Պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանը աշխատանքային այցով մեկնել է Հնդկաստան: Պաշտպանության նախարարությունը հավելյալ մանրամասներ չի կցել իր տարածած այդ հաղորդագրությանը, թեև մեծ նախարար Պապիկյանի Հնդկաստան այցի օրակարգային առանցքային թեման լինելու է թերևս Հայաստանի սպառազինական կարիքների հարցում պայմանավորվածությունը: Շաբաթներ առաջ հնդկական պարբերականները տեղեկություն էին հրապարակել,որ Հայաստանն ու Հնդկաստանը կնքել են սպառազինության ձեռքբերման պայմանագիր և հոկտեմբերին կսկսի մատակարարումը: Ըստ այդ աղբյուրների, Հայաստանը Հնդկաստանից կստանա ռեակտիվ համազարկային կայաններ: Այդ տեղեկությունը պաշտոնապես չհաստատվեց, սակայն նաև չհերքվեց: Դրան զուգահեռ Հայաստանում աշխուժացավ խոսակցությունը սպառազինության ձեռքբերման բարդությունների, ինչպես նաև այն մասին, որ Հայաստանի դաշնակից երկրներից մեկը չի մատակարարել նախապես վճարված սպառազինությունը: Ու, թեև վարչապետի մակարդակով արված այդ հայտարարության ժամանակ չնշվեց երկրի անուն, այդուհանդերձ համընդհանուր ընկալումն այն էր, որ խոսքը Ռուսաստանի մասին է: Դա «ծնունդ» տվեց քաղաքական ամենատարբեր դիտարկումների, տարբեր քաղաքական դիրքերից:
Հետո Հայաստանի պաշտպանության նախարարությունը հայտարարեց, որ Ռուսաստանից մատակարարումները իրականացվում են ըստ պայմանագրերի և ժամանակացույցի: Այդ հայտարարությունը փաստացի հակասության մեջ էրր վարչապետ Փաշինյանի խոսքի հետ: Ինքը Նիկոլ Փաշինյանը դրա վերաբերյալ նշեց, թե ինքն իր խոսքում չի տվել Ռուսաստանի անուն և ըստ այդմ չկա իր ու ՊՆ հայտարարությունների հակասություն: Այդուհանդերձ, մի հանգամանքի ակնառությունը առավել քան ցցուն է՝ Հայաստանի սպառազինության ձեռքբերման գործընթացում առկա բարդությունների որոշակի «կծիկ»: Արդյո՞ք այդպիսին առաջացել է նաև Հնդկաստանի առնչությամբ, ինչի համար մեկնում է պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանը: Թե՞ Պապիկյանի աշխատանքային այցը նոր պայմանագրերի և նոր ձեռքբերումների համար է:
Միևնույն ժամանակ, պետք է թերևս արձանագրել, որ Հնդկաստանը Հայաստանի համար չի կարող և չպետք է դիտվի լոկ սպառազինության մատակարար: Միջազգային քաղաքականության համատեքստում Հնդկաստանի աճող դերը Հայաստանի համար կարևոր գործոն է, նկատի առնելով և այն, որ մի շարք առումներով Երևանն ու Դելին ունեն շատ ընդհանոյւր հետաքրքրություններ ու շահեր: Եվ այդ իմաստով, Հայաստանի և Հնդկաստանի պարագայում կարևոր է ոչ միայն զուտ սպառազինության մատակկարարման օրակարգը, այլ ռազմա-քաղաքական երկխոսությունն ընդհանրապես: Ինչպես առիթ եմ ունեցել ասելու, այդ հարցում առանձնահատուկ նշանակության գործոն է և այն, որ Հնդկաստանը որդեգրել է աշխարհաքաղաքական մի վարքագիծ, որի հրամայականն առկա է նաև Հայաստանի համար՝ բալանսավորված հարաբերություն ուժի կենտրոնների, մասնավորապես դիմակայության սուր փուլ մտած Արևմուտքի և ՌԴ միջև: Հայաստան-Հնդկաստան երկխոսությունը էական նշանակություն է ստանում նաև այդ կարևորագույն, Հայաստանի համար ընդհուպ կենսական նշանակության խնդրում հնարավոր օգտակարության իմաստով:
