Նախօրեին Երևանում երկու ահազանգ է ստացվել պայթուցիկի առկայության մասին: Մեկը եղել է առևտրի խոշոր կենտրոններից մեկի առնչությամբ, մյուսը՝ «Զվարթնոց» օդանավակայանի: Երկու դեպքում էլ պայթուցիկի ահազանգը բարեբախտաբար եղել է կեղծ: Սակայն ինքնին այն, որ տևական ժամանակ դադար առած հեռախոսային այդ ահաբեկությունը կարծես թե «վերադառնում» է: Ամիսներ առաջ Երևանը հայտնվել էր այդ ահաբեկության թիրախում և գրեթե ամեն օր ԱԻՆ-ը ստանում էր այս կամ այն հանրային նշանակության վայրում պայթուցիկի մասին կեղծ տեղեկություններ:
ԱԻՆ կառույցները և այլ պետական հաստատություններ պատշաճ կերպով արձագանքում էին ցանկացած ահազանգի, որևէ ձևով չդիտարկելով կեղծ լինելու կանխավարկածը: Դա նշանակում է, որ ամեն ահազանգից հետո տեղի էր ունենում մեծ ծավալի աշխատանք՝ հարյուրավոր և հազարավոր քաղաքացիների տարհանում այդ օբյեկտներից, զննություն: Բնականաբար դա բերում էր թե ֆիզիկական, թե հոգեբանական լարվածության, խաթարում քաղաքային կյանքի բնականոն ընթացքը, ծանրաբեռնում պետական կառավարման համակարգը: Այդ ահազանգերի «շքերթին» զուգահեռ տեղի ունեցավ «Սուրմալուի» ողբերգական պայթյունը, որի օրերին անգամ շարունակվում էին կեղծ ահազանգերը: Հետո արդեն, վերջին երկու-երեք ամիսների, այդ ահաբեկությունը դադարեց և կարծես թե չէին ստացվում տեղեկություններ պայթուցիկների մասին: Եվ ահա, նախօրեին՝ նոյեմբերի 29-ին ստացվել է այդպիսի երկու կեղծ ահազանգ: Իրավապահները պարբերաբար հայտարարել են, որ այդ հեռահար «ահաբեկության» հեղինակներին հայտնաբերելը շատ բարդ ու ժամանակատար է, քանի որ ահազանգերի մեծ մասը ստացվում է էլփոստով, իսկ դրանց ինտերնետային այսպես ասած այփիները գտնվում են Հայաստանի տարածքից դուրս:
Ուշադրության է արժանի այն հանգամանքը, որ «հեռահար ահաբեկության» այդ գործողությունները բռնկվում են Հայաստանում ներքաղաքական անցուդարձի որոշակի աշխույժ շրջափուլերին զուգահեռ, որոնք էլ իրենց հերթին պայմանավորված են լինում արտաքին դաշտում բարդ իրավիճակներով: Ներկայումս էլ՝ Հայաստանում տեղի է ունենում խորհրդարանական ընդդիմության «կառուցվածքի» փլուզում, և միաժամանակ ակնառու է, որ բավականին բարդ և լարված է արտաքին տիրույթում, մասնավորապես հայ-ադրբեջանական հակամարտության գործընթացում: Այդ ֆոնին էլ վերստին գլուխ է բարձրացնում կեղծ ահազանգերի «հեռահար ահաբեկությունը», որն ինչպես նկատեցի՝ պետական կառավարման համակարգն ու հանրային կյանքը տեղափոխում է թե ֆիզիկական, թե հոգեբանական լարվածության դաշտ:
