Լեհաստանում տեղի ունենալիք ԵԱՀԿ նախարարական համաժողովի օրակարգում հազիվ թե շոշափելի ուշադրության առարկա լինի Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև իրավիճակը, հաշվի առնելով այն, որ գերական լինելու է ուկրաինական պատերազմը: Նախարարական ժողովին մասնակցող Հայաստանի արտգործնախարարը պետք է լուծի բարդ խնդիր՝ ուկրաինական պատերազմի վրա կենտրոնացած ուշադրությունը հնարավորինս շեղել դեպի Կովկաս դեպի հայ-ադրբեջանական, ղարաբաղյան հակամարտություն, դեպի Կովկասում նոր ապակայունացման բավականին բարձր ռիսկ: «Շեղի» հենց այդ ռիսկը չեզոքացնելու, ապակայունացման վտանգները չեղարկելու նպատակով: Սեպտեմբերին, Նյու Յորքում ՄԱԿ ԳԱ շրջանակում հանդիպելով ԵԱՀԿ գործող նախագահող, Լեհաստանի արտգործնախարար Զբիգնև Ռաուի հետ, Հայաստանի արտգործնախարար Միրզոյանը խոսել էր նաև հայ-ադրբեջանական հակամարտության, ղարաբաղյան խնդրի համատեքստում ԵԱՀԿ մեխանիզմների ներգրավման կարևորության մասին: Միևնույն ժամանակ, այդ մեխանիզմներից առանցքայինը՝ Մինսկի խմբի համանախագահությունը, ներկայումս արգելափակված է աշխարհաքաղաքական իրողությունների բերումով, ինչից օգտվում է Ադրբեջանը:
Փաստացի, ԵԱՀԿ-ն ցուցաբերում է լիակատար անպատասխանատվություն իր իսկ որոշման հանդեպ, համաձայն որի ստեղծվել է մանդատը: Լեհաստանում ըստ երևույթին հարկ է բարձրաձայնել այդ անպատասխանատվության մասին, ընդգծելով, որ դրա հետևանքն էր թե 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմը, քանի որ Ադրբեջանը ոտնատակ տվեց Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակում ընթացող բանակցությունն ու Հելսինկյան եզրափակիչ ակտի երեք հայտնի սկզբունքները, և թե պատերազմին հաջորդող բոլոր լարվածություններն ու դրանց հետևանքով տեղահանումներն ու զոհերը: Հայաստանն իհարկե երախտապարտ է, որ ԵԱՀԿ անդամ պետություններից շատերը օժանդակում են այդ ամենի հետևանքով ստեղծված մարդասիրական, տնտեսական խնդիրները լուծելուն, սակայն շատ ավելի պատասխանատու և արդյունավետ կլիներ, եթե կազմակերպության անդամները գործեին իրենց որոշումներին և մանդատին հավատարիմ և պարզապես գործուն քայլեր ձեռնարկեին բախումները կանխելու ուղղությամբ, հետո դրանց հետևանքներին անդրադառնալու կարիք չառաջացնելու համար: Հակառակ պարագայում, հետևանքների հարցում օժանդակությունը որքան էլ ենթակա է երախտագիտության ու շնորհակալության, այդուհանդերձ թողնում է ընդամենը ԵԱՀԿ անպատասխանատվության հանգամանքը «ծխածածկույթի» ենթարկելու միջոցի տպավորություն: Ըստ ամենայնի ժամանակն է կազմակերպության առաջ դնել հարցադրումները հնարավորինս ուղիղ, եթե կառույցը պարզապես հրաժարվում է հակամարտության կողմերի հետ իր մանդատին հավատարիմ և համահունչ աշխատելու պատասխանատվությունից:
