«Առաջին լրատվականին» նոր մանրամասներ են հայտնի դարձել այս տարվա հուլիսի 18-ին կախվելու միջոցով մահացած Անուշավան Միքայելյանի դեպքի մասին:
Հիշեցնենք, որ հանգուցյալը անցյալ տարի, հուլիսի 28-ին ԼՂՀ Մարտունու զորամասի մարտական դիրքերից մեկում սպանված զինծառայողներից մեկի՝ Կարո Այվազյանի մորեղբայրն էր: Խոսքը սպանված 6 զինծառայողների՝ նույն զորամասի սպա, ավագ լեյտենանտ Վարդգես Թադևոսյանի և ժամկետային զինծառայողներ Անդրանիկ Սարգսյանի, Ռոբերտ Հովհաննիսյանի, Կարո Այվազյանի, Գարեգին Հովսեփյանի ու Արտեմ Մանասյանի դեպքի մասին է. դիակները հրազենային վնասվածքներով հայտնաբերելու փաստի առթիվ հարուցվել էր քրգործ ՀՀ քր. օրի 104 հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին կետի հատկանիշներով (2 կամ ավելի անձանց սպանությունը): Կարոյի մորեղբայրը (նախկին ազատամարտիկ) այս դեպքից շատ էր ազդվել և հատկապես այն պատճառով, որ հենց սկզբից նախաքննական մարմինը առաջ էր քաշել Կարոյի կողմից համածառայակիցներին սպանելու, ապա՝ ինքնասպան լինելու վարկածը:
Այս գործի նախաքննությունն անհասկանալիորեն ձգձգվում է, իսկ այդ ընթացքում Կարոյի պապիկը՝ Ջիվան Միքայելյանը բողոքում էր և պահանջում՝ քրեական պատասխանատվության ենթարկել իր թոռնիկին ապօրինաբար բանակ զորակոչած (քանի որ նախկինում դատված էր եղել) և չզորակոչելու համար «կաշառք ուզած» պաշտոնյաներին: Այդ բողոքից հետո ինչ-որ անհայտ անձինք սկսել էին ահաբեկել, սպառնալ Ջիվան Միքայելյանին: Հետո դա դադարեց, և դրան հետևեցին Արաբկիր համայնքի թաղապետարանի և Երևանի քաղաքապետարանի կողմից կազմված՝ Ջ.Միքայելյանին մոտ 3 մլն դրամ տուգանելու վերաբերյալ կազմված ակտերը՝ ապօրինի շինարարություն անելու համար: Դրան էլ հետևեց դատարանով այդ գումարն ստանալու գործընթացը, ապա՝ Կարոյի քեռու «ինքնասպանությունը: Վերոնշյալ հանգամանքները կարո՞ղ են կապ ունենալ Կարոյի մորեղբոր «ինքնասպանության» հետ: Հարցի պատասխանը գտնելու համար նշենք մինչ դեպքը տեղի ունեցած իրադարձությունները:
Ջ.Միքայելյանը դիմում էր գրել ԱԺ պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանին, Երևանի քաղաքապետարան և նշել, որ Արաբկիրի թաղապետարանի աշխատակիցների թողտվությամբ Քանաքեռ ՀԷԿ բանավանի թիվ 2/2 շենքի 14 բնակարանի բնակիչ Վրեժ Խաչատրյանը ավտոտնակի անվան տակ, իր հարևանությամբ կատարել է ապօրինի շինարարություն (էլեկտրական բաշխիչ ենթակայանի մոտ), որով խախտել է անվտանգության նորմերը և իրենց կյանքի համար սպառնալիք ստեղծել: Առանց համապատասխան փաստաթղթերի՝ այն վերակառուցելու համար Վ.Խաչատրյանի նկատմամբ թաղապետարանը տուգանքի ակտ չի կազմել՝ անտեսելով Ջ.Միքայելյանի բազմաթիվ բողոքները (իսկ վերջինիս նկատմամբ կազմել է):
Ջ.Միքայելյանը խնդրել է միջոցներ ձեռնարկել՝ քանդելու ապօրինի կառույցը, պատասխանատվության կանչել օրինախախտներին և տրամադրել Վ.Խաչատրյանի իրականացրած շինարարության վերաբերյալ առկա փաստաթղթերի պատճենները: Դիմումին ի պատասխան Երևանի քաղաքապետարանի քաղաքաշինության և հողի վերահսկողության վարչության պետ Հ.Ասատրյանը դիմումատուին ուղարկված գրության մեջ նշել է. «…Վրեժ Խաչատրյանի կողմից օգտագործվող շինությունը փաստացի չունի իրավական կարգավիճակ…, իսկ հիշյալ շինության հետագա տնօրինման հարցը… կարող է կարգավորվել ՀՀ կառավարության «Ինքնակամ կառույցների իրականացման և տնօրինման կարգը հաստատելու մասին» որոշման շրջանակներում»: Այսինքն՝ քաղաքապետարանի պաշտոնյան խուսափել է պատասխան տալ, թե ինչպես է ՀԷԿ-ից անթույլատրելի հեռավորության վրա մետաղական ավտոտնակի փոխարեն կապիտալ շինարարություն հայտնվել՝ արտակարգ իրավիճակների դեպքում գրեթե անանցանելի դարձնելով Ջիվանի տուն տանող ճանապարհը: Եվ որպեսզի Վ.Խաչատրյանի ավտոտնակը հետագայում հավանաբար կարողանան «տեղավորել» քաղաքապետարանի նշած օրինականացման տարբերակի մեջ, Արաբկիրի վարչական շրջանի կոմունալ տնտեսության և բազմաբնակարան շենքերի կառավարման մարմինների հետ աշխատանքների կազմակերպման բաժնի ղեկավար Հրայր Անտոնյանը կարծես թե բողոքը «սվաղելու» փորձ է արել. պատասխան գրության մեջ նշել է, որ «ուսումնասիրվել է…Վրեժ Խաչատրյանի կողմից կառուցված ավտոտնակի վաղեմության ժամկետը: Պարզվել է, որ նա նշված ավտոտնակը տեղադրել է մինչև 1990-ականները, իսկ 2006-ին այն վերակառուցել է, ինչի մասին վկայում են թվով 53 բնակիչների և Ձեր որդի Ա.Միքայելյանի հայտարարությունը»:
Իսկ երբ բողոքատուն պահանջել է Արաբկիրի թաղապետ Է.Մուշեղյանից՝ իրեն տրամադրել հայտարարություններ տված այդ բնակիչների անուն-ազգանունները և հասցեները, նրան պատասխանել են. «…հնարավորություն չունենք, քանի որ Արաբկիրի վարչական շրջանի ղեկավարի աշխատակազմում դրանք չեն պահպանվել: Գործում առկա է միայն Ձեր տղայի՝ Ա.Միքայելյանի կողմից ներկայացված դիմումը, որի պատճենը կցվում է»: Իսկ կցված պատճենն ունի հետևյալ բովանդակությունը և որոշ տարօրինակ տարրեր է պարունակում: Այն հասցեագրված է Արաբկիրի շրջանի ղեկավարին, որը ներկայացնում ենք առանց խմբագրման. «Հարգելի պարոն մարգարյան հայտնում եմ ձեզ որ քանաքեռ հեկ 2/2 շենքի բնակիչ Վրեժ խաչատրյանը իր ավտոտնակը ունեցել է դեռևս 1980 Ական թվականներին այն ձևափոխել է քարի 2006 թվականի սկզբներին հայրս Ջիվան Միքայելյանը, իր գրած դիմումի մեջ կեղծիք է գրել որի համար ես եմ հայտնում իմ ներողամտությունը 2006 թ ես ինք օգնել եմ վ. խաչատրյանին ավտոտնակը կառուցել: 03.12.2010թ.»: Հենց այս նամակի հետքերով էլ ինքնասպանությունից մոտ 10 օր առաջ ԱԱԾ աշխատակիցները Անուշավան Միքայելյանին տարել են ԱԱԾ: Դրանից հետո, Անուշավանի հոր՝ Ջիվան Միքայելյանի պատմելով, որդին շատ նյարդային վիճակում էր, իսկ թե ինչը կարող էր նրան նյարդային վիճակի հասցնել՝ հայրը չգիտեր:
Որոշ փաստեր և հանգամանքներ համադրելով փորձենք հասկանալ. նախ՝ ինչո՞ւ է թաղապետարանում 54 բնակիչներից միայն Անուշավանի հայտարարությունը պահպանվել, հետո այն դարձել դիմում: Ինչո՞ւ է Անուշավանը հանկարծ որոշել, որ հոր փոխարեն ինքը պետք է ներողամտություն խնդրի, այն էլ՝ ոչ թե Վրեժից, ում վերաբերել է ապօրինի շինարարության մասին «կեղծիքը» և դրա համար պատասխանատվության ենթարկելու պահանջը, այլ թաղապետից: Բացի դա, ինչո՞ւ է այդ դիմումը ԱԱԾ-ին հետաքրքրել գրելուց միայն 7 ամիս անց, ճիշտ այն ժամանակահատվածում, երբ նույն այդ Հրայր Անտոնյանը որպես վկա էր անցնում Զ.Փոստանջյանի եղբոր՝ Տիգրան Փոստանջյանի գործով: Գործը կրկին ապօրինի շինարարությանն էր առնչվում, և կրկին գործը վարում էր ԱԱԾ-ն: Արդյո՞ք զուգադիպություններ են սրանք: Ինչ վերաբերում է դիմումի բովանդակությանը. ինչո՞ւ է Անուշավանը դիմումում նշել, որ հայրը ոչ թե, ասենք, չի իմացել և գրել է, որ ավտոտնակը ավելի վաղ է կառուցվել և ինքը օգնել է Վրեժին, այլ նշել է՝ «կեղծիք է գրել»: Որովհետև կեղծիք անելու համար մարդուն քրեական պատասխանատվության են ենթարկում: Ստացվում է՝ նպատակը եղել է որդու ձեռքով շատ բողոքող հորը պատժե՞լը: Որդին, ով գտնվում էր ֆիզիկապես և հոգեպես չափազանց խոցելի վիճակում, ազդված՝ քրոջ որդու ողբերգական մահից, ընտանիքի հետ բաժանումից (ամուսնալուծված էր), ոգելից խմիչքների նկատմամբ էլ մեծ հակում ուներ, կարո՞ղ էր նման բան գրել: Գոնե տեսականորեն հնարավոր էր, չէ՞: Ուստի կարևոր է պարզել, թե ինչ հանգամանքներում է Անուշավանը գրել այդ դիմումը:
Եվ մի շատ կարևոր հանգամանք ու երևի թե՝ ոչ զուգադիպություն: Անուշավանը առաստաղից կախվելու միջոցով ինքնասպան է եղել հուլիսի 18-ի լույս 19-ի գիշերը: Իսկ հուլիսի 20-ին վարչական դատարանում լսվելու էր Ջիվան Միքայելյանի հայցն ընդդեմ Արաբկիր համայնքի թաղապետարանի և Երևանի քաղաքապետարանի՝ 2,5 մլն դրամ տուգանքի ակտը անվավեր ճանաչելու վերաբերյալ: Եվ ամենայն հավանականությամբ քննության առարկա կարող էր դառնալ հարևան Վրեժի ապօրինի շինարարության հետ կապված հարցը ևս, և Անուշավանը կամ պետք է ցուցմունք տար և հրաժարվեր թաղապետարանում գրած իր դիմումից և դատվեր, կամ պետք է պնդեր դիմումը և հորը իրավապահներին հանձնելու տարբերակը նախընտրեր: Բայց երևի թե նրա համար նախընտրելի չի եղել այդ տարբերակներից և ոչ մեկը, դրա համար էլ այդ դիմումը նրան մինչ մահը շատ է անհանգստացրել, և չի բացառվում, որ նա ընտրել է երրորդ տարբերակը: Հուսանք, որ քննությունը կտա այս հարցերի պատասխանները, և կիմանանք՝ սա սպանությո՞ւն է, սպանության դրդո՞ւմ, մարդուն ԿԳԲ-ական եղանակներով լռեցնելու փո՞րձ, թե՞ այլ՝ անհայտ պատճառներ էլ կան… Ժամանակը ցույց կտա:
