Սեպտեմբերի 21-ին խիստ տհաճ և անընդունելի միջադեպ արձանագրվեց Եռաբլուրում: Ոստիկանությունը ստիպված էր ուժով հեռացնել զոհված զինծառայողների ծնողների խմբին, որը փորձում էր արգելակել վարչապետ Փաշինյանի մուտքը «Եռաբլուր»: Անկասկած, խոսքերն ավելորդ են, երբ ոստիկանությունը ստիպված է ուժ կիրառել թերևս ցավից ուժասպառ որդեկորույս ծնողների նկատմամբ, որպեսզի ապահովի պետական արարողակարգի ընթացքը՝ թե Հայաստանի անկախության և ինքնիշխանության համար զոհվածների հիշատակին հարգանքի տուրք մատուցելու միջոցառումը, թե դրան մասնակցող պետության առաջին դեմքի անվտանգությունը ապահովելու համար: Առաջին դեմքի հանդեպ հնարավոր է ունենալ ամենածայրահեղ վերաբերմունքը, բայց, երբ Հայաստանի Անկախության տարեդարձի առիթով հիշատակի միջոցառմանը արձանագրվում է աղմկոտ միջադեպ՝ էլ ավելի աղմկոտ պատկերից խուսափելու համար, դա ոչ թե Առաջին դեմքին, այլ նախ և առաջ Հայաստանի հանրապետության հեղինակությանը հասցվող հարված է:
Այն Հայաստանի, որի հարատևության համար կյանքը զոհաբերել են նաև հազարավոր զինվորներ ու սպաներ՝ 1991 թվականից ի վեր: Այդ ամենը սակայն պետք է գիտենալ ոչ թե զոհված զինծառայողների ծնողներին, հարազատներին, այլ նրանց վիշտը քաղաքական և քարոզչական նկատառումներով շահարկելու, խաղարկելու պատրաստակամությամբ քաղաքական միավորներին, հասարակական-քաղաքական խմբերին: Խմբեր և ուժեր, որոնք առավոտից երեկո խոսում են պետության անունից, մինչդեռ սեփական գործողություններում պատրաստ են հանուն ներքին նպատակների և կոնյուկտուրայի հարվածի տակ դնել թե պետության հեղինակությունը, թե ընդհանրապես պետական մտածողության անկյունաքարային ասպեկտներ: Կրկնեմ, դրանք բացարձակապես չեն առնչվում Առաջին դեմքերի, ովքեր էլ լինեն նրանք: Նրանք անցողիկ են, իսկ մնայունը այն հանրային մտածողությունն է, որի վրա պետք է պահվի պետությունը, և որի ամրության համար են իրենց կյանքի գնով կանգնում մեր զինծառայողները, զինվորներն ու սպաները, կամավորները: Նրանք չեն կանգնում, որ իրենց զոհաբերությունը դառնա ինչ որ խմբերի կոնյուկտուրային գործիք, որ իրենց ծնողների վիշտն ու ցավը վերածվի որևէ իշխանության վրա նետվող քարի, երբ այդ ցավի խաղարկումով չի լուծվում բացարձակապես ոչ մի հարց, միայն մեկ հարցից բացի՝ պետության հեղինակազարկման գնով ստեղծել աղմուկ քաղաքական մրցակցի՝ իշխանության հասցեին:
Այդքանը, վերջ, չկա ոչ մի այլ նպատակ կամ լուծվող խնդիր: Այդ ամենով հանդերձ, սակայն, կա մեկ այլ կոնկրետ խնդիր՝ իրավիճակի մյուս կարևոր երեսին: Եվ թերևս ամենից կարևոր: Հայաստանի պետական կառավարման ինստիտուտները՝ սոցիալականից մինչև իրավապահ-ուժային, թերևս պետք է լրջորեն մտածեն որդեկորույս ծնողների հետ հարաբերվելու այնպիսի մեխանիզմների մշակման ուղղությամբ, որպեսզի մենք առավելագույնս խուսափենք այն պատկերներից, որոնց տարբեր առիիթներով ականատես ենք արդեն նվազագույնը 8-10 տարի, գուցե ավելի, և որոնք բնականաբար ավելի ու ավելի աղմկոտ և աղաղակող են դառնում տեղեկատվական ռեսուրսների բազմության և հանրամատչելիության, առատության, ըստ այդմ մանիպուլյացիոն դատի հարմարավետության հետևանքով: Ի վերջո, խնդիրը կառավարող համակարգի պատասխանատվության դաշտում է և պահանջում է թերևս ուշադրություն և լուծումներ, այդ թվում նույնիսկ հնարավոր սաբոտաժների կանխարգելման տրամաբանությամբ: Իհարկե, խնդիրը բարդ է, լուծումները դյուրին չեն, քանի որ այդուհանդերձ այդ կառույցները գործ ունեն էմոցիոնալ գերլարված վիճակում գտնվող անձանց հետ, բայց լուծումներ պետք է գտնել: Այդ իմաստով, Եռաբլուրում տեղի ունեցողը թե հասարակական-քաղաքական տարբեր խմբերի՝ նպատակն արդարացնում է միջոցը բարոյազուրկ տրամաբանության, և թե պետական կառավարման ինստիտուտների թերի պատասխանատվության ինդիկատոր է:
