Հայաստանի կառավարությունը հայտարարել է խոշորագույն հանքարդյունաբերական ձեռնարկության՝ Զանգեզուրի կոմբինատի ևս 6,8 տոկոս նվեր ստացած լինելու մասին: Փաստացի ստացվում է, որ Զանգեզուրի կոմբինատի բաժնետոմսերի 21,8 տոկոսը պատկանում է Հայաստանի կառավարությանը: Մինչ այդ կառավարությանը նվիրատվության կարգով տրամադրվել էր 15 տոկոսը: Դա արել էր կոմբինատի նոր սեփականատեր Գեոպրոմմայնինգ Արմենիա ընկերությունը, որը կոմբինատի 100 տոկոս սեփականատեր դարձավ 2021 թվականին: Դրանից անմիջապես հետո էլ հայտարարվեց, որ 15 տոկոսը բաժնեմասը նվիրվում է կառավարությանը:
Այժմ փաստորեն հայտարարվում է ևս 6,8 տոկոսի մասին, թեև այն, ըստ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, նվիրվել է դեռևս մարտին, սակայն ինչ ինչ առևտրային հաշվարկներից ելնելով սեփականատերը խնդրել է չհանրայնացնել տեղեկությունը, քանի դեռ վերացած չէ դրա փակ լինելու անհրաժեշտությունը: Այժմ այն վերացել է և կառավարությունը հայտարարում է, որ Զանգեզուրի կոմբինատի ևս 6,8 տոկոսի սեփականատեր է: Անշուշտ տարօրինակ պատկեր է, երբ կոմբինատի 100 տոկոս սեփականատերը կամովին հանձնում է 21,8 տոկոսը կառավարությանը: Ի՞նչ է ստանում նա դրա դիմաց, ստանալիքը այսպես ասած ապագայու՞մ է, թե՞ վերադարձնում է որևէ «պարտք»: Հանրությանն իհարկե հետաքրքրում են այդ հարցերը, որքան էլ ողջունելի է, որ Հայաստանի բնական հարստության տնօրինման հարցում հանրությունը ևս լինի սեփականատեր՝ այս դեպքում ի դեմս կառավարության: Այդուհանդերձ, այդ սեփականատիրության գինը հանրության համար կարևոր է: Պատկերն այդ առնչությամբ այդքան էլ ամբողջապես պարզ չէ:
Սկզբունքային իմաստով, երևույթը, երբ պետությունը ոչ միայն զուտ հարկահավաք է, այլ նաև հանքարդյունաբերության եկամտի որոշակի մասի տեր, թերևս ողջունելի է: Ի վերջո, խոսքը հանրային հարստության՝ բնական հանածոի մասին է, որն ինչ որ մասնավոր անձինք տնօրինում են, դրա վրա բիզնես իրականացնում, ստանում ահռելի շահույթ: Այստեղ «մեխն» այն է, որ նրանք այդ ամենն անում են օգտագործելով հանրային՝ բնական հարստությունը, այլ ոչ թե ստեղծելով ինչ որ արժեք զրոյից: Այդ իմաստով, Հայաստանի հանարքադյունաբերության ոլորտում տասնամյակներ շարունակ ծավալվել է մի երևույթ, երբ մասնավոր տարբեր անձինք, գերակշիռ մասով իշխանությանը կապակցված կամ սերտաճած, հսկայական հարստություն են կուտակել հանրային հարստությունը ընդեիքց հանելու և վաճառելու շնորհիվ: Հայաստանի համար դա շռայլություն է և պետական սեփականության որոշակի մասը թերևս անհրաժեշտ ինստիտուտ է: Այլ հարց է, ոոր այստեղ պետք է ապահովվի թափանցիկություն, և միևնույն ժամանակ՝ պետք է հստակ ռազմավարական սահմանում լինի այն փողի ծախսի համար, որ ստացվում է հանքարդյունաբերությունում պետական սեփականության բաժնեմասից: Պետությունը տվյալ դեպքում հանրության ներկայացուցիչն է, հետևաբար ստացվող փողը պետք է տնօրինվի թերևս հանրային ընդգրկման ռազմավարական խնդիրներ լուծելու համար, այլ ոչ թե դառնա զուտ բյուջեի հավաքական եկամուտ:
