Ադրբեջանական լրատվամիջոցները հղում անելով Իլհամ Ալիևի հայտարարությանը նշում են, թե դեկտեմբերի 7-ին Բրյուսելում նախատեսված Փաշինյան-Միշել-Ալիև հանդիպումը չի կայանա, քանի որ Միշելը իրեն հայտնել է, որ Հայաստանի վարչապետը հանդիպման պայման է դիտարկում նաև Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի մասնակցությունը: Ալիևը հայտարարել է, թե դա նշանակում է, որ հանդիպումը չի կայանա: Պաշտոնական Երևանը դեռևս չի արձագանքել այդ տեղեկությանը և հետաքրքիր կլինի այդ արձագանքը:
Միաժամանակ, Ալիևի հայտարարությունը ուշագրավ է այն ֆոնին, ինչ կատարվեց Երևանում ՀԱՊԿ Վեհաժողովի համատեքստում, երբ դրանից առաջ տեղի ունեցավ Պուտին-Ալիև զրույց, իսկ արդեն Երևանում՝ Պուտին-Փաշինյան, իսկ հաջորդ օրը Հայաստանի վարչապետը հայտարարեց, թե դրական ազդակ են ստացել Հորադիզ-Մեղրի-Երասխ երկաթուղու հարցում առաջընթացի առումով և կարող է առաջանալ երկաթուղու վերականգնմանը վերադառնալու անհրաժեշտություն, ասելով նաև, թե կարծում է դա կհետաքրքրի միջազգային գործընկերներին: Դատելով հայտարարության ժամանակագրությունից, պետք է եզրակացնել, որ ազդակը ստացվել է ռուսական միջնորդական, կամ պարզապես Պուտինի միջոցով: Դրան հաջորդեց նաև ՌԴ ԱԳՆ հատուկ ներկայացուցիչ, այսպես ասած Մինսկի խմբի ռուսաստանցի համանախագահ Խովաևի այցը Բաքու: Ահա այդ ֆոնին հայտարարվում է, որ չի կայանա դեկտեմբերի 7-ին Բրյուսելում սպասվող հանդիպումը՝ Հայաստանի վարչապետի «պայմանի» պատճառով:
Թե ինչու է Ալիևը հրաժարվում Ֆրանսիայի նախագահի մասնակցությունից, թերևս նույնպես պարզ է և այստեղ ըստ ամենայնի խնդիրը Ֆրանսիայի Սենատի բանաձևն է: Հատկանշական է նաև, որ այդ բանաձևից երկու օր առաջ՝ նոյեմբերի 13-ին Ֆրանսիայի նախագահը խոսել էր Ալիևի հետ և նրան հայտնել նաև նոյեմբերի 19-ին Ֆրանկոֆոնիայի վեհաժողովի շրջանակում Հայաստանի վարչապետի հետ հանդիպելու մասին: Արդյո՞ք Ֆրանսիայի նախագահը «տապալում», կամ նվազագույնը «արգելակում» է բրյուսելյան գործընթաց ասվածը, այդպիսով «ճանապարհ» բացելով Ռուսաստանի միջնորդությանը:
Հատկանշական է, որ Ֆրանսիայի Սենատի բանաձևից հետո Երևան ու Բաքու էր զանգահարել ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենն ու Փաշինյանին և Ալիևին հորդորել էր պահել Վաշինգտոնում արտգործնախարարների մակարդակով նոյեմբերի 7-ին տեղի ունեցած բանակցության թափը: Արդյո՞ք Բլինքենի այդ զանգերի և հորդորի տողատակում հենց մտահոգությունն էր «բրյուսելյան» գործընթացի առնչությամբ, որին Վաշինգտոնը մի քանի անգամ հայտնել է իր զորակցությունը: Ֆրանսիայի Սենատի բանաձևի ընդունումից հետո առիթ ունեցել եմ ասելու, որ այդ բանաձևը մարտահրավեր էր ոչ միայն Բաքվին, և գուցե նույնիսկ ոչ այնքան Բաքվին, որքան օրինակ Եվրոպային, Եվրամիությանը, որի հետ հարաբերության առումով Փարիզը մտնում է բավականին խրթին փուլ: