Օգոստոսի 17-ին տեղի է ունեցել Հայաստանի և Ռուսաստանի վարչապետների հեռախոսազրույցը, որի ընթացքում քննարկվել են երկկողմ տնտեսական գործակցության, ինչպես նաև Եվրասիական միության շրջանակում կազմակերպական հարցեր: Հեռախոսազրույցի վերաբերյալ տեղեկատվության առումով ուշադրության է արժանի այն, որ չի նշվում, թե ՌԴ վարչապետ Միշուստինը ցավակցել է Հայաստանի վարչապետին՝ «Սուրմալու»-ի տոնավաճառում ողբերգական աղետի զոհերի կապակցությամբ: Ռուսաստանն իհարկե հայտնել է իր ցավակցությունը նախագահի մակարդակով, այդուհանդերձ, երբ աղետից երեք օր անց տեղի է ունենում վարչապետների մակարդակով հեռախոսազրույց, այն էլ Հայաստանում հայտարարված Սգո օրը, տարօրինակ է, որ հեռախոազրույցի հաղորդագրությունը չի սկսում նրանով, որ ՌԴ վարչապետը ցավակցել է Հայաստանի իր գործընկերոջը: Եվ այդ տարօրինակությունը առավել ուշագրավ է դարձնում դրանից ժամեր առաջ Հայաստանում ՌԴ դեսպանատան հայտարարությունը ԱԳՆ-ին փոխանցած բողոքի կապակցությամբ:
ՌԴ դեսպանատունը բողոք էր հայտնել, որ Հայաստանի տեղեկատվական տիրույթում եղել են ողբերգության առնչությամբ ռուսական կառույցներին վերագրվող հրապարակումներ, հորդորելով Հայաստանի կառավարությանը կանխել այդօրինակ հրապարակումները: Մի կողմ դնենք ՌԴ դեսպանատան այդ քայլի տրամաբանությունն ու բովանդակային պարկեշտությունը, երբ արվում է երկրի ներքին գործին միջամտելու ակնհայտ քայլ, այն դեպքում, երբ ռուսական տեղեկատվական դաշտը՝ որտեղ իշխանական դոմինանտ ազդեցությունը որևէ մեկի համար կասկածի ենթակա չէ, տարիներ շարունակ ողողված է Հայաստանի, հայ ժողովրդի, այդ ժողովրդի կամքով ձևավորված իշխանության հասցեին ամենացինիկ և անպարկեշտ, վիրավորական, քամահրական «կարծիքներով»:
Միևնույն ժամանակ, Միշուստինի հեռախոսազանգում ցավակցության մասին որևէ տողի բացակայությունը գուցե պայմանավորված է Ադրբեջան կատարած զանգի հետ «սիմետրիան» պահելու մղումով: ՌԴ վարչապետը նույն օրը հեռախոսազրույց է ունեցել նաև Ադրբեջանի վարչապետ Ալի Ասադովի հետ:
Ֆորմալ առումով հեռախոազանգերը կապված չեն, սակայն միևնույն օրը Երևան և Բաքու խոսելու հանգամանքը թերևս աներկբա է դարձնում ընդհանուր թեմատիկայի առկայությունը, իսկ դա թերևս առնչվում է Ռուսաստանի համար կենսական նշանակություն ստացած հաղորդուղիների ապաշրջափակման խնդրին: Այն, որ դրանով տվյալ պահին զբաղվել է վարչապետ Միշուստինը, այլ ոչ փոխվարչապետ Օվերչուկը, որը Հայաստանի և Ադրբեջանի փոխվարչապետների հետ աշխատում է այդ հարցի շուրջ արդեն ավելի քան մեկ տարի, խոսում է թերևս այն մասին, որ քննարկվել են կարևոր և առարկայական քաղաքական հարցեր:
Ի դեպ, գուցե հենց այդ ֆոնին է հատկանշական ՌԴ դեսպանատան հայտարարություն-բողոքը Երևանին: Միշուստինի զանգերը Երևան և Բաքու թերևս անկասկած «կոմբինացված» են, իսկ արդյո՞ք այդ հանգամանքը առկա է նրա զանգերի և ՌԴ դեսպանատան բողոքի առումով, թե՞ հակառակը՝ այդպես կարող էրր արտահայտված լինել ՌԴ իշխանության ներսում առկա որոշակի պայքարը, այդ թվում արտգործնախարարության և վարչապետի միջև, հաշվի առնելով այն, որ ուկրաինական պատերազմի բավականին անորոշ ընթացքը անկասկած իր ազդեցությունն է թողնելու ռուսական իշխանության ներքին հարաբերությունների վրա: Իսկ Հայաստանն այդ առումով արտաքին ամենազգայուն կետն է:
