Սեպտեմբերի 10-ին ուշագրավ իրադարձություն է տեղի ունեցել Վրաստանում: Եվրամիության՝ Հարավային Կովկասի հարցերի հատուկ ներկայացուցիչ Տոյվո Կլաարը, որը զբաղվում է նաև Վրաստանի հակամարտությամբ, Թբիլիսիում հանդիպել է հաշտության և քաղաքացիական հավասարության հարցերի պետնախարար Թեա Ախվլեդիանիի հետ: Բանակցություններից հետո Կլաարը թվիթերյան գրառում է արել, որ մոտ ապագայում հնարավոր է վերսկսվեն Ժնևյան քննարկումները: Սա բավականին հետաքրքիր գրառում է, եթե հաշվի առնենք այն, որ Ժնևյան քննարկումների ֆորմատը վերաբերում է Վրաստանի հակամարտությանը, կամ հակամարտություններին՝ աբխազական և օսական ուղղություններով: Իսկ առավել ուշադրության արժանին այն է, որ Ժնևյան քննարկումների ֆորմատում ընդգրկված են Եվրամիությունը, ԱՄՆ, Ռուսաստանը, Վրաստանը, ՄԱԿ-ը, ինչպես նաև մասնակցում են Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի ներկայացուցիչներ: Այդ ձևաչափը ստեղծվել է 2008-ի ռուս-վրացական պատերազմի հրադադարից հետո և տարեկան չորս անգամ տեղի են ունենում քննարկումներ Ժնևյան ձևաչափով, որի ընթացքում օրակարգը ներառում է ամենատարբեր հարցեր: Վերջին քննարկումը հետաձգվել է ուկրաինական պատերազմմի բռնկման պատճառով, և ահա, Եվրամիության ներկայացուցիչը Վրաստանում բանակցությունից հետո գրում է, որ մոտ աօպագայում Ժնևյան քննարկումները կարող են վերսկսել:
Չարժե անել հապճեպ հետևություններ, սակայն, եթե դրանք վերսկսում են, ստացվում է, որ Վրաստանի հակամարտության հարցերի վերաբերյալ քննարկումների մեկ սեղանի շուրջ կարող են նստել այսօր Ուկրաինայում փաստացի պատերազմող Ռուսաստանն ու Արևմու՞տքը: Թե՞ Կլաարը արտահայտել է ավելի շատ ցանկություն, քան հնարավոր դարձող իրականություն: Իրականություն լինելու պարագայում այդ հանգամանքը կարող էր դրական դիտվել Հայաստանի համար, որովհետև ժնևյան ձևաչափն իհարկե իր էությամբ և «պատմությամբ» այլ է, քան ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափն ու նաև այլ է խնդրի առարկան՝ արցախյան, հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը, սակայն գործնականում անշուշտ շահեկան կարող էր լինել ԱՄՆ, ԵՄ, ՌԴ ներկայացուցիչների մասնակցությամբ քննարկումների վերսկսման նախադեպը: Սակայն, հարցն այստեղ իհարկե շատ ավելի խորն է, քան զուտ ձևաչափային նախադեպի հանգամանքը: Փաստացի, ուկրաինական պատերազմի ֆոնին տեղի է ունենում ուշադրության կենտրոնացում Վրաստանի ուղղությամբ: Իսկ այստեղ, մի կողմից կարող է դիտվել Կովկասի հարցում Արևմուտք-Ռուսաստան երկխոսության թույլ ուրվագիծ, մյուս կողմից իհարկե որևէ կերպ բացառված չէ հակառակը, այսինքն իրավիճակի սրացման հնարավորություն, որը կարող է բերել ռեգիոնում կայունության ռեժիմի ընդհանուր խաթարման: Իսկ այդ առումով արդեն Հայաստանի համար գերխնդիր է դառնում թույլ չտալ, որ դա լինի հայ-ադրբեջանական ուղղությամբ տարածվող «նախադեպ»:
