ՌԴ նախագահի խոսնակ Դմիտրի Պեսկովը ի պատասխան լրագրողների հարցին ասել է, որ Ռուսաստանը պատրաստ է իր աջակցությունը ցուցաբերել Փաշինյան-Ալիև հանդիպում կազմակերպելու, եթե կողմերը լինեն պատրաստ: «Ռուսաստանն, իհարկե, պատրաստ կլինի տրամադրել անհրաժեշտ օգնությունը՝ իր տարածքում նման հանդիպում անցկացնելու համար», հայտարարել է Պեսկովը: Հնարավոր է, որ հանդիպումը տեղի ունենա տարավերջին մոտ՝ Սանկտ-Պետերբուրգում, որտեղ ավանդաբար հանդիպում են ԱՊՀ երկրների ղեկավարները: Պեսկովը նշել է, թե կա ԱՊՀ ձևաչափով այդպիսի ոչ պաշտոնական հանդիպում նախաձեռնելու մտադրություն:
Հայաստանի խորհրդարանի խոսնակ Ալեն Սիմոնյանը, որ վերադարձել է Մոսկվայում ՀԱՊԿ երկրների խորհրդարանական Վեհաժողովից,, հայտարարել է, որ Երևանը չի բացառում Փաշինյան-Ալիև հանդիպում մինչև տարեվերջ և կաշկանդված չէ միայն Բրյուսելում հանդիպելու տարբերակով: Բրյուսելի հանդիպումը պետք է լիներ այսօր՝ դեկտեմբերի 7-ին, սակայն այն տեղի չունեցավ, քանի որ Ալիևը հրաժարվեց հանդիպել Պրահայի քառակողմ ձևաչափով՝ նաև Ֆրանսիայի նախագահի մասնակցությամբ, իսկ Երևանն էլ անհրաժեշտ համարեց, որ Պրահայում քառակողմ ձևաչափով ձեռք բերած պայմանավորվածությունը հենց այդ ձևաափով էլ իրագործվի, այսինքն Բրյուսելում հանդիպեն չորսը, ոչ թե երեքը: Այդպիսով, բրյուսելյան հանդիպումը գոնե այս պահին ձախողվել է և «զարգացում» կարող է ունենալ ոչ թե հոկտեմբերի 6-ի Պրահայի, այլ հոկտեմբերի 31-ի Սոչիի «գիծը»:
Ընդ որում, ուշադրության է արժանի այն, որ թե պաշտոնական Փարիզը, թե Բրյուսելը կարծես թե մեծ փութաջանություն չդրսևորեցին Բրյուսելի դեկտեմբերի 7-ի հանդիպումը «փրկելու» ուղղությամբ, այն բանից հետո, երբ Ալիևը հրաժարվեց՝ պատասխանատվությունը դնելով Երևանի վրա, իսկ Երևանն էլ վերադարձրեց այն Բաքվին: Իհարկե Եվրամիության հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը Ադրբեջան այցից հետո արեց թվիթերյան գրառում, որտեղ եզրահանգում էր անում, որ Ալիևը հավատարիմ է բրյուսելյան գործընթացին, սակայն բոլոր դեպքերոյմ կարծես թե այդ գործընթացի «տերը» առանձնապես չջանաց ապահովել հանդիպման անցկացումը: Սա կարող է վկայել այն մասին, որ՝ կամ բրյուսելյան ձևաչափի պատասխանատուները միտումնավոր գնացին որոշակի դադարի, կամ այդուհանդերձ առկա է տարակարծություն ոչ թե Երևանի և Բաքվի, այլ Փարիզի և Բրյուսելի միջև, իսկ հնարավոր է՝ Փարիզի ու Վաշինգտոնի, որը փորձում է բրյուսելյան ձևաչափը դարձնել ընդամենը վաշինգտոնյան նախաձեռնության «գործիք», ինչը չի գոհացնում սեփական քաղաքական հավակնությունն ունեցող Ֆրանսիայի նախագահին:
Ի դեպ, Էմանուել Մակրոնը օրերս պետական այցով Վաշինգտոնում էր, որտեղ չնայած ջերմ ու պերճ ընդունելությանը, այդուհանդերձ բավականին նկատելի էր կողմերի միջև սկզբունքային տարակարծությունների հանգամանքը: Հնարավոր է նաև, որ հենց այդ տարակարծություններն է նաև պատճառը, որ բրյուսելյան ձևաչափում «դադար» է, ինչից փորձում է օգտվել Մոսկվան և զարգացնել «Սոչիի գիծը»: Ուշադրության է արժանի այն, որ դրան զուգահեռ՝ Ադրբեջանը «զարգացնում» է Լաչինի հանդեպ իր հավակնությունը, հարց առաջացնելով՝ արդյո՞ք դա արվում է բրյուսելյան ձևաչափին այն հավատարմության շրջանակում, որի մասին Բաքու այցից հետո խոսել էր Տոյվո Կլաարը: Հատկանշական է, որ այդ «օրակարգին» զուգահեռ Ֆրանսիայի խորհրդարանում ընդունելության է արժանանում Արցախի նախագահը, որը բարձրաձայնում է Լաչինի միջանցքի ապահովման հարցում միջազգային երաշխիքների, այլ կերպ ասած միջազգային պատասխանատվության հարցը:
