Զոհասեղանին էր դրված մեր լույսը, լուսեղեն տղերքն էին. Երբ ամեն անգամ զոհվածների ցուցակը բարձրանում էր, երբ տեսնում էի 2000-ականաների երեխեք են, ես մինչև հիմա դա չեմ կարողանում մարզել: Այս մասին «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց ռեժիսոր Հրանտ Վարդանյանը:
«Էդ տղերքը լույս պես են կռվել: Թե ինչ կատարվեց ճակատում, ինչ կատարվեց գեներալիտետի հետ, ինչ կատարվեց քաղաքականության մեջ, բոլոր նրանք, որոնք մասնակցել են և պատճառ են եղել, որ ավելի շատ զոհ ունենան, իսկ դա եղել է, պետք է անիծված լինեն:
Կարող էինք էլի պատերազմը պարտվել, բայյց ավելի քիչ զոհերով, կարող էր նաև հողերի այդքան մասը չկորցնեինք, բայց պատերազմը կանգներ, եթե իհարկե, մեր ոխերիմ բարեկամը ժամանակին քայլեր աներ: Հազար ու մի բան կար: Կար խառնվածությունը կառվարության, պետական այրերի, վստահությունը բանակին ու գեներալիտետին, որը անվտանգությունից մինչև բանակ միշտ պատկանել է Մոսկվային: Այսինքն եթե Մոսկվան «բաշիքյարթմա» էր արել թուրքերի հետ Արցախի հարցով, նա իր ուզածին հասավ»,-ասաց նա: