Վայոց Ձորի նախկին մարզպետ, Լեհաստանում Հայաստանի նախկին դեսպան, ներկայումս նախկին կառավարող համակարգը ներկայացնող ընդդիմադիր դաշտի առանցքային բանախոսներից մեկի կարգավիճակում հայտնված Էդգար Ղազարյանի քաղաքական նախաձեռնությունը՝ Անկախության շարժման ձեւավորում, շատ է դիտարկվում նախկին կառավարող համակարգ-ընդդիմության շրջանակում Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի դիմակայության մաս, նոր դրսեւորում, որտեղ Սերժ Սարգսյանը «խաղադաշտ» է դուրս բերում նոր խաղացողի՝ ընդդեմ Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Հայաստան դաշինքի:
Էդգար Ղազարյանն ինքը հայտարարել է, որ չկա մի որեւէ նախկին պաշտոնյա, որի առաջ հաշվետու է ինքը եւ իր գործողությունները բացառապես իր պատասխանատվության ու նախաձեռնության դաշտում են: Տվյալ պարագայում թերեւս ավելորդ է խորամուխ լինել ներընդդիմադիր հարաբերությունների շերտերում, առավել եւս, որ հրապարակի վրա դրանք դրսեւորվում են բավականաչափ եւ պարզապես օրգանական առումով բացառում են «անհատական նախաձեռնությունները»: Այստեղ հարցը կոնկրետ անհատի մտադրության կամ մոտիվացիայի դաշտում չէ, այլ այն «օրգանիզմի», որի մաս է կազմել անհատը եւ որի շրջանակում է գործնականում ծավալում իր աշխատանքը: Իսկ այդ իմաստով, շրջանակը նախկին կառավարող համակարգ-ընդդիմությունն է, ինչը ակնառու է ընդհուպ վիզուալ մակարդակում, երբ դիտարկենք հրապարակում «անհատական նախաձեռնության» ներքո ձեւավորվող հավաքականությունը: Գուցե հնչի տարօրինակ, սակայն ներընդդիմադիր հարաբերություններն ու առանձին գործիչների անհատական մոտիվները կարող են ամենեւին չհակասել կամ հակադրվել միմյանց:
Ընդդիմության երկու, կամ գուցե ավելի թվով բևեռները որեւէ անհատական նախաձեռնություն կարող են դիտարկել սեփական տակտիկայի եւ ստրատեգիայի համատեքստում: Եվ, քանի որ յուրաքանչյուր բևեռ առավել կայացած ու ձեւավորված է իբրեւ համակարգ կամ ցանց, ապա ամենաանկեղծ մղումով անհատն անգամ անզոր է լինելու հակադրվել այդ տակտիկա-ստրատեգիական հաշվարկներին: Այդ իմաստով, Էդգար Ղազարյանն անկեղծ մղումներով շարժում նախաձեռնող անհատ է, թե ոչ, մեծ հաշվով ունի քիչ նշանակություն, քանի որ նա դիտարկվում է նախկին կառավարող համակարգ-ընդդիմության բևեռների եւ թեւերի համար իբրեւ քաղաքական ծրագրային ռեսուրս, յուրաքանչյուր թեւի կամ բևեռի համար ըստ սեփական հաշվարկի եւ նպատակների: Ըստ այդմ, Ղազարյանի անհատական նախաձեռնության համար լուրջ մրցակից է ոչ միայն, եւ նույնիսկ ոչ այնքան գործող իշխանությունը, որքան նախկին կառավարող համակարգ-ընդդիմությունը: Ընդ որում, նա ունի թերեւս մեկ այլ էական մարտահրավեր: Քաղաքական «մեթոդիստների» մոտ, թե միջնորդավորված շրջանակ, որոնք մեկ գործչի չէ, որ «մեթոդապես» ու «գաղափարապես» առաջնորդել են դեպի քաղաքական վախճան կամ լավագույն դեպքում՝ փակուղի:
