել Բաքվի հանդեպ պատժամիջոցների հարց: Բաց նամակը, որ հրապարակվել է Ֆրանսիայի ամենահեղինակավոր պարբերականներից մեկում՝ Մոնդում, ըստ էության շաբաթներ առաջ Ֆրանսիայի խորհրդարանի երկու պալատների ընդունած հայտնի բանաձևերի վերաշարադրությունն է:
Հայտնի է նաև, որ Ֆրանսիայի կառավարությունը հայտարարեց, որ այդ բանաձևերը զուտ խորհրդարանական նախաձեռնություն են և չեն արտահայտում Ֆրանսիայի պաշտոնական քաղաքականությունը: Միևնույն ժամանակ, թերևս անկասկած է, որ պաշտոնական Փարիզը էապես չի փորձել խոչընդոտել այդ բանաձևերի ընդունմանը, ինչը թերևս նշանակում է, որ ամենևին դեմ չի եղել դրանց առկայությանը: Հարցը սակայն այն է, թե որքանով է հավանական, որ Փարիզը ձեռնամուխ լինի այդ բանաձևերի իրագործմանը, և ամենից էականը՝ արդյունավետության ի՞նչ ռեսուրս ու գործիքակազմ ունի Ֆրանսիան, այդ իրագործման անցնելու դեպքում: Որովհետև, եթե այստեղ լինեն քայլեր, սակայն չլինի դրանց գործնական արդյունավետություն ապահովելու գործիքակազմ, էֆեկտը կարող է լինել հակառակ և Ֆրանսիան կարող է կամա, թե ակամա դառնալ իրավիճակի սրման դետոնատոր:
Այլ հարց է, որ Ֆրանսիան այդ գործում չմնա մենակ և ստացվի գործակցությունը Միացյալ Նահանգների ու եվրոպական գործընկերների հետ՝ Ադրբեջանին պատժամիջոցների ենթարկելու, Ադրբեջանի ագրեսիվ քաղաքականության համար պատասխանատվության շոշափելի հեռանկար ստեղծելու և այդ կերպ Բաքվին զսպելու հարցում: Բայց, որքանո՞վ է իրատեսական այդ պատկերը, եթե հիշենք, որ ընդամենը օրեր առաջ՝ Արցախի 120 հազար հայության արգելափակման պայմաններում, Եվրահանձնաժողովի նախագահը Ադրբեջանը հռչակում է ԵՄ վստահելի էներգետիկ գործընկեր և ստորագրում հերթական էներգետիկ համաձայնագիրը Բաքվի հետ: Կարո՞ղ է Ֆրանսիան փոխել իրերի այդ դրությունն ու հարաբերակցությունը:
