Նիկոլ Փաշինյանը Ռուսաստան կատարած այցի ընթացքում մասնակցեց Վլադիվոստոկում տեղի ունեցած Արևելյան տնտեսական ֆորումին: Դժվար է ասել, ֆորումն էր այցի պատճառը, որի առիթով եղավ հանդիպումը Պուտինի հետ, թե՞ ֆորումը առիթն էր, իսկ պատճառը՝ Պուտինի հետ հանդիպումը: Բոլոր դեպքերում, տնտեսական ֆորումին Փաշինյանի մասնակցությունն ինչպես միշտ մնաց քաղաքական հարցերի «ստվերում»: Դա այն դեպքում, երբ գործնականում տնտեսությունն է քաղաքականության հիմքն ու շարժիչը, խոշոր հաշվով, հատկապես 21-րդ դարում, երբ առավել քան ակնառու է դարձել աշխարհաքաղաքական պայքարը ռեսուրսների ու ենթակառուցվածքների համար: Մեծ հաշվով, այն, ինչ տեղի է ունենում այսօր Ուկրաինայում և «ճառագայթվում» ամբողջ աշխարհում, իր մի մասով լինելով ընդգծված անվտանգության խնդիր՝ ներգրավված բոլոր ակտիվ կամ պասիվ կողմերի համար, իր մյուս մասով և թերևս հավասար կեսով՝ տնտեսական մեծ վերաձևման հարց է, որ ընթանում է աշխարհում: Վերաձևում և վերափոխվում է ոչ միայն համաշխարհային անվտանգության և իրավունքի համակարգը, այլ համաշխարհային տնտեսությունը:
Տեղի է ունենում տնտեսական կապերի և հաղորդուղիների վերադասավորում, լոգիստիկ ցանցերի վերափոխում, նաև նոր ցանցերի ձևավորման գործընթացների արագացում: Այդ ամենը իր հերթին է լրացուցիչ խթաններ տալիս աշխարհաքաղաքական ռազմա-քաղաքական պայքարին: Հայաստանը ոչ միայն այդ բովում է: Հայաստանը այդ գործընթացների հանգուցային գոտում է, որովհետև Կովկասը դիտարկվում է ապագա հաղորդուղիների, լոգիստիկ ցանցերի առանցքային հանգրվաններից մեկը: Խոշոր հաշվով այստեղ է նաև այսօր Կովկասում դիվանագիտական աշխուժության մոտիվացիոն հիմքը, որ արտահայտվում է հայ-ադրբեջանական հակամարտության ձևաչափի շուրջ: Եվ այստեղ Հայաստանը ուղիղ կանգնում է երկու առանցքային հարցերի առաջ՝ ռազմա-քաղաքական շահեր և անվտանգություն, ու պետականության կենսագործունեության հեռանկարների տնտեսական հիմք: Առանցքային խորքային խնդիր է դառնում այն, որ հայաստանյան հասարակական-քաղաքական «դիսկուրսում» երկու հանգամանքները գտնվում են կամ դիտարկվում են միմյանց հակադիր տրամաբանության մեջ: Այն դեպքում, երբ տնտեսություն-քաղաքականություն-անվտանգություն շղթան ոչ միայն կոնցեպտուալ է, այլ գործնականում պետական կենսունակության հիմքում տնտեսությունն է, որից է բխում անվտանգության համակարգի կենսունակությունը: Իհարկե, կա որոշակի փոխկապակցվածություն, փոխադարձություն, բայց ելակետային առումով ամենևին էլ հավի ու ձվի պատմությունը չէ և որևէ անվտանգություն չունի երկարաժամկետ կենսունակություն, եթե «ի սկզբանե» տնտեսությունը չէ, եթե կառուցված չէ տնտեսական կարողությունների վրա:
Հայաստանյան «դիսկուրսում», թե օբյեկտիվ, թե զգալիորեն նաև սուբյեկտիվ հանգամանքների և գործոնների բերումով, առկա է հակադրություն և տնտեսական հեռանկարներին առնչվող խորքային քննարկումները «բախվում» են անվտանգության խնդրին: Եվ սա այն դեպքում, երբ ակնառու է, որ Հայաստանի համար, հատկապես ներկայումս տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական վերաձևումների պայմաններում, կենսական անհրաժեշտություն է դարձել անվտանգության և տնտեսության հեռանկարների համադրմանն ուղղված առարկայական դիսկուրսը, որովհետև այդ հասկացությունների բախումը ոչ միայն սահմանափակում է դիսկուրսն ինքնին, այդ կերպ նվազեցնելով կարևորագույն հարցերում հանրային կյանքի էֆեկտիվությունը՝ որպես պետական քաղաքականության կազմավորման հիմքային բաղադրիչ, այլ փակուղի է մտնում Հայաստանի արտաքին քաղաքական էֆեկտիվությունը: