Թուրքիայի ներքին գործերի նախարարը չափազանց կոշտ է արձագանքել Ստամբուլի կենտրոնում զբոսաշրջային հայտնի վայրերից մեկում տեղի ունեցած պայթյունի կապակցությամբ ԱՄՆ ցավակցությանը: Մասնավորապես, Սուլեյման Սոյլուն հայտարարել է, թե հրաժարվում են ընդունել ԱՄՆ ցավակցությունը: «Մենք երբեք չենք դավաճանում, բայց մենք այլևս չենք հանդուրժի դավաճանությունը», հայտարարել է թուրք նախարարը, որը փաստորեն տեղի ունեցած ահաբեկության համար մեղադրանք է հղում Նահանգներին: Իհարկե խոսքն ուղիղ մեղադրանքի մասին չէ, բայց թուրքական կողմը հայտարարում է, թե գիտեն, որ ահաբեկությունը ծրագրել են քրդերը, որոնք գտնվում են Սիրիայի հյուսիսում՝ Աֆրինում և Քոբանիում:
Անկարան թերևս ակնարկում է, որ ահաբեկչությունը ծրագրվում է մի գոտում, որտեղ կա ամերիկյան ազդեցություն և որտեղ գտնվող քրդերի հետ աշխատում է ԱՄՆ-ը: Ըստ ամենայնի, թուրքերը ակնարկում են, որ Նահանգները չէին կարող չիմանալ ծրագրվող ահաբեկչության մասին, հետևաբար կարող էին տեղեկություն փոխանցել Թուրքիային ու կանխել ահաբեկչությունը: Միացյալ Նահանգները տարածել է ցավակցություն Սպիտակ տան խոսնակի հայտարարությամբ, որտեղ նշվում է, որ ԱՄՆ ահաբեկչության դեմ պայքարի հարցում ուս-ուսի կանգնած է ՆԱՏՕ-ի դաշնակից Թուրքիայի կողքին:
Ինչու՞ է Անկարան ահաբեկչությունը բերում թուրք-ամերիկյան սրացման դաշտ: Արդյո՞ք նպատակը Շվեդիայի և Ֆինլանդիայի՝ ՆԱՏՕ անդամակցությունը մերժելու «հիմք» ստեղծելն է, թե՞ Սիրիայի հյուսիսային շրջան ներխուժելը, որի ծրագրերը Թուրքիան կազմել էր ամիսներ առաջ սակայն այսպես ասած վերջին պահին առկախեց այն: Ինչպես հայտնի է, Անկարան ձգտում է Սիրիայի հյուսիսային քրդաբնակ շրջաններում կազմել այսպես ասած 30 կմ անվտանգության գոտի, բուֆեր և ահաբեկությունը կարող է օգտագործել որպես այդ քայլին գնալու հիմք: Անկարայի այդ մտադրությունը հավանության չէին արժանացրել Սիրիայի հարցում նրա «աստանայական ձևաչափի» գործընկերներ Մոսկվան ու Իրանը: Ընդ որում, ահաբեկչությունն ու դրան հաջորդող քաղաքական համատեքստը թերևս դիտարկման արժանի են նաև այն առումով, որ ծավալվում են ռուս-իրանական աննախադեպ մերձեցման ֆոնին: Այդ իմաստով, կարո՞ղ է թուրք-ամերիկյան հարաբերության սրացման ֆոնը դառնալ Թուրքիայի՝ Սիրիա ներխուժման և փաստացի Ռուսաստանին ու Իրանին որոշակի նոր օրակարգ թելադրելու հիմք: Այլ կերպ ասած, ամերիկա-թուրքական հարաբերության լարվածության «բռնկման» հետևանքով պայթյունն ու բեկորներն այդուհանդերձ գնան բոլորովին այլ ուղղությամբ: Բոլոր դեպքերում, խնդիրն իհարկե բավականին մեծ ուշադրություն է պահանջում նաև Հայաստանից, հաշվի առնելով այն, որ «աստանայական ձևաչափի» սուբյեկտների միջև հարաբերությունների որևէ «անորոշություն» էական մարտահրավերներ է ձևավորում նաև կովկասյան ռեգիոնի համար:
