Հայաստանի ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը հայտարարել է, թե անհնար է հերքել փաստված բանը, այն է՝ Վաշինգտոնում բանակցության ընթացքում արձանագրվածը, որ վերաբերում է Ստեփանակերտ-Բաքու շփման միջազգային մեխանիզմին: Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի արտաքին կապերի պատասխանատու Հիքմեթ Հաջիևը, ում հետ ամիսներ առաջ Վաշինգտոնում ԱՄՆ նախագահի խորհրդական Սալիվանի միջնորդությամբ բանակցել էր Արմեն Գրիգորյանը, հերքել էր Հայաստանի ԱԽ քարտուղարի հայտարարությունը, որ վերաբերում էր այդ միջազգային մեխանիզմին:
Հաջիևը հայտարարել է, որ Բաքուն որևէ արտաքին սուբյեկտի հետ չի բանակցի «Ղարաբաղի հայերի իրավունքների» վերաբերյալ, քանի որ դա իրենց «ներքին գործն» է: Սա Բաքվի հայտնի հետպատերազմական դիրքորոշումն է: Հայաստանի ԱԽ քարտուղարը պատասխանելով Հաջիևին ասել է, որ ահնար է հերքել փաստը, որին ներկա է եղել նաև ամերիկյան կողմը: ԱԽ քարտուղարը թերևս նկատի է առնում Սալիվանին: Գրիգորյանը նշել է նաև, որ կա հանդիպման քննարկումների արձանագրում և հեշտ ապացուցելի է, որ կա այդպիսի քննարկում: Այստեղ կան իհարկե մի շարք շերտեր:
Անշուշտ, Ադբրբեջանը հրապարակավ չի խոստովանի այդպիսի քննարկման հանգամանքը, որովհետև կա այսպես ասած իր հանրության ներքին խնդիրը, այսինքն Բաքվի իշխանության ու հասարակության փոխհարաբերությունը: Ադրբեջանի իշխանությունը հայտարարում է իր հանրությանը, որ լուծել է Ղարաբաղի հարցն ու այդպիսի խնդիր այլևս չկա: Հայտարարում է, որ դա իր ներքին հարցն է: Հանրությունը բնականաբար հարց կտա, թե ինչու՞ է այդ դեպքում բանակցվում հարցը Հայաստանի հետ՝ որևէ միջազգային հարթակում, և խոսվում որևէ միջազգային մեխանիզմի մասին, եթե Ադրբեջանը խոստովանի, որ կա այդպիսի քննարկում: Եթե Ադրբեջանը իր հանրությանն ասում է մի բան, իսկ բանակցային սենյակում քննարկում բոլորովին ուրիշ տրամաբանություն, ապա այդ պարագայում Ադրբեջանի իշխանությունը թերևս հայտնվում է Հայաստանի՝ նախապատերազմական երկու տասնամյակի իշխանությունների վիճակում, որոնք ներսում առաջ էին քաշում անզիջումայնության «նարատիվը», իսկ դրսում փաստորեն բանակցում էին տարածքները հանձնելու հարց:
Այդ «երկվությունը» բերեց խորքային ճգնաժամի և դրան կարող է հանգել նաև ադրբեջանական իշխանությունը: Ընդ որում, սա իհարկե Հայաստանի համար ամենևին ոգևորության առիթ չէ, որովհետև բոլորովին պարզ չէ, թե այդ ճգնաժամին հասած Ադրբեջանը ինչպե՞ս կգտնի դրանից ելքը: Եվ պետք չէ բացառել, որ «ելք» դիտվի նոր ռազմական սադրանքը: Եվ կա նաև հարց, թե արդյո՞ք Բաքվին հմտորեն չեն մղում այդ վիճակին, այդ «անելանելիությանը», հետո էլ պատերազմական «ելք» առաջարկելու համար, առաջարկ, որից Ադրբեջանի իշխանությունը չի կարող հրաժարվել: Իհարկե այդ պատերազմը պետք է հարվածի Իրանին, այլապես չկա Կովկասում նոր պատերազմի այլ շահագրգռություն: Թերևս նույն տրամաբանության մեջ կարող է դիտարկվել նաև Ռուսաստանի դուրսմղման խնդիրը: Բոլոր դեպքերում, բանակցային գործընթացում ճգնաժամը՝ եթե այն լինի թեկուզ Ադրբեջանի իշխանության շուրջ հասունացող, բոլորովին չի նշանակելու գոհության կամ ոգևորության միարժեք առիթ հայկական կողմի համար: Ըստ այդմ, խնդրի այդ ասպեկտի շուրջ թերևս հարկ է լինել ուշադիր և հաշվել հնարավորինս երկար տարածության վրա:
