«Կոչ կանեի, որ ընդդիմությունը նաև այս ուղղությամբ աշխատի, որ ՌԴ-ն կատարի իր պարտավորությունները և ապահովի Լաչինի միջանցքում անվտանգ երթևեկությունը», խորհրդարանում պատասխանելով Հայաստան ընդդիմադիր խմբակցության պատգամավորների հարցերին, ասել է ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը: Նա նշել է, որ ըստ նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրի, ՌԴ-ն է Լաչինի միջանցքի անվտանգության երաշխավորը: Փաստացի, Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը բավականին թափանցիկ ակնարկում է, որ Լաչինի միջանցքի ճանապարհի հարցում ՌԴ-ն չի կատարում իր պարտավորությունը, իսկ Հայաստանի իշխանության ջանքն էլ բավարար չէ այդ խնդրի լուծման համար:
Ստացվում է, որ Հայաստանի ԱԽ քարտուղարն ակնարկում է, թե Մոսկվան ամեն ինչ չէ, որ անում է միջանցքը բացելու և անվտանգություն երաշխավորելու համար: Մի կողմ թողնենք ընդդիմության հանգամանքը: Ռուսաստանի հանդեպ Հայաստան դաշինքի վերաբերմունքը և դիրքավորումը հայտնի է բավականաչափ: Այստեղ առավել էական է հասկանալ, թե արդյո՞ք պաշտոնական Երևանն իրապես համարում է, որ Ռուսաստանը կարող է անել ավելին, բայց՝ չի անում: Իհարկե այն, որ Ռուսաստանն ավելին անել կարող է, թերևս անկասկած է:
Պարզապես, ավելին նշանակելու է թերևս առավել կոշտ խոսակցություն Ադրբեջանի հետ, իսկ դա էլ իր հերթին նշանակելու է Թուրքիա, ու նաև մի շարք այլ խնդիրներ, սկսած այն, որ Ադրբեջանն էլ Թուրքիայի, Իսրայելի և թերևս ԱՄՆ ու Բրիտանիայի աջակցությամբ պարզապես կխոչընդոտի Ռուսաստանի և Իրանի հաղորդակցությանը, ինչը կլինի շոշափելի հարված ռուս-իրանական դաշնակցությանը, որ ձևավորվում է այս շաբաթներին: Այլ կերպ ասած, Ռուսաստանն ավելին անել իհարկե կարող է, սակայն դրա հետևանքով կարող է կորցնել էլ ավելին: Հետևաբար, Մոսկվան ավելին կանի այն դեպքում, երբ չունենա դրանից ավելի կորցնելու բան: Կարո՞ղ է Հայաստանը ստեղծել այդպիսի վիճակ: Սա իսկապես բարդ հարց է: Թվում է, որ այն ունի պարզ պատասխան:
Ստեղծել իրավիճակ, երբ ՌԴ-ն կկորցնի Արցախում իր մանդատը: Բայց, այդ հարցում էլ բնականաբար առաջանում է հարց, թե այդ իրավիճակը ստեղծելու պարագայում որքան է երաշխավորված արդյունավետությունը, և որքան է մեծ ռիսկը, երբ դրա հետևանքով Հայաստանն ու Արցախը կարող են կորցնել ավելին: Ի վերջո, ռուսական մանդատի հարցում մեղմ ասած ամեն ինչ չէ, որ կախված է Հայաստանից: Ավելին, զգալիորեն շատ բան կախված է Ադրբեջանից: Իսկ դա արդեն բավարար է հասկանալու համար խնդրի բարդության աստիճանը: Այդ պարագայում ստացվում է, որ հարցը դառնում է Երևանում ընդամենը ներքաղաքական՝ ընդդիմություն-իշխանություն փոխադարձ դիտողությունների և մեղադրանքների առարկա, որի ընթացքում հնչում են հայտարարություններ, որոնք գուցե և արտացոլում են իրերի իրական վիճակը, բայց որևէ կերպ չեն նպաստում դրանց հետևանքներով պայմանավորված խնդիրների լուծմանը, եթե ընդհանրապես թե խորհրդարանական ընդդիմությունը, թե մեծամասնությունը խորապես շահագրգռված են այդ լուծումներով: