ՄԱՀՀԻ ղեկավար Ստյոպա Սաֆարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
Ռուբեն Վարդանյանն այդ որտեղ է հետազոտություն անց կացրել «արցախցիների հանդեպ ատելության» թեմայով։ Արցախին «ատողները» տասնամյակներով հազարավոր թանկ ու սիրելիներ է ուղարկո՞ւմ հայրենիքի այդ հատվածը պաշտպանելու համար: 4 հազար զո՞հ է տալիս պատերազմում: Պատերազմից հետո համաձայնում է ու չի առարկում, որ կառավարությունը միլիարդներ ուղարկի Արցախ’ աննախադեպ մասշտաբի բնակարանաշինության ու կառուցելու համար այն, ինչը «չեն նկատել», որ չի կառուցվել անցյալ տասնամյակներով, կամ առնվազն կառուցվածը բացարձակ համաչափ չի եղել ուղարկածից կերածին ու առանձնատների «մասշտաբների՞ն»:
Այդ արտահայտություն արվել է «հիմնավորելու» համար, թե ինչու Արցախն այլևս չի կարող ապրել Հայաստանի հետ, այլ մեկ ուրիշի տակ: Իհարկե խոսքը Ռուսաստանի մասին է, ոչ թե Ադրբեջանի… Ասվածը բավական նման չէ նրան, երբ պատերազմից առաջ Մոսկվաներից Զատուլիներ էին հրավիրվում Արցախի համալսարան, որտեղ հայտարարում էին, թե արցախցիները Հայաստանի կազմում ու հետ չեն կարող ապրել, այլ Ռուսաստանի հետ, քանի որ մենթալիտետով նրանց են մոտ? (ի տարբերություն այլոց’ մենք էլ հո չենք մոռացել, որ պատերազմից առաջ նման բան է եղել…)
Վերջապես, Ռուբեն Վարդանյանի’ Արցախում ապրելու որոշումը այդ խնդիրը լուծո՞ւմ է։ Եթե լուծում է, փառք ու պատիվ իրեն։ Բայց «լուծման» ու իրավիճակի ախտորոշման միջեւ կապը ինչ-որ լավ չի ստացվում։ Եվ միթե արժեր մի քանի մարդու «զգացումներն» այդպես ընդհանրացնել որպես Հայաստանում դիտված ֆենոմեն: Մեղմ ասած, ահագին տարօրինակ է կամ Ռուբեն Վարդանյանը շատ տարօրինակ շրջապատ ունի….
