Խորհրդարանական ընդդիմության շարքերում տեղի ունեցողը Հայաստանի համար նոր բան չէ: Հնարավոր է հիշել բազմաթիվ օրինակներ, թե քաղաքական իրողությունների այս կամ այն աստիճանի փոփոխությամբ ինչպես են ուշ, թե շուտ փլուզվել նախընտրական տարբեր դաշինքներ, ընդ որում ոչ միայն ընդդիմադիր, այլ նաեւ իշխանական: Մենք այդ «հավերժական շարժիչի» հերթական դրվագի ականատեսն ենք: Պատճառնները իհարկե միշտ էլ եղել են տարբեր, սակայն այստեղ ավելի շուտ հնարավոր է խոսել առիթի մասին, իսկ բուն, խորքային պատճառը մեկն է՝ Հայաստանում չկա դասական իմաստով քաղաքականություն, Հայաստանում չկա քաղաքական համակարգ, ըստ այդմ նաեւ կուսակցական համակարգեր:
Հայաստանում քաղաքականությունն իր գերակա բնույթով ընդամենը բիզնեսի մի տեսակ է, որտեղ առաջնորդողը, միավորողը ոչ թե գաղափարներն ու դրանցից բխող շահերն են, այլ քաղաքական նախագծերի եկամտաբերության աստիճանը: Այդ բնույթն է գերակայել միշտ եւ այն գերակայում է առ այսօր: Սա նշանակու՞մ է, որ այդպիսին են քաղաքական դաշտում գտնվող բացարձակապես բոլոր միավորները: Ամենեւին: Բայց հարցն այն չէ, թե ինչպիսին հարաբերակցություն է վիճակագրության առումով, այլ այն, որ գերական եղել է վերը նկարագրված բնույթը: Հետեւաբար, եթե կան քաղաքական ուժեր, որոնք որակապես կարող են փոխել պատկերը, որակների հարաբերակցությունն ու ըստ այդմ ձեւավորել նոր քաղաքական ստատուս-քվո՝ արդեն իրապես քաղաքական, ապա այդ ուժերը պետք է կարողանան որպես առաջին խնդիր լուծել հենց այդ հարցը, ու հենց այդ հարցը լուծելու համար պետք է կարողանան համատեղել թեկուզ տարբեր քաղաքական ու գաղափարական հայացքներ ունեցող ներուժն ու որակները:
Իսկ դրա համար բոլորովին էական չէ՝ փլուզվում են պահի թելկադրանքով եւ կոնյուկտուրայով ստեղծված, բիզնես-քաղաքականություն սերտաճման տրամաբանությամբ ձեավորված դաշինքներն ու միավորները, թե ոչ: Որովհետեւ, չկա մեկը, դրա տեղը կստեղծվի այդ բնույթի նորը: Հայաստանում կա ոչ թե անորակ կառույցի փոխարեն որակյալը ունենալու, այլ պարզապես արդեն որակապես նոր, արդիական քաղաքական տարածություն ձեւավորելու եւ այդ տարածության վրա նաեւ պայմանական, ուղի, թե փոխաբերական իմաստով հասարակություն-քաղաքականություն «դաշինք» ձեւավորելու հարց, որը արդեն չի փլուզվի երբեք, որովհետեւ կախված չի լինի այս կամ այն անհատներից կամ անձանց խմբերից ու նրանց հավակնություններից: Սա բոլորովին դյուրին խնդիր չէ, սակայն Հայաստանի առաջ այսօր չկան դյուրին խնդիրներ թե ներքին, թե արտաքին դաշտում, հետեւաբար Հայաստանը պարտադրված է գտնել թե ներքին, թե արտաքին բարդ խնդիրները լուծելու հնարավորություն: Ավելին, արտաքին դաշտում Հայաստանի երկարաժամկետ կենսունակությունը կախված է լինելու հենց այն հանգամանքից, թե որքան արդյունավետ կարող է լինել քաղաքական արդիականացման խնդրի լուծումը կամ դրան տանող գործընթացի ձեւավորումը: Հակառակ պարագայում, ներքաղաքական իրավիճակային տրանսֆորմացիաներով, Հայաստանն արտաքին դաշտում ի վիճակի է լինելու լուծել առավելապես իրավիճակային հարցեր, եթե ագամ այդ լուծումները լինեն արդյունավետ:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի