Վրաստանը հիասթափված է, որ Մոլդովան ու Ուկրաինան ստացել են ԵՄ անդամության կարգավիճակ, իսկ Թբիլիսին՝ ոչ: Այդ մասին Ստրասբուրգում տեղի ունեցող ժողովրդավարության ֆորումում հայտարարել է Վրաստանի նախագահ Սալոմե Զուրաբիշվիլին: Թբիլիսին այդ առնչությամբ դժգոհում է վաղուց և Զուրաբիշվիլին այդ դժգոհությունը բարձրաձայնել է հերթական անգամ: Պետք է նկատել, որ դժգոհությունն իսկապես արդարացի է: Թբիլիսին որևէ կերպ հետ չի մնում Մոլդովայի և Ուկրաինայի «ժողովրդավարական զարգացման» մակարդակից: Բայց, նաև հասկանալի է, որ բուն «խնդիրն» այն է, որ Ուկրաինան այսօր պատերազմի թատերաբեմ է և ՌԴ դեմ «ռազմա-քաղաքական պլացդարմ», իսկ Մոլդովան անմիջականորեն սահմանակից է այդ իրավիճակին և գտնվում է այսպես ասած «հարվածային վտանգավոր գոտում», մի շարք պատճառներով:
Անկասկած է, որ Վրաստանը հիանալի պատկերացնում է այդ իրողությունները և թերևս «հոգու խորքում» գոհ է, որ չունի անդամության կարգավիճակ, քանի որ որևէ ողջախոհ սուբյեկտ հազիվ թե կամենա ունենալ կարգավիճակ այդ գնով: Առավել ևս, որ թե Ուկրաինայի, թե Մոլդովայի բուն անդամության հեռանկարը մեղմ ասած պակաս մշուշոտ չէ, քան այդպիսի կարգավիճակ չունեցող Վրաստանինը: Ի վերջո մեծ անորոշություն է, թե վաղն ինչ կլինի Ուկրաինայում և Մոլդովայում, ինչ ստատուս-քվո կլինի այդ գոտում և ընդհանրապես՝ ինչ կլինի հենց Եվրամիության հետ: Պարզապես, Թբիլիսին փորձում է Բրյուսելի առաջ այդ հարցը բարձրացնելով ստանալ որոշակի քաղաքական էֆեկտ իրեն հուզող հարցերի կամ օրակարգերի առնչությամբ:
Սակայն, այդ ամենով հանդերձ, իրավիճակն այնպիսին է, որ խորքային առումով առնչվում է անմիջականոչեն նաև կովկասյան ռեգիոնի անվտանգության ճարտարապետությանն ու հեռանկարին: Մասնավորապես, օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ հանգամանքներով հանդերձ, հարկ է թերևս արձանագրել, որ Վրաստանի «եվրաատլանտյան» աներկբա թվացող հեռանկարը այդուհանդերձ ենթարկվում է աշխարհակարգային այն տրանսֆորմացիային, որ տեղի է ունենում եվրոպա-եվրասիական շրջանակում: Ըստ այդմ, Թբիլիսիի համար թերևս առավել ռացիոնալ տարբերակը հիմնական լուծումները ռեգիոնալ մասշտաբում դիտարկելն է: Խոսքը այլ պատկերացումներից հրաժարվելու մասին չէ, այլ դրանց մեթոդաբանական ճանապարհի, որը պետք է կառուցել կովկասյան ռեգիոնում, հաշվի առնելով գոյություն ունեցող իրողություններն ու միտումները: Այդ տեսանկյունից, Վրաստանը որքան խորքային առումով գա գիտակցման, որ իր թե քաղաքական, թե քաղաքակրթական արժեհամակարգային ձգտումների բնական դաշնակից ու գործընկեր Հայաստանն է, և լուծումների հանդարտ, հանգիստ որոնումները պետք է իրականացնել Հայաստանի հհետ բազմաշերտ կոոպերացիան խորացնելու ճանապարհով, այդքան թերևս առավել մոտ կլինի անվտանգոության խնդիրների «բնական միջավայրին»: Իսկ այդ խնդիրները առավել արդյունավետ սպասարկման ենթակա են բնական միջավայրային իրողությունները հաշվի առնելու պարագայում: Հայաստանն ու Վրաստանն այդ տեսանկյունից ունեն միմյանց կարիք, իհարկե ոչ թե ռեգիոնալ որևէ ուղղությամբ այսպես ասած «բարիկադավորվելու», այլ երկկողմ հարաբերության բյուրեղացման տրամաբանությամբ, ստեղծելով հայ-վրացական գործակցության առարկայական հաջողության հնարավորինս ընդգրկուն օրինակներ:
