Հայաստանն աշխուժորեն քննարկում է ՄԱԿ ԱԽ նախօրեի նիստը և դրա հնարավոր ազդեցությունը Լաչինի միջանցքում ստեղծված իրավիճակի վրա: Սրան զուգահեռ, թերևս շատ կարևոր է արձանագրել այն, որ ներկայիս համաշխարհային պատերազմի ռեժիմում, որքան էլ այդ պատերազմը հիբրիդային է, թերևս մոլորություն կլինի մտածել որևէ շատ, թե քիչ հաստատուն ու երկարաժամկետ կայունացնող իրողության մասին և հետևաբար, հայկական քաղաքական մտքի գերխնդիրներից մեկն է ընթացիկ խնդիրների լուծումների շուրջ բարդ աշխատանքին զուգահեռ, աշխատել նաև հնարավոր այն սխեմաների և գաղափարների ուղղությամբ, որոնք կպարունակեն առավել երկարաժամկետ կայունության և անվտանգության հեռանկարներ:
Այդ իմաստով, որքան էլ հնչի տարօրինակ, հիմնական ուղղություններից մեկը պետք է լինի աշխատանքը կովկասյան «եռաչափ» հարթության վրա, փորձելով գտնել ընդհանուր եզրեր երեք երկրների միջև և դրա հիմքով նաև ձգտել ղարաբաղյան խնդրում ընդհանուր մոտեցումների ձևավորմամբ կայունության միջավայրի միտված լուծումների կամ մեխանիզմների: Սա անշուշտ թվում է գրեթե անհավանական, հաշվի առնելով երկրների ներկայիս դիրքորոշումներն ու հայ-ադրբեջանական հակամարտության հանգամանքը, հաշվի առնելով Ադրբեջանի բացահայտ ագրեսիվությունը:
Միևնույն ժամանակ, թերևս թյուրընկալում է մտածել, թե ներկայումս ավելի շատ շոշափվող և դիտարկվող տարբերակները առավել իրատեսական են այն պայմաններում, որում այսօր միջազգային քաղաքականությունն է՝ համաշխարհային հիբրիդային պատերազմ: Ավելին, այդ պատերազմի հանգամանքը կարող է «օգնել» կովկասյան «եռաչափության» տիրույթում ընդհանուր եզրերն ընդգծելուն, քանի որ անկանխատեսելիությունը մարտահրավեր ու սպառնալիք է ոչ միայն Հայաստանի, այլ մեծ հաշվով բոլոր երեք երկրների համար, նվազագույնը՝ այդ երկրներում կառավարող համակարգերի, ինչպիսին էլ լինեն դրանք:
Այլ կերպ ասած, ընդհանուր եզրերը կան, և հարցը ավելի շուտ ոչ այնքան դրանք գտնելը, որքան դրանց շուրջ խոսակցության մեխանիզմ գտնելն ու աշխատեցնելն է, հաշվի առնելով իհարկե նաև այն հանգամանքը, որ խոշոր դերակատարները այդուհանդերձ ձգտելու են խանգարել դրան, եթե այն միտված է լինելու կովկասյան ինքնիշխանության համակարգի ձևավորման: Բոլորն իհարկե ձգտում են Կովկասը դիտել սեփական ազդեցության գոտում, այլ ոչ իբրև ինքնիշխան «եռաչափ» սուբյեկտայնությամբ ռեգիոն, որը կարող է հանկարծ խնդիրներ դնել, այլ ոչ զբաղվել միայն իր առաջ դրվող խնդիրների լուծումներ փնտրելով:
