Հայկական մամուլում վերջին օրերին հաճախակիացել են տեղեկություններն այն մասին, որ խորհրդարանական ընդդիմության, մասնավորապես «Հայաստան» դաշինքի մի քանի պատգամավորներ պատրաաստվում են վայր դնել մանդատը: Միաժամանակ, տեղեկություններ են հրապարակվում այն մասին, որ դաշինքի անդամ «Վերածնվող» Հայաստան կուսակցության շարքերը թողել են ներկա և նախկին պատգամավորներ, այդ թվում Գորիսի քաղաքապետ Առուշ Առուշանյանը:
Տեղեկություն է հրապարակվել, որ մանդատը դնելու հստակ որոշում ունի Իշխան Սաղաթելյանը, որը խորհրդարանական ընդդիմության այսպես ասած փողոցային շարժման «առաջնորդն» էր, համենայն դեպս ըստ Սերժ Սարգսյանի, ինչի հետ սակայն Սաղաթելյանը կամ այսպես ասած քոչարյանական թևը համաձայն չէին: Մամուլի հրապարակումները ինչ մասով կդառնան իրականություն, դեռ կերևա, սակայն անկախ այդ ամենից գործ ունենք մի երևույթի հետ, ինչի մասին խոսել եմ դեռևս 2021 թվականի արտահերթ ընտրությունից հետո: Մասնավորապես, խորհրդարանական ընդդիմության ներկայիս ձևաչափերը դրանք այսպես ասած օպերատիվ անհրաժեշտությամբ, իրավիճակային ձևաչափեր էին, որոնք իրենց հրատապությունը կորցրին գործնականում արտահերթ ընտրությունից անմիջապես հետո:
Ժամանակի ընթացքում դա արդեն զգացվելու, տեսանելի էր դառնալու իրական գետնի վրա, ինչն էլ տեղի է ունենում ամիսներ շարունակ: Հայաստանում գործնականում բոլորը պատրաստվում են քաղաքական նոր շրջափուլի, որի պայմանական մեկնարկային կետ հնարավոր է դիտարկել Երևանի քաղաքապետի ընտրությունը, որ սպասվում է 2023 թվականին: Այդ ընտրությունը կլինի հերթական, թե այդուհանդերձ կարող են նաև լինել արտահերթ զարգացումներ, կախված է մի շարք գործոններից, սակայն նոր քաղաքական շրջափուլն այդուհանդերձ դառնում է անխուսափելի և Հայաստանի ներքաղաքական դաշտում, այդ թվում խորհրդարանական ընդդիմության շարքերում ծավալվում են դրան ընդառաջ զարգացումներ: Իսկ այդ ամենն իր հերթին էապես ազդված է լինելու այն իրողություններից, որ կծավալվեն ռեգիոնում և դրա շուրջ, այդ թվում հայ-ադրբեջանական հակամարտության համատեքստում: Խոշոր հաշվով, այդ զարգացումները պետք է «հուշեն» Հայաստանի քաղաքական նոր շրջափուլի օրակարգային մեխերը: Առայժմ պետք է նկատել, որ կա օրակարգի գործնականում բացարձակ ճգնաժամ կամ դեֆիցիտ, քանի որ հայաստանյան ներքաղաքական դաշտն իր ճնշող մեծամասնությամբ իրողությունները գնահատում է անցյալ ժամանակի տրամաբանությամբ դրանով ձևավորելով հանրությանը մատուցվող առաջնահերթությունները: Հայաստանի ներքաղաքական դաշտում գործնականում բացակայում են թե հանրությանը, թե նաև արտաքին գործընկերների ուղղված կոնցեպտուալ առաջարկները: