Սեպտեմբերի 28-ին ժամը 18-ին ադրբեջանական կողմը խախտել է հրադադարն ու մեծ տրամաչափի զինատեսակներից և ականանետերից թիրախավորել է հայկական զինուժի դիրքերը: Հայկական կողմը դիմել է պատասխան գործողությունների: Ըստ ՊՆ հաղորդագրության, մեր զինուժն ունի 3 զոհ: Ադրբեջանական ագրեսիայի հերթական դրվագին նախորդել էր Վաշինգտոնում հանդիպումը Հայաստանի ԱԽ քարտուղարի և Ալիևի օգնական Հիքմեթ Հաջիևի միջև՝ Ջո Բայդենի ազգային անվտանգության հարցերի խորհրդական Ջեյք Սալիվանի նախաձեռնությամբ: Դրանից բացի, սեպտեմբերի 28-ին տեղի էին ունեցել Ադրբեջանի արտգործնախարարի և Թուրքիայի արտգործնախարարի, ինչպես նաև Ադրբեջանի արտգործնախարարի և ՌԴ արտգործնախարարի հեռախոսազրույցները:
Այս եռանկյունու ո՞ր անկյունում է ադրբեջանական հերթական սադրանքի պատասխանատվությունը կամ «անցաթուղթը», շատ բարդ է ասել, գուցե ոչ թե մեկ, այլ երկու անկյունում, իսկ գուցե նաև բոլոր երեք անկյուններում: Սրա գնահատականը հնարավոր է տալ ըստ հայեցողության, որովհետև ցանկության դեպքում հնարավոր է գտնել Ադրբեջանին հերթական սադրանք-ագրեսիայի խրախուսելու մոտիվ ցանկացածի մոտ: Այդ իմաստով, տեղի ունեցողը թերևս բերում է մի պարզ եզրահանգման, հերթական անգամ: Հայաստանը, անշուշտ, իր անվտանգության մեխանիզմների բազմազանեցման և կառավարելիության բարձրացման համար պետք է աշխատի բոլոր գերտերությունների կամ ռեգիոնալ տերությունների հետ, սակայն խորքային առումով հայկական անվտանգության խարիսխը, հույսը, մեխը կամ ողնաշարը կարող է լինել միայն Հայաստանում, հետևաբար գլխավոր ջանքը պետք է գործադրվի Հայաստանի ներսում:
Հայաստանը պետք է աշխատի կողմնացույցի բոլոր ուղղություններով, սակայն բոլոր ուղղությունների արդյունավետության ծանրության կենտրոնը պետք է ձևավորվի հենց Հայաստանում, Հայաստանի ներքին կյանքի արդյունավետության շարունակական բարձրացման, ըստ էության կայծակնային բարձրացման տրամաբանությամբ, ինչը պահանջում է նաև էապես փոխել հասարակական-քաղաքական ներքին հարաբերությունների բնույթը: Հայաստանի անվտանգության հարցը կարող է ունենալ արտաքին օժանդակություն, սակայն չունի արտաքին լուծումներ: Լուծումները ներսում են, ու դրանք բավականին դժվար, բավականին բարդ, անգամ հաճախ տարիներով կոռոզիայի ենթարկված լուծումներ են, որոնք գործի դրվելու համար պահանջվելու է ահռելի թե մտավոր, թե հոգեբանական ջանք: Բայց չլինի դա, չի լինելու անվտանգության կայունացում, չի լինելու այդ հարցում արտաքին արդյունավետ օժանդակություն և ամեն սադրանքից և դրա ողբերգական հետևանքից հետո հայ ժողովուրդը, Հայաստանի հասարակությունը ըստ քաղաքական հայացքի և «ճաշակի» ընդամենը փորձելու է գուշակել, թե ով վառեց կանաչ լույս ադրբեջանական հերթական ամենաթողության առաջ:
