Մի շարք երկրներ նոյեմբերի 9-ին Ադրբեջանին շնորհավորել են այսպես կոչված «Հաղթանակի օրվա» կապակցությամբ։ Ուշագրավ է, որ այս երկրների ցանկում են նաև իրենց Հայաստանի «բարեկամ» համարողները կամ գոնե Հայաստանի հետ նույն տնտեսական ու անվտագային կառույցների մեջ գտնվողները։ Եթե որոշների դեպքում զարմանալու առիթ չկար, ապա օրինակ անհասկանալի է հարևան Իրանի դիրքորոշումը, որն Ադրբեջանին մեկ շնորհավորում է, հաջորդ օրն էլ անթույլատրելի համարում նրա՝ սահմանները փոփոխելու, ամեն գնով միջանցք ստանալու հավակնությունները։
Այդ երկրների ցանկում է նաև Ուկրաինան, որը սպասվում էր, որ պետք է այս ամիսների ընթացքում հասկացած լիներ՝ ինչ է նշանակում ագրեսիայի ենթարկվել սեփական հողում։ Ադրբեջանին շնորհավորած երկրների ցանկում է նաև Իտալիան՝ լինելով եվրոպական երկրորդ երկիրը Հունգարիայից հետո, որ նման քայլի է գնացել։ Բաքվին շորհավորական ուղերձ է հղել նաև Մեծ Բրիտանիան։ Այո՛, հիշյալ բոլոր երկրներն էլ չեն փայլել հայամետ դիրքորոշումներով, բայց գոնե հրապարակային հայտարարություններում միշտ դատապարտել են ագրեսիան, ուժի միջոցով հարց լուծելու քաղաքականությունը, հետևաբար ինչու՞ են շնորհավորում պատերազմի միջոցով ստացած «հաղթանակը»։
Քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանի կարծիքով՝ այդ շնորհավորանքները նորություն չեն,եղել են անգամ 2020 թվականի պատերազմի ավարտից հետո, առաջին ամյակի կապակցությամբ․ «Սա չպետք է մեկնաբանենք այնպես, որ Հայաստանը պասիվ է եղել, դիվանագիտական աշխատանք չի տարել, դրա համար են շնորհավորել։ Սա այդ երկրների սկզբնական ու անփոփոխ դիրքորոշումն է եղել՝ արցախյան հակամարտության ընթացքում Հայաստանի կողմից ԼՂԻՄ-ի տարածքների վրա վերահսկողություն սահմանելու, նաև Լեռնային Ղարաբաղում հայկական անկախ ադմինիստրացիա հաստատելու կապակցությամբ։ Ղազախստանն ու Բելառուսն, օրինակ, միշտ հայտարարել են, որ առաջնորդվում են տարածքային ամբողջականության սկզբուքնով և այդ երկրների մոտ երբեք էլ ազգերի ինքնորշման իրավունքը՝ որպես մարդու իրավունքների իրացման առաջնային պահանջ, երբեք էլ առաջին պլանում չի եղել»,-«Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Ըստ մեր զրուցակցի՝ այստեղ կա նաև քաղաքական ենթատեքստ․ «Այսինքն այն, թե ամեն երկիր ինչ շահեր ունի։ Օրինակ՝ Ղազախստանն ունի համաթուրքական համերաշխության խնդիր, որովհետև Ադրբեջանը Թուրքիայի հետ մտնում է թուրքախոս երկրների ինտեգրացիոն կառույցների մեջ։ Նախկին առաջնորդ Նազարբաևը միշտ էլ հանդես է եկել հօգուտ Ադրբեջանի հայտարարություններով։ Լուկաշենկոն բավականին լուրջ կապեր ունի Ալիևի հետ։ Վերջին ելույթն էլ մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ իրենք այս հակամարտության մեջ պաշտպանում են Ադրբեջանի դիրքորոշումը։ Հավանաբար կարող են լինել նաև տնտեսական շահեր։ Եթե մենք փորձենք դիտարկել ամեն առանձին երկիր, ապա որոշակի հիմնավորումներ կգտնվեն»։
Հայաստանը պետք է «նեղանա՞», թե՞ փորձի աշխատել այդ երկրների հետ։ Քեռյանը նշեց․ «Այստեղ աշխատելու խնդիր չկա, աշխատելուց ոչինչ չի փոխվի։ Դրանք այն երկրներն են, որոնց դիրքորոշումը երբեք չի փոխվի։ Միշտ էլ նունն է եղել։ Օրինակ արևմուտքը երկար ժամանակ երեք սկզբունք էր պաշտպանում տարածքային ամբողջականություն, հակամարտության լուծման գործում ուժի կիրառման բացառում և տարածքային ամբողջականություն։ Պատերազմի ժամանակ արևմուտքն այդ երեք սկզբունքները մոռացավ, մոռացավ նաև հաջորդ երկու տարիների ընթացքում, բայց այսօր նրանց շահը թելադրում է ասել, որ Ղարաբաղի հարցը լուծված չէ, որպեսզի Ռուսաստանի ազդեցությունը տարածաշրջանում կրճատեն։ Մենք տեսնում ենք, որ սա երկակի քաղաքականություն է, որոշակի սկզբունքներ ու բարոյականություն չկա։ Ինչ-որ մեկին շնորհավորելու համար մեղադրելը միամտություն կլինի»,-եզրափակեց մեր զրուցակիցը։