Արցախի խորհրդարանի խմբակցությունները տարածել են հայտարարություն, որով կոչ են անում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահներին և ՄԱԿ անդամ 190 երկրներին՝ ճանաչել Արցախի անկախությունը: Հայտարարության մեջ նշվում է, որ Արցախը 1991թ. իրավական առումով անթերի իրացրել է ինքնորոշման իր իրավունքը՝ միջազգային իրավունքի նորմերին, ժողովրդավարության սկզբունքներին և այդ ժամանակ գործող ԽՍՀՄ օրենսդրությանը համապատասխան: Միջազգային հանրությունը Ադրբեջանը ճանաչել էր որպես անկախ պետություն ԽՍՀՄ ներքին օրենսդրությամբ որոշված սահմաններում: Ըստ այդ օրենսդրության՝ Ադրբեջանի անկախության ձեռք բերման ժամանակ Լեռնային Ղարաբաղը տվյալ երկրի հետ որևէ առնչություն չուներ, այլապես նա չէր ընդգրկվի ՄԱԿ-ի կազմում, ուստի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը ոչ մի կապ չունի Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության հետ:
Ընդունելով ՄԱԿ կանոնադրության առաջին հոդվածում ամրագրված ժողովուրդների իրավահավասարության և ինքնորոշման սկզբունքը և Արդարադատության միջազգային դատարանի 2010թ. հուլիսի 22-ի վճիռը, ըստ որի՝ միջազգային իրավունքը չի արգելում այնպիսի անկախության հռչակումը, ինչպիսին Կոսովոյում էր, ԱՀ ԱԺ խմբակցությունները կոչ են անում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրներին՝ Ռուսաստանի Դաշնությանը, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներին, Ֆրանսիային և ՄԱԿ անդամ մյուս 190 պետություններին ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը՝ դրանով իսկ ի չիք դարձնելով նրա բնակչության առջև ծառացած գոյաբանական լրջագույն սպառնալիքները:
Հայտարարությունը կարծես թե բավականին հստակ է, պարզ, ամրագրում է ԼՂ ժողովրդի ինքնորոշման իրացման իրավական հենքը: Սակայն, մինչ դրան հասնելը, Արցախի խորհրդարանականները հիշատակում են Խերսոնի, Զապորոժիեյի, Դոնբասի և Լուգանսկի հանրաքվեների պատմությունը: Այդ հիշատակումով սկսվող հայտարարությունը փաստացի վերածվում է բումերանգի, հարվածելով հենց Արցախին: Եվ դա ունի միանգամայն հասկանալի պատճառ: Որևէ մեկի համար թերևս նորություն չէ, թե վերը հիշատակված հանրաքվեներին ինչպես են վերաբերում Մինսկի խմբի համանախագահներից երկուսը՝ ԱՄՆ ու Ֆրանսիան, ու ընդհանրապես այն բեբեռը, որ ներկայացնում ենք նրանք: Իսկ դա համաշխարհային քաղաքականության առաջատար բեվեռներից մեկն է, որը մեծ ազդեցություն ունի նաև ՄԱԿ շրջանակում: Ըստ այդմ՝ ԼՂ ինքնորոշման իրավունքի իրացման ու հանրապետության հռչակման իրավական անթերի հիմքը «խաթարել» խնդրահարույց օօրինակով կամ հղումով, փաստացի նշանակում է վերածել այն բումերանգի: Ինչ խոսք, պատրանք է նաև մտածել, թե առանց այդ հղման, Միացյալ Նահանգներն ու Ֆրանսիան լրջորեն դիտարկելու էին հայտարարության կոչն ու ձեռնմուխ էին լինելու դրա իրագործմանը: Հարցն այն է սակայն, որ Արցախը միջազգային համայնքի հետ իր հարաբերությունը կառուցելիս, կամ կառուցելու փորձն անելիք որքան հեռու մնա այդօրինակ «հղումներից», այնքան թերևս կարող է բարձրացնել լսվելու հավանականությունը: Եվ, մյուս կողմից, մտածել, թե այդ հղումներով հնարավոր է բարձրացնել լսվելու հավանականությունը Ռուսաստանում, ևս մոլորություն է կամ քաղաքական անհամարժեքություն: Հետևաբար, Արցախն իր իրավունքն ու դրա իրացման պաշտպանությունը պետք է իրականացնի առանց խնդրահարույց այլ հղումների՝ հղվելով բացառապես այն կետերից, որոնք առնչվում են միջազգային իրավունքին:
