Դանիել Իոաննիսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. Մենք, բոլորս, համազգային քյանդրբազթյան և անգրագիտության արդյունքում թքած ունենք անվտանգության կանոնների վրա:
Բոլոր տեսակի անվտանգության կաննոները ազգովի բռնաբարում ենք. երթևեկում ենք չամրակապված, մեր երեխաներին տեղափոխում ենք առանց հատուկ մանկական նստատեղի, մեքենաներին դնում ենք էժան արգելակման կոճղակներ, շինարարությունում ու հեծանիվ քշելուց չենք կրում սաղավարտ, պատերազմի ժամանակ հանում-գցում ենք զրահաբաճկոնները, դպրոցներում չենք սովորում երկրաշարժի ուսումնական էվակուացիային, համավարակի ժամանակ ծաղրում ենք դիմակները, հրավտանգ ու պայթյունավտանգ նյութերի պահեստներում չենք տեղադրում հրդեսաշիջման համակարգեր և այլն։
Այս ու այլ անվտանգության կաննոները բռնաբարելիս մենք միշտ հորինում ենք արդարացումներ. սկսած «ըլնող բանը կլինիից» և վերջացրած տարբեր հակագիտական պնդումներով։ Հաճախ չենք էլ քննարկում անվգանգության կանոնները, որ մի բան էլ խոսվի, թե ինչու չենք պահպանում դրանք։
Եվ այս քյանդրբազությունը արտահայտվում է նաև պետական քաղաքականությունում։ Ոչ ոստիկանությունն է ամրագոտիներին կամ մանկական նստատեղերին հետևում, ոչ կրթական համակարգն է անվտանգության կաննոներ կրթում, ոչ ԶՈւ հրամանատարությունն է հետևում զրահաբաճկոններ կրելուն, ոչ էլ տեսչական մարմիններն են հետևում հակահրդեհային, տախնիկական ու այլ անվտանգության կանոնների պահպանմանը։
Հաճախ վերահսկման պատասխանատուներն իրենք էլ չեն տիրապետում անվտանգության կանոններին ու դրանց կարևորությանը։ Ոստիկանները իրենք են երթևեկում չամրակապված, դպրոցների ղեկավարությունները անգամ չգիտեն, որ ամեն տարի պիտի ուսումնական էվակուացիայի սցենար խաղացնեն, իսկ տեսչական մարմինների ներսում խախտվում են այն կանոնները, որոնց հսկման համար այդ մարմինները պատասխանատու են և այլն։
Ու քանի դեռ այդ համազգային քյանդրբազությանը վերջ չի տրվում, քանի դեռ պետական քաղաքականությունը կոմպլեքս փոփոխություն չի կրել` մարդիկ մահանալու են ու շատ են մահանալու։
Հ.Գ. Իսկ եթե այս պայմաններում լուրջ երկրաշարժ եղավ (օրինակ` Գառնիի ճեղկվածքում)` սպասեք միչև 200 հազար զոհի (հետազոտության արդյունքում պարզված թիվ է)։
