Հայաստանի քաղաքական մեծամասնությունն ու ընդդիմությունը միմյանց կոշտ քննադատում են Հայաստանում անցկացվող մանկական Եվրատեսիլի միջոցառումների «շրջանակում» անցկացվող տոնակատարությունների համար: Ավելի ստույգ՝ խոորհրդարանական ընդդիմությունն ու դրան հարող շրջանակների մի զգալի մաս թիրախավորել է իշխանությանը տոնական միջոցառումների, Երևանի տոնական ձևավորման և «օրակարգի» համար, իսկ քաղաքական մեծամասնությունն ու դրա համակիրներն էլ պաշտպանվում և քննադատում են խորհրդարանական ընդդիմությանը «դժբախտության մունետիկ» լինելու, պարզապես «կյանքին ընդդիմադիր» լինելու համար: Այդ քաղաքական «բանավեճը» վերածվել է նաև հասարակական ֆեյսբուքյան «դիսկուրսի»: Սա ընդհանուր առմամբ արտահայտում է Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքի «դժբախտությունը»:
Բանն այն է, որ այդ կյանքը այնքան անբովանդակ ու դատարկ է, որ բանավեճի առարկա դառնում է մանկական տոնը և այդ առիթով տոնական զարդարանքն ու միջոցառումները: Վստահաբար հնարավոր է ասել, որ 2018-ից առաջ այլ էին լինելու տեղերը և քննադատողների մեծ մասը լինելու էր «պաշտպանվողի», իսկ այսօր «պաշտպանվողների» մեծ մասը՝ քննադատողների շարքում: Վաղը, եթե լինի իշխանության փոփոխություն, դարձյալ լինելու է երևույթի շրջանակում տեղերի և դերերի փոփոխություն, սակայն երևույթը մնալու է նույնը, որովհետև քաղաքականության դատարկությունն ու ինստիտուցիոնալ ամլությունը բերում է նրան, որ վակուումը լցվում է ամեն գնով:
Տասնամյակներ շարունակ Հայաստանում ներքաղաքական կյանք կոչվածը ծավալվել ու «զարգացել» է մի հիմքով՝ մարդկային զգացումների և զգացմունքների վրա խաղով, որտեղ միշտ «տրենդային» է եղել՝ ընդդիմության դաշտից «ողբի», իսկ իշխանության տիրույթից՝ «ցնծության» տրամաբանության վրա կառուցված քաղ-տեխնոլոգիական մարտավարությունը: Իսկ իրականությունն այն է, որ կյանքն ունի իր օբյեկտիվ բազմազանությունը և, եթե որևէ պետություն ունի ահռելի մարտահրավերներ, ապա դրանց լուծումները պետք է փնտրել ոչ թե կենսագործունեությանը բազմազանությունը մերժելու, այլ հենց բազմազանությունըւ ճանաչելու միջոցով նաև լուծումների բազմակողմ պատկերացումների և գործիքակազմի գալու շնորհիվ: Տոնական առիթները լոկ խրախճանք չեն, առավել ևս միջազգային նշանակության առիթները:
Դրանք կարող են դառնալ ընդհուպ դիվանագիտության գործիք: Այլ հարց է, թե ինչպես են օգտագործվում այդ գործիքները, ինչ արդյունավետությամբ: Այլ հարց է, թե այդ գործիքների կողքին Հայաստանը որքան է արդյունավետ իր պետական կենսունակությունն ու դիմադրունակությունը ապահովելու գործիքակազմի մյուս ուղղություններով, պետական կառավարումից, մինչև հասարակական, տնտեսական այլ տիրույթներ: Եթե պետությունը կենսունակ չէ բազմազանության տրամաբանությամբ, չի լինելու կենսունակ որևէ «միատարության» պայմաններում, անգամ բացարձակ «միլիտարության» դեպքում: Եվ դա ցույց է տալիս նաև համաշխարհային փորձը, որովհետև մենք գործ ունենք հիբրիդային գլոբալիզացիայի դարաշրջանի հետ, հետևաբար դրա հանդեպ կենսունակությունն էլ պահանջում է գործիքակազմի բազմազանություն: Պետք է դրա շուրջ կենտրոնացնել հասարակական-քաղաքական բանավեճը, դիսկուրսը, ինչը պահանջում է Հայաստանի քաղաքական «մտահայեցողության» և աշխարհընկալումների որակական վերափոխում:
