8-րդ օրն է՝ Ստեփանակերտ-Գորիս միջպետական մայրուղին շարունակում է երկկողմանի փակ մնալ։ Հատկապես պասիվ է Ռուսաստանի հայկական համայնքը: «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է Ռուսաստանցի հայ փաստաբան հայ-ռուսական իրավաբանների «ԱրմՌոսս» ասոցիացիայի նախագահ Ռուբեն Կիրակոսյանի հետ: Նրա խոսքով՝ եթե դա իրականում խաղաղապահների իրավասության տարածքն է, իրենք պետք է ապահովեն այդ տարածքի անվտանգությունը, իսկ եթե ոչ, այդ հարցը պետք է բարձրացվի միջազգային կառույցներում, մասնավորապես ՀԱՊԿ կոչեցյալ կազմակերպությունում:
«Դա է կարծես տարածաշրջանի հիմնական ռազմական միությունը: Հակառակ դեպքում Հայաստանը պետք է դիրքորոշում արտահայտի, քանի որ սա հումանիտար խնդիր է դառնում: Սա բացարձակ ընդունելի չէ, քանի որ կտրվում են ընտանիքների կապերը, բարեկամների կապերը: Այս դեպքում Արցախն էլ պետք է դիրքորոշում արտահայտի միջազգային հարթակներում: Այդպիսի դատական ատյան չկա, որ նման հարցեր քննի, բայց պետք է լինեն միջպետական հարթակներ բանակցությունների, որովհետև եթե չլինեն բանակցություններ, ընդհանրապես լավ չի լինի, քանի որ Հայաստանն այսօր պատրաստ չէ լուրջ ընդհարումների»,-ասաց նա:
Անդրադառնալով տեսակետներին, որ այս հարցում Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի միջև որոշակի պայմանավորվածություն կա, դրա համար էլ ռուս խաղաղապահները չեն շտապում բացել միջանցքը, Կիրակոսյանն ասաց. «Ես փաստաբան եմ և քաղաքական հարցերին չեմ կարող պատասխանել: Ես չգիտեմ՝ ինչ պայմանավորվածություններ կան միջպետական մակարդակներում: Փաստացի Ռուսաստանը չի կարողանում լինել անշահախնդիր միջնորդի դերում, իսկ խաղաղապահը պետք է լինի հենց այդ դերում, որ թույլ չտա ընդհարումներ և երկու կողմերին էլ միանման վերաբերմունք ցուցաբերի: Եթե դա չի ստացվում, դա արդեն խաղաղապահություն չէ, պետք է ուղղակի կոչ անել Ռուսաստանին, որ նա խաղաղապահի առաքելությունը վերականգնի ու պաշտպանի: Եթե նա չի կարողանում, Հայաստանը պետք է այլ ելք գտնի, միգուցե դիմի այլ ուժերի, որպեսզի իրադրությունը գնալով չսրվի: Հիմա այնքան լարված խնդիրներ կան, իսկ մենք էլ պատրաստ չենք լուրջ ընդհարումների: Գուցե իմաստ ունի դիմել Սփյուռքին, միգուցե սփյուռքահայությունն ինչ-որ ձևով կարողանա դիրքորոշում արտահայտել իրենց երկրների կառավարությունների նկատմամբ:
Հարցին՝ այստեղ ամենամեծ անելիքն արդյո՞ք չունի հենց Ռուսաստանի հայ համայնքը, մասնավորապես Ռուսաստանի հայերի միությունը, Կիրակոսյանը նշեց, որ եթե խոսքը Ռուսաստանի մասին է, այստեղ տարբեր համայնքային կառույցներ կան, որ պետք է արտահայտվեն: Լավ կլիներ, որ խոշորագույն կառույցը արտահայտվեր, բայց նա ինքն իր մեջ է այդ որոշումները կայացնում և չի համաձայնեցնում այստեղ մնացած հայկական կառույցների հետ:
«Չկա այստեղ միասնական համայնքային հարթակ, որտեղ բոլոր կառույցները միասին կարող են արտահայտվել և միասնական որոշում ընդունել: Բոլոր կառույցներն այստեղ իրար մեջ ընդհարումների մեջ են, չկա համերաշխություն:
Ռուսաստանի հայերի միության մենաշնորհը արդեն չկա, մնացածները փորձում են ձևավորվել, ընդհանուր կարծիք արտահայտել, բայց նրանք չունեն ոչ մի աջակցություն պետության կողմից: Եվ քանի որ չկա միասնական ձևավորված դիրքորոշում, Ռուսաստանն ինքն է այդ դիրքորոշումը որոշում, քանի որ ոչ մեկը նրան չի հուշում կամ խնդրում՝ ինչպես անել, ինչպես չանել, ինչն է ճիշտ, ինչը սխալ: Այնպես որ մեր այստեղի համայնքային կառույցների մեղքի լուման էլ կա այդ ամենում»:
