Մենք շարունակում ենք հավատալ, որ պահպանվում է հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման «պատմական հնարավորությունը», հայտարարել է ԱՄՆ պետքարտուղարության խոսնակ Նեդ Փրայսը, ի պատասխան հարցի, թե արդյո՞ք Վաշինգտոնը դեռևս դիտարկում է այդպիսի կարգավորման հնարավորություն: Պետքարտուղարության ներկայացուցիչը նշել է, որ գործընթացը իհարկե բարդ է, բայց չնայած անհաջողություններին, հետևողական երկխոսության միջոցով հնարավոր է հասնել հակամարտոության համապարփակ կարգավորման, այդ թվում այն բոլոր հարցերի, որ մնացել են: Նեդ Փրայսի գնահատականներում ուշադրության է արժանի «անհաջողությունների» մասին ակնարկը, որովհետև մնացյալ ձևակերպումների առումով՝ որոնք անշուշտ շատ կարևոր են, այդուհանդերձ ԱՄՆ կարծիքն ու գնահատականը նոր չէ, որ հնչում է: Բայց նոր է, երբ ԱՄՆ ակնարկում է որոշակի փորձերի անհաջողության մասին և այդ համատեքստում ակնարկն ուշադրության է արժանի պետքարտուղար Բլինքենի հեռախոսազանգերի ֆոնին՝ երկու անգամ Նիկոլ Փաշինյանին և երկու անգամ Ալիևին, փաստացի մոտ տասնօրյակի ընթացքում: Նախ հուլիսի 25-ին պետքարտուղարը զանգահարեց Երևան և Բաքու, և հետո Արցախում լարվածության օրերսից հետո՝ օգոստոսի 5-ին:
Հուլիսի 5-ի հեռախոսազանգի առնչությամբ պետքարտուղարության տեղեկատվական հաղորդագրության մեջ նշվում էր, որ Ալիևի հետ զրույցում Բլինքենը վերհաստատել է հաղորդուղիների ապաշրջափակմանը նպաստելու ԱՄՆ առաջարկը, որից հետո Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանը մանրամասնեց, որ խոսքը տեխնիկական աջակցության մասին է: Այլ մանրամասներ չեն հնչել: Դրան զուգահեռ, ծավալվում էր Իրանի մտահոգության արտահայտման ընդգծված ալիքը՝ հայ-իրանական սահմանի առնչությամբ, որից հետո էլ եղավ հայ-իրանական սահմանին ռուս սահմանապահների նոր մոդուլային կետերի ավելացումը՝ հայ-իրանական սահմանին օպերատիվ իրավիճակի լարվածության մասին բացատրությամբ: Ահա այդ ֆոնին, երբ ԱՄՆ պետքարտուղարության խոսնակը այժմ հայտարարում է, որ «չնայած անհաջողություններին», իրենք շարունակում են կարծել, որ կա «պատմական հնարավորություն», հնարավոր է եզրակացնել, որ անհաջողությունը վերաբերում է անցնող շաբաթներին ԱՄՆ նկատելի դիվանագիտական աշխուժությանն ու առաջարկին: Թե հատկապես ինչը կամ ով է անհաջողության պատճառը, այստեղ իհարկե հնարավոր սցենարային տարբերակները կարող են լինել մի քանիսը, և թերևս խանգարողներն էլ մի քանիսն են, ոչ թե մեկը:
Բոլոր դեպքերում, տվյալ պարագայում կարևոր է նվազագույնը այն, որ ԱՄՆ խոսում է «չհիասթափվելու» մասին, ինչը նշանակում է, որ դուրս չի գալիս «մրցակցությունից»: Իսկ Կովկասում ուժային կենտրոնների այդ մրցակցությունը Հայաստանի համար իհարկե պարունակելով ռիսկեր, այդուհանդերձ նաև պարունակում է հնարավորություններ, որոնք չեն լինի՝ եթե չլինի մրցակցությունը և ռեգիոնը մնա առավելապես Թուրքիա, Ռուսաստան, Իրան եռանկյունու ձևաչափում: Երևանին իհարկե հարկ է պատրաստ լինել իրադարձությունների նաև այդպիսի դասավորության և ոչ թե դրան մոտենալ իբրև անխուսափելի վախճան կամ դատավճիռ, այդուհանդերձ ԱՄՆ աշխույժ ներկայությունը ռեգիոնում բացում է ավելի լայն խաղի դաշտ, եթե իհարկե դրան զուգահեռ հայկական կողմը կգտնի ԱՄՆ հետ երկկողմ խաղի բովանդակային, առարկայական, շոշափելիորեն կապող շահով հարստացման հնարավորություն:
