Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը անդրադառնալով Նենսի Փելոսիի Հայաստան կատարած այցին նշել է, որ դրական է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության ուղղված ցանկացած քայլ, եթե այն իրական է, ոչ միայն խոսքով: Պեսկովը հայտարարել է, թե ժամանակի ընթացքում կերևա Նենսի Փելոսիի այցի գործնական ազդեցությունը; Կրեմլի խոսնակի արձագանքը բազմիմաստ է: Այն հնարավոր է դիտարկել թե զգուշացում կամ սպառնալիք Հայաստանին, թե կարող է վկայել նաև որոշակի տողատակային աշխատանքի մասին, որ Նահանգներն ու Ռուսաստանը կարող են իրականացնել որպես Մինսկի խմբի համանախագահ: Իհարկե առերևույթ, այդ աշխատանքը թվում է անիրական, քանի որ երկու կողմերը պատերազմում են Ուկրաինայի տարածքում: Սակայն, միջազգային քաղաքականությունը ոչ միայն այն է, ինչ կա հրապարակային հայտարարությունների կամ մեդիայի վրա, այլ նաև կուլիսներ, խորհրդապահական խողովակներ և այլն, ոււ այդ առումով թերևս արժե ուշադրություն դարձնել այն հանգամանքին, որ ՄԱԿ ԳԱ շրջանակում կա Բլինքեն-Լավրով հանդիպման հավանականություն, որի մասին պետքարտուղարության անանուն աղբյուրին հղումով հայտնել էր Ամերիկայի ձայնը: Դա կլինի նրանց առաջին վիզուալ հանդիպումը փետրվարի 24-ին սկսված պատերազմից ի վեր: Իսկ նրանց առաջին շփումը՝ հեռախոսով, տեղի ունեցավ հուլիսի 29-ին: Ընդ որում, հարկ է ուշադրություն դարձնել մի դետալի: Այդ հեռախոսազրույցը տեղի ունեցավ հուլիսի 25-ին ԱՄՆ պետքարտուղարի Բաքու և Երևան կատարած զանգերից հետո, որոնց ընթացքում Բլինքենը խոսել էր խաղաղ կարգավորման մոտեցումների մասին:
Բլինքեն-Լավրով հեռախոազրույցին հաջորդեց սակայն Ադրբեջանի ռազմական սադրանքը Արցախի ուղղությամբ, երբ «հասունացվեց» Լաչինի միջանցքի հարցը՝ նոր երթուղու անցնելու առնչությամբ: Կլինի՞ ներկայումս Բլինքեն-Լավրով վիզուալ հանդիպում, սա կունենա անկասկած էական նշանակություն նաև կովկասյան իրավիճակի վրա: Եթե ԱՄՆ ու Ռուսաստանի արտգործնախարարներին հաջողվի գալ ընդհանուր որևէ հայտարարի կովկասյան ռեգիոնում մրցակցության-դիմակայության կանոնների շուրջ, ապա դա կարող է լինել կայունությանը նպաաստող գործոն: Եթե ոչ, ապա այդ պարագայում թերևս հանդիպման բացակայությունը կլինի ավելի լավ լուր, քան դրա առկայությունը, որովհետև հաջորդիվ կարող է առաջանալ իրավիճակի լարվածության աճի նոր ալիք: Բոլոր դեպքերում, Հայաստանի համար առանցքային խնդիրը այն է, որպեսզի ԱՄՆ հարավկովկասյան քաղաքականության ակտիվության ներկայիս փուլը չվերածվի «ծուղակի», որում Երևանը կհայտնվի ընդդեմ Իրանի և Ռուսաստանի:
Միևնույն ժամանակ, ԱՄՆ ակտիվությունը Երևանի համար կարևոր ռեսուրս և հնարավորություն պետք է դիտվի ռուս-թուրքական «ծուղակի» դեմ մանևրի հարցում: Իրավիճակը իսկապես բարդ է և Հայաստանից պահանջում է դիվանագիտական գերագույն ջանք, որպեսզի հնարավոր լինի արդյունավետ կառավարել ռիսկերի ու հնարավորությունների այն նուրբ և խիստ բարակ հարաբերակցությունը, որ կա ներկայումս թե աշխարհի, թե ռեգիոնի իմաստով: Հայաստանին ներկայումս շատ կարևոր է չհայտնվել որևէ «բաժանարար գծի» դերում, իր կարմկիր գծերը պահպանելու համար:
