Գործադիրը հավանություն է տվել «Տարածքային կառավարման մասին» օրենքում փոփոխություններ կատարելու մասին», «Կառավարության կառուցվածքի և գործունեության մասին» օրենքում փոփոխություններ կատարելու մասին» և «Կառավարչական իրավահարաբերությունների կարգավորման մասին» օրենքում լրացում և փոփոխություն կատարելու մասին» օրենքների նախագծերին: Նպատակը՝
մարզպետների և մարզպետների աշխատակազմերի գործունեության արդյունավետությունը բարձրացնելն է, հաշվետվողականության ավելի ճկուն մեխանիզմներ ներդնելը: Նախատեսվում է սահմանել դրույթներ, որոնց համաձայն կառավարության քաղաքականությունը մշակող և իրականացնող մարմինը մարզպետների գործունեության արդյունավետության բարձրացման նպատակով համակարգելու է մարզպետների ընթացիկ գործունեությունը:
Այս առնչությամբ, Վանաձորի «Ուղղակի ժողովրդավարություն» հասարակական կազմակերպության ղեկավար, իրավապաշտպան Գևորգ Քոթանջյանը «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց. «Եթե իրականում նայում ենք, մարզպերանների հաշվետվողականության բարձրացումը թափանցիկության առումով որոշակիորեն արդյունավետ է: Հարցն այն է, որ խոշորացման արդյունքում ենթադրվում էր, որ տեղի կունենա կառավարման ապակենտրոնացում, բայց փաստացի ստացվում է, որ համայնքներին տրվելու է միայն շենքերի պահպանությունը, իսկ բյուջետային առումով համայնքները որևէ դրական ազդեցություն չեն ունենա: Այսինքն այդ ամենը շարունակելու են կառավարել մարզպետարանները: Հաշվետվողականությունը այստեղ շար կարևոր է, որովհետև եթե համայնքներից հնարավոր էր լինում հանրային լսումների, տարբեր միջոցառումների արդյունքում տեղեկանալ, մարզպետարանը, որպես կանոն, դա չի կազմակերպում, միայն վերջում կատարողականի տեսքով կարողանում ենք տեսնել, թե ինչ է եղել, ինչպես է եղել, ինչպես են ծախսվել գումարները և այլն»:
Տեսակետին, թե համայնքների խոշորացումից հետո մարզպետարանների անհրաժեշտությունը նվազում է, եթե չասենք վերանում է, և կարիք չկա մարզպետների ինստիտուտ պահել, Քոթանջյանն ասաց. «Մեծ հաշվով, համայնքների լիազորությունները մեծանում է, բայց իրենք կառավարում են միայն շենքերը: Ենթադրենք դպրոցներն անցան համայնքներին, շենքերն են անցնում համայնքներին, իսկ անձնակազմի, դասապրոցեսների կառավարումը մնում է նախարարության լիազորության տակ և այդտեղ եթե չլինեն մարզպետարանները, շատ մեծ աղետ կլինի, որովհետև վերահսկողություն որևէ կերպ չի կարող լինել: Երևանից չեն կարողանա կառավարել մարզերում այդքան համայնքներում գտնվող դպրոցները, հիվանդանոցները և այլն: Այստեղ մարզպետարանների լիազորությունների անհրաժեշտությունն, իհարկե, անհերքելի է:
Այլ ելք կլիներ, եթե համայնքները ստանային հավելյալ գումար բյուջեից և կարողանային ինքնուրույն կազմակերպել ու կառավարել: Նույնը վերաբերում է սոցիալական ծառայություններին: Նախկինում եթե դա համայնքներին էր պատկանում, հիմա պետական կառավարման տակ է և համայնքները ընդամենը շենքերն են տրամադրում»:
Հարցին, թե մինչ այժմ որքանով են արդյունավետ գործել մարզպետարանները, որքանով են կոռուպցիոն ռիսկերը հաշվարկվել ու բացահայտվել՝ հաշվի առնելով, որ նախկինում յուրաքանչյուր մարզպետ իր մարզում օլիգարխ էր, ՀԿ ղեկավարը պատասխանեց. «Ներկայումս ևս շատ հաճախ կարելի է տեսնել, որ մարզպետներն ունեն ազդեցություն տեղական քաղաքականության վրա: Այսինքն երբ տեղի ունեցած խոշորացման արդյունքում համամասնական կարգով ընտրություններով կառավարման անցան խմբակցություններ, շատ հաճախ որոշում կայացնող է դարձել մարզպետը: Այսօր էլ, օրինակ, Լոռու մարզում կարելի է տեսնել համայնքապետարան, որոնք ձեզ կասեն՝ մենք չենք որոշում կայացնում: Խորը առումով այդ ամենը պահպանվում է»:
Քոթանջյանը չհամաձայնեց, որ մարզերում մարզպետները միանձնյա որոշումներ կայացնողներ են. «Այո, առաջ եղել են դեպքեր, երբ մարդը ուզում էր առաջադրվել ՏԻՄ ընտրություններում, բայց մարզպետը կարող էր կանչել և «հորդորել» չառաջադրվել և մարդը չէր առաջադրվում: Հիմա դա չկա, հիմա մարզպետ ասվածի ազդեցությունը որոշակիորեն նվազել է: Մարզպետների հանցավոր ու կոռուպցիոն ազդեցությունը որոշակիորեն նվազել է: Այնուամենայնիվ, հիմա շարունակվում է ներքին քաղաքականության վրա ազդեցությունը, որն արվում է մարզպետի միջոցով: Հիմնական զենքը, որով կարողանում են շանտաժ անել ու ազդեցություն պահել, սուբվենցիոն ծրագրերն են, որոնք շատ հաճախ մարզպետների կողմից իրենց «դաբրոն» չստացած համայնքապետերն ու թիմերը չեն կարողանում հաստատել տալ: Ավելի ճիշտ որոշակի սուբվենցիոն ծրագրեր հաստատում են, բայց գերկարևոր սուբվենցիոն ծրագրերը մարզպետները չեն հաստատում, հետևաբար կառավարությունը չի համաֆինանսավորում»:
Նա նկատեց, որ եթե համայնքներին տրվի բարձր լիազորություն և գումար, ապա մարզպետարաններ ընդհանրապես պետք չեն լինի: Բայց այստեղ պետք է համայնքներում տարվեն լուրջ աշխատանքներ՝ մասնագետներին համայնքային իշխանության մեջ ներգրավելու կամ մասնագետներ պատրաստելու ուղղությամբ: Այդ պարագայում միանշանակ պետք չեն լինի մարզպետարաններ և համայնքները կունենան շատ ավելի բարձր դիմադրողականություն:
