Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարությունը արձագանքել է Կովկասի հարցերի գլխավոր բանակցողի նշանակմանը, որ կատարել է ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենը: Ինչպես հայտնի դարձավ նախօրեին, ԱՄՆ այդ կարգավիճակում, ըստ այդմ էլ փաստացի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահի կարգավիճակում նշանակել է Ֆիլիպ Ռիքերին: Ռիքերը բարձրաստիճան դիվանագետ է, որը աշխատել է ընդհուպ պետքարտուղարի օգնական՝ Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերով: Բաքվի արտգործնախարարությունն արձագանքելով այդ նշանակման առիթով Էնթոնի Բլինքենի հայտարարությանը, ասել է, որ Մինսկի խմբի համանախագահությունը վերակենդանացնելու փորձը կարող է հանգեցնել նրան, որ ԱՄՆ դուրս կմնա Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հարաբերության կարգավորման գործընթացից:
Փաստացի, Բաքուն սպառնում է Վաշինգտոնին: Պետք է ենթադրել, որ այդ սպառնալիքը կամ զուտ ներքին սպառման համար հնչեցվող ձևականություն է, որ հետո կարող է բացատրվել Վաշինգտոնին՝ ըմբռնման արժանանալու հույսով, կամ Բաքվի «շուրթերով» բարբառում են Մոսկվան, Անկարան, և գուցե նույնիսկ Իրանը, այլ կերպ ասած ռեգիոնալ ձևաչափի շահառու երկրները, որոնք ձգտում են կովկասյան հարցերում առավելագույնս դուրս մղել Արևմուտքին, այլ կերպ ասած՝ պարզապես Միացյալ Նահանգներին:
Մյուս կողմից սակայն, խոշոր հաշվով գործ ունենք մի վիճակի հետ, երբ Ադրբեջանը պարզապես կարող է ունենալ խուճապային ընկալում: Բանն այն է, որ Միացյալ Նահանգների նոր նշանակումը հուշում է, որ Վաշինգտոնը ոչ միայն դիտարկում է Կովկասի հանդեպ աշխույժ քաղաքականության շարունակություն, այլ Կովկասը այդ առումով դիտարկում է նաև ռեգիոնալ «ճյուղավորման» մեկնակետ՝ եվրասիական շրջանակով, ինչի մասին է խոսում Ֆիլիպ Ռիքերի՝ պետքարտուղարի Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերի նախկին օգնականի թեկնածության ընտրությունը: Իսկ, որքան աշխույժ է ԱՄՆ-ն, այդքան Ադրբեջանի համար բարդ է լինելու խաղը Ռուսաստանի, Թուրքիայի և Իրանի հավակնությունների շրջանակում՝ օգտագործելով այն հանգամանքը, որ Կովկասի երեք երկրների շարքում ունի զգալի տնտեսական և ռազմա-քաղաքական առավելություն:
Այլ կերպ ասած, ԱՄՆ նկատելի աշխուժությունը Ադրբեջանի համար բարդացնելու է այն 3+1+2 տրամաբանությունը, որով Բաքուն դիտարկում է խաղը Թեհրան, Անկարա, Մոսկվա եռանկյունում, ձգտելով դիտարկվել Հայաստանից ու Վրաստանից բարձր կարգավիճակով և այդ կերպ ստանալ ռեգիոնալ «պարեկի» կարգավիճակ: Ընդ որում, Բաքվի համար այդ ամենում մտահոգության առարկա է ոչ միայն այդ կարգավիճակի անհասանելիությունը, այլ նաև այն առումով, որ չնայած Մինսկի խմբի գործունեության դե ֆակտո դադարեցմանը, դե յուրե առումով խումբը առ այսօր լուծարված չէ և կարծես թե որևէ մեկը չի էլ պատրաստվում անել դա: Գուցե դրա համար չկա ժամանակ, գուցե այդ հարցը թողնված է այսպես ասած նոր աշխարհակարգային պայմանավորվածությունների վերջնականացմանը՝ համաշխարհային հիբրիդային պատերազմից հետո, բայց բոլոր դեպքերում Մինսկի խմբի գոյությունը «Համլետի հոր ուրվականն» է Ադրբեջանի համար, որի ամեն մի հիշատակում ցնցում է Բաքվին:
