Ստացվում է, որ Լաչինի միջանցքը ռուս խաղաղապահների վերահսկողության տակ չէ, ՌԴ նախագահ Պուտինի հետ հանդիպմանը հայտարարեց Հայաստանի վարչապետ Փաշինյանը, միջանցքի արգելափակման խնդիրը բարձրաձայնելով նոյեմբերի 9-ի հայտարարությանը հղումով: Դա հանդիպման այսպես ասած բացման մասին վերջին դրվագն էր, որից հետո պարզ չէ, թե օրինակ այդ առումով ինչ է ասել Պուտինը: Սակայն, շատ կարևոր է այն, թե ինչ է անում կամ ինչ կարող է անել Երևանը, որովհետև այն, որ ռուս խաղաղապահները չեն ապահովում միջանցքի ապարգելափակումը՝ փաստ է: Թե ինչու՞ չեն անում դա, չեն ուզում, թե չեն կարողանում, կամ որևէ պահանջ կա Երևանի հանդեպ, սա իհարկե խնդրի մյուս կողմն է: Բայց, ի՞նչ կարող է անել Երևանը, եթե ռուս խաղաղապահներն ու Ադրբեջանը չեն անում այն, ինչ գրված է նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթում: Այստեղ գալիս է մյուս հարցը՝ իսկ Երևանն ունի՞ որևէ այլ բան անելու գործընկեր կամ դաշնակից, որը գործնականում կարող է օժանդակել այդ այլ տարբերակին:
Այստեղ է թերևս, որ բախվում ենք մի պարզ իրողության, որը ընդունելու համարձակությունը պետք է ունենանք և միայն այդ պարագայում կարող ենք լրջորեն խորհել, թե ինչպես լուծենք հարցը: Լաչինի միջանցքում Ադրբեջանի գործողությունը ունի գործնականում բոլոր ուժային կենտրոնների առնվազն լուռ աջակցությունը: Համենայն դեպս, բացելու կոչերը, որ հնչել են, գործնականում ոչինչ են, և, եթե տևական ժամանակ անց դրանք չեն տալիս որևէ արդյունք, իսկ կոչերի հեղինակները չեն տալիս որևէ գործնական այլ քայլի պատրաստակամության նշան, ուրեմն նրանք էլ ստեղծված իրավիճակում ունեն իրենց ակնկալիքը և գործնական որևէ բան կանեն, եթե ստանան այն: Ըստ այդմ, Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը գուցե հայ հանրության համար առնվազն նույնքան որոշակիությամբ ակնարկի, թե ինչպիսին են իրավիճակից ելքի և առաջընթացի պատկերացումները այլ դերակատարների մոտ, որոնք հայտնում են անմիջական միջնորդական շահագրգռություն: Եթե տեղի չի ունենում որևէ փակ շրջանակում փոխհամաձայնեցված՝ բարձրաձայն, թե լռելյայն, գործընթաց, ապա թերևս ժամանակն է, որ իրավիճակի մասին խոսվի ավելի բաց, բայց ոչ միայն Ռուսաստանի, այլ բոլորի մասով: Դա անհրաժեշտ է Հայաստանի հանրությանը իրավիճակի առավել ընդգրկուն գնահատական ձևավորելու և ըստ այդմ կարևոր որոշումների հարցում դիրքորոշվելու համար: Որովհետև, եթե իրավիճակը զարգանա Հայաստանին ևս մեկ անգամ որևէ ստատուս-քվո պարտադրելու, ու այն էլ պատերազմական տարբերակով պարտադրելու ուղղությամբ, ապա դա արդեն կլինի հայկական պետականության անշրջելի կորուստ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի