«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ քաղաքական վերլուծաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Հայ-ադրբեջանական սահմանի էսկալացիայի հետ կապված Հայաստանը դիմել է ՄԱԿ ԱԽ, ՀԱՊԿ-ին, ինչպես նաև՝ երկկողմ համաձայնագրով Ռուսաստանին։ Հաշվի առնելով Ռուսաստանի վիճակը՝ Ուկրաինայի դեմ սանձազերծած պատերազմի պատճառով, ի՞նչ ակնկալիքներ պետք է ունենանք։
–Երևանը չպետք է որևէ հատուկ ակնկալիք կապի Մոսկվայի հետ. Հայաստանը պետք է օգտագործի ՄԱԿ-ի և ԵԱՀԿ-ի գործիքները և ուժեղացնի սեփական պաշտպանունակությունը։ Եթե մենք կարող էինք դա անել 1990-ականներին, ապա հիմա կարող ենք դա անել առավել ևս, մեզ պարզապես քաղաքական կամք է պետք։ Իշխանությունները պետք է հստակ հայեցակարգ ներկայացնեն Հայաստանի պաշտպանության համար՝ օգտագործելով նաև Սփյուռքի ռեսուրսներն ու կադրերը, ՀԱՊԿ-ի և Ռուսաստանի Դաշնության վրա հիմնված ներկայիս համակարգը, անկեղծ ասած, կենսունակ չէ։
-Ուկրաինայից ևս արձագանք եղավ առկա իրավիճակին՝ իհարկե ոչ հասցեական, բայց կողմերին կոչ անել քաղաքական դիվանագիտական ճանապարհով իրավիճակը կարգավորել։ Ի՞նչ դիտարկումներ ունեք այդ արձագանքի հետ կապված, կարո՞ղ ենք ակնկալել, որ Ուկրաինան 44 օրյա պատերազմից տարբերվող դիրքորոշում կունենա։
-Պաշտոնական Կիևի արձագանքը անկեղծ մտահոգություն է Հայաստանի և Ադրբեջանի սահմանին իրավիճակի սրման կապակցությամբ։ Կիևի հայտարարությունը՝ սահմանները չխախտելու և վեճերը դիվանագիտական ճանապարհով լուծելու անփոփոխ տրամաբանության մեջ Է. Ուկրաինայի ԱԳՆ-ն իրավացիորեն մատնանշում է Ռուսաստանի Դաշնության միջնորդության սնանկությունը, կարծում եմ՝ բոլորս մեկ անգամ չէ, որ համոզվել ենք, որ Մոսկվան չի կարող լինել անաչառ միջնորդ։
– Հայաստանի վարչապետը խորհրդարանում բառացի հայտարարել է․ «Կան երկրներ, ովքեր պատրաստ են զենք վաճառել ՀՀ-ին, բայց կան նաև երկրներ, ովքեր պատրաստ չեն այն փաստին, որ Հայաստանը զենք գնի այն երկրից, որը պատրաստ է մեզ զենք վաճառել։ Կարող ենք ասել, թե պատրաստ չեն, պատրաստ չեն՝ իրենց գործն է, բայց սա իր հետևից բերում է հետևանքներ՝ այդ թվում անվտանգային։ Սովորաբար զենք գնում են անվտանգային սպառնալիքը կառավարելու համար, բայց լինում են իրավիճակներ, որ զենք գնելը կապված է անվտանգային նոր սպառնալիքների առաջացման հետ»… Արդյոք արևմուտքը պատրաստ է Հայաստանին ևս ռազմական օգնություն ցուցաբերել, թե Հայաստանն Ուկրաինայի չափ կարևորություն չունի։ Փաշինյանի ակնարկը Մոսկվայի՞ն էր ուղղված։
-Քանի դեռ Հայաստանը, թեկուզ ֆորմալ առումով, Ռուսաստանի Դաշնության դաշնակիցն է, զենքի հարցը խնդրահարույց է լինելու։ Պաշտպանական նոր կառույց ստեղծելու համար Երևանին անհրաժեշտ է դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից և կասեցնել Ռուսաստանի Դաշնության հետ այն պայմանագրերը, որոնք խոչընդոտում են հայկական զինված ուժերի զարգացմանը։ Պատկերավոր ասած՝ պետք է հասկանալ, որ Ռուսաստանը խորտակվող Տիտանիկ է, պետք է արագ նավարկել սուզվող նավից, այլապես ձագարը իր հետ կքաշի բոլորին, ով իր շուրջն է։
