Թուրքիայի առևտրի փոխնախարարի հայտարարությունը, թե Անկարան բանակցում է Մոսկվայի հետ «Զանգեզուրի միջանցքի» բացման հարցով, Հայաստանում ընդունվել է տարակուսելի կամ տարօրինակ «անակնկալությամբ»: Հայաստանում որևէ մեկի համար նորությու՞ն է, որ «միջանցքային» թեման առկա է ռուս-թուրքական քննարկումներում: Իհարկե, ներկայումս արձագանքը կենտրոնանում է այն հանգամանքի վրա, որ կա «միջանցքի» մոտալուտ բացման հնարավորություն: Այստեղ թերևս դիտարկելով առկա գործընթացներում այդ հավանականությունը, այդուհանդերձ արժե նաև իրականությունը դիտարկել հակառակ կողմից էլ ու հարց տալ՝ իսկ արդյո՞ք թուրք պաշտոնյայի հայտարարությունը չի վկայում հակառակի մասին, որ հավանականությունն այդքան էլ բարձր չէ:
Բանն այն է, որ հարցի նրբությունը և բազմաշերտությունը թերևս կասկածի տակ չէ որևէ ողջախոհ մարդու համար: Հետևաբար ողջախոհությունը հուշում է, որ այդօրինակ նուրբ հարցերը հաջողության իրական հնարավորության դեպքում փակ են պահվում մինչև վերջ, որովհետև փոքր արտահոսքն իսկ կարող է առաջացնել անցանկալի հանրային աղմուկ կամ իրարանցում, ինչն էլ կխանգարի այդ հաջողությանը: Եթե Ռուսաստանն ու Թուրքիան «միջանցքի» հարցում բանակցում են արդյունավետ, ապա հազիվ թե թուրք փոխնախարարը «բացեր բերանը»: Իհարկե հնարավոր է դիտարկել նաև նրա «բացբերանության» տարբերակը, որևէ պաշտոնյա ապահովագրված չէ դրանից, կամ որևէ երկիր ապահովագրված չէ այդօրինակ պաշտոնյաներից: Սակայն, այստեղ հարկ է հիշել նաև օրեր առաջ Անկարայում մեկ այլ հայտարարություն, որ արել էր Բաքվի արտգործնախարար Բայրամովը, ասելով, թե Ադրբեջանն ունի Նախիջևանի հետ կապվելու այլընտրանքային ճանապարհ՝ Իրանի տարածքով, և ըստ այդմ Հայաստանը թող մտածի, որ չտալով ճանապարհ, կմնա ռեգիոնալ զարգացումներից դուրս: Ավելին, այն, որ Բաքուն հապճեպ կերպով սրեց Լաչինի հարցը, թերևս վկայում է, որ «միջանցքային» հարցերում չի ստանում իր ակնկալիքը: Եվ այստեղ էլ չկա զարմանալի ոչինչ: Եվ խնդիրը միայն այն չէ, որ Երևանը չի տալիս ադրբեջանական ակնկալիքների հավանություն և բացառում է «միջանցքային տրամաբանությունը:
Խնդիրն այն է, որ հաղորդուղիների ապաշրջափակման ռեժիմի հարցում կան տարբեր պատկերացումներ թե Ադրբեջանում, թե Հայաստանում, թե Իրանում, թե Ռուսաստանում, թե Թուրքիայում, և նույնիսկ Միացյալ Նահանգներում, որը մոտ երեք շաբաթ առաջ բարձրաձայնեց իր առաջարկների մասին, թեև չմանրամասնելով, թե հատկապես ինչպիսին են դրանք: Այդ առումով անկասկած է, որ ռուս-թուրքական քննարկումները անշուշտ լինելով առանցքային ազդեցություն ունեցող գործոն, այդուհանդերձ միակը չեն ռեգիոնալ հաղորդուղիների ապաշրջափակման թեմատիկայում: Այդ իմաստով հնարավոր է նույնիսկ արձանագրել, որ շահերի ու հետաքրքրությունների հատման տեսանկյունից գործ ունենք հենց «խաչմերուկի» հետ: Դա իհարկե բոլորովին այն «հայկական խաչմերուկը» չէ, որ հաղորդուղիների առումով իբրև օրակարգ առաջ է քաշում Երևանը, սակայն խոշոր հաշվով, այդ օրակարգի ռազմավարական «ռեսուրսն» էլ թերևս շահերի բազմազանությունն է, որն առայժմ իհարկե հատման, այլ ոչ համադրման ռեժիմում է: