Սեպտեմբերի 27-ին աշխատանքային այցով Հայաստան է ժամանել Հունաստանի արտգործնախարար Նիկոս Դենդիասը: Ինքնին այցը թե այս օրերին Հայաստանի անվտանգային մարտահրավերների համատեքստում, թե նաև 44-օրյա պատերազմի 2-րդ տարելիցի օրը, ըստ էության Հայաստանի հանդեպ բավականին խորհրդանշական աջակցության դրսևորում է: Նիկոս Դենդիասը Երևանում արել է նաև կարևոր հայտարարություն այն առումով, որ սահմանների վերաձևման փորձերը դատապարտված են ձախողման: Նա նշել է, որ Հունաստանն աջակցում է բոլոր պետությունների տարածքային ամբողջությանն ու ինքնիշխանությանը․ «Դա, իհարկե, վերաբերում է նաև մեր լավ ընկեր հայերին: Մենք հավատում ենք սահմանների անքակտելիությանը: Ես կցանկանայի հստակ ուղերձ հղել այն երկրներին, որոնք փորձում են վերասահմանել քարտեզներ, բայց հետևյալն ասեմ՝ վերանայման քաղաքականությունը կձախողվի: Թուրքիան փորձում է օգտվել այս խառը իրավիճակից: Մենք՝ հույներս, վկա ենք թուրքական հռետորաբանությանը: Թույլ տվեք ասել, որ Թուրքիան նաև դեմ էր այն բանին, որ Հունաստանը մի քանի պաշտպանական զենքեր է ուղարկում հունական կղզիներ:
Սա արվում է այն պայմաններում, երբ Հունաստանը գործում է իր պարտավորությունների շրջանակում», -Երևանում հայտարարել է Հունաստանի արտաքին գործերի նախարարը: Իր խորհրդանշական, բարոյական և քաղաքական աջակցությամբ և կարևորությամբ հանդեպ, այդուհանդերձ, նույնքան կարևոր է նաև, որ Հունաստանի արտգործնախարարի հայաստանյան այցը չվերածվի հակաթուրքական ակցիայի: Հայտնի է միջերկրծովյան ջրերի և հունական կղզիների առումով Անկարայի և Աթենքի հակադրությունը և լարվածությունը, բայց ՆԱՏՕ անդամ երկու երկրները թերևս ունեն միմյանց միջև հակասություններն ու լարվածությունը կառավարելու բավականին լայն գործիքակազմ և մեխանիզմներ, իսկ ահա Հայաստանի և Թուրքիայի միջև դրանք ոչ միայն բացակայում են, այլ գործնականում Հայաստանի անվտանգային ռիսկերը էապես գոյանում են նաև Թուրքիայի և Ադրբեջանի ռազմա-քաղաքական սերտ գործակցության հետևանքով: Եվ այդ իմաստով, Հայաստանի սահմանների անձեռնմխելիության և տարածքային ամբողջության հարցում Հունաստանի բարեկամական աջակցության նշանակալիությամբ հանդերձ, հույժ կարևոր է, որ Հայաստանը իր վրա զգա հույն-թուրքական լարվածության որևէ ուղղակի կամ անուղղակի հետևանք: Սա, իհարկե, բոլորովին չի նշանակում, որ պետք է որևէ կերպ դանդաղի հայ-հունական հարաբերության զարգացումն ու խորացումը, ինչը չափազանց կարևոր է թե երկկողմ, թե բազմակողմ իմաստով: Պարզապես, այդ հարաբերության խորացումը պետք է լինի հանուն փոխադարձ շահերի և նպատակների, այլ ոչ թե ընդդեմ Թուրքիայի:
Կրկնեմ, նախ և առաջ այն պատճառով, որ ի տարբերոյթյուն Հայաստանի, Հունաստանն ունի այդ օրակարգից բխող ռիսերը կառավարելու բավարար ռազմական, քաղաքական ռեսուրսներ, ի տարբերություն Հայաստանի: Իսկ Հայաստանն ունի Հունաստանի հետ հարաբերությունը խորացնելու անհրաժեշտություն՝ հաշվի առնելով Աթենքի հետ պատմամշակութային կապերի խորությունը, նաև քաղաքական ու տնտեսական ընդհանուր հետաքրքրությունները, և երկկողմ օրակարգերից բացի, նաև բազմակողմ գործոնները: Իսկ դրանք ներառում են ոչ միայն հանգամանքը, որ Հունաստանը ՆԱՏՕ ու ԵՄ անդամ է, այլ նաև Հայաստանի նախաձեռնությունը՝ ձևավորել Հայաստան, Հունաստան, Կիպրոս եռակողմ ձևաչափ: 201-ի այդ նախաձեռնությունը մի շարք օբյեկտիվ և թերևս սուբյեկտիվ պատճառների բերումով առաջ է ընթանում բավականին դանդաղ, մինչդեռ այն կարևոր բազմակողմ հարթակ է, որը Հայաստանին կարող է թույլ տալ նաև ձևավորել այլ աշխատանքային ուղղություններով արդյունավետ գործողությունների նախադրյալ: Մասնավորապես, խոսքը այն մասին է, որ վերջին շրջանում Աթենքը բավականին ակտիվ է Իսրայելի, Եդիպտոսի, նաև արաբական աշխարհի ուղղությամբ քաղաքականության հարցում: Իսկ դրանք ուղղություններ են, որոնք էական նշանակություն ունեն նաև կովկասյան անվտանգության միջավայրի, ըստ այդմ՝ Հայաստանի անվտանգության հարցերի համար: Հունաստանն այդ իմաստով կարող է հայ-հունական բարեկամական կապերի համատեքստում լինել կարևոր այդ ուղղություններով հաղորդակցային աջակից՝ հաշվի առնելով այն, որ սուղ դիվանագիտական ռեսուրսները Հայաստանն ուղղում է կենսական նշանակության դերակատարների հետ աշխատանքի հրատապ հարցերին, որ պահանջվում է անվտանգության օրհասական ռիսկերի կառավարման համար:
