Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությանը հարող շրջանակները ազդարարել են Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականի պահանջով նոր շարժման մասին, որն ըստ նրանց պետք է մեկնարկի անկախության հռչակագրի տարեդարձի օրը՝ օգոստոսի 23-ին, և հաջողությամբ ավարտված լինի անկախության տարեդարձի օրը՝ սեպտեմբերի 21-ին: Իհարկե ազդարարվածը դեռևս հնարավոր չէ դիտարկել իբրև խորհրդարանական ընդդիմության պաշտոնական ազդ,, բայց առնչությունը՝ հայտարարության հեղինակների և խորհրդարանական ընդդիմության, չափազանց ակնառու է: Իսկ ազդարարված պայքարի կամ շարժման նպատակադրման հերքում՝ չի եղել:
Թվում է, որ կայացվել է բավակկանին տարօրինակ որոշում, նկատի ունենալով այն, որ ընդամենը շաբաթներ առաջ նույն քաղաքական շրջանակը ավարտեց անհաջող և ապարդյուն հրապարակային պայքարի մի քանի ամիս տևած ցիկլը, չհասնելով դրա ընթացքում շարադրված քաղաքական նպատակին՝ իշխանափոխությանը, չվայելելով դրա համար անհրաժեշտ հանրային աջակցություն: Ավելին, դրանից հետո բավականին նկատելի դարձան ներընդդիմադիր խմորումները: Հետևաբար, հարց է առաջանում, թե ինչ հեռանկար կարող է ունենալ կարճ ժամանակ անց ազդարարվող նոր պայքարը կամ շարժումը, նոր ցիկլը: Անկասկած է, որ նոր փորձի «խթանիչը» Բերձորի և Աղավնոյի պատմությունն է, չնայած, այն գործնականում թղթի վրա արտացոլված է արդեն երկու տարի՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից ի վեր: Սակայն հասկանալի է նաև վաղուց, որ նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթը հայաստանյան խորհրդարանական ընդդիմություն-նախկին կառավարող համակարգի համար ըստ էության ներքաղաքական գործիք է, այլ ոչ թե քաղաքական նպատակների ուղղություն՝ ինչ որ բան փոխելու կամ հաղթահարելու առումով:
Միևնույն ժամանակ, հաշվի առնելով հայաստանյան ներքաղաքական իրողությունները, քաղաքական իրավիճակի խորքային տրամաբանությունը, հասարակական ընկալումների և պատկերացումների կառուցվածքը, միով բանիվ՝ Հայաստանի ներքաղաքական ճարտարապետությունը, կամա, թե ակամա մոտենում ենք մտքի, որն առաջին հայացքից կարող է թվալ հակասական և տարօրինակ, գործնականում սակայն արդեն տևական ժամանակ այն Հայաստանում միակ «կենսունակ» քաղաքական մեխանիզմն է: Խոսքը «նախկին-ներկա» տրամաբանությամբ ներքաղաքական դիմակայությունն է, որը փաստացի Հայաստանում քաղաքական «էներգիա» արտադրող միակ գեներատորն է: Լավ է դա, թե վատ, սա այլ խոսակցության նյութ է: Հազիվ թե իհարկե հնարավոր լինի դա գնահատել լավ:
Մյուս կողմից սակայն, ինչ որ կերպ պետք է լուծվի քաղաքական «էներգիայի» արտադրության հարցը, թեկուզ «հին», ժամկետը սպառած և այրվող յուղի սև ծուխ արձակող գեներատորով: Իսկ քաղաքական «էներգիայի» հարցը Հայաստանում կարծես թե սրվում է ռեգիոնալ այնպիսի զարգացումների բերումով, որոնք ծավալվելով հայ-ադրբեջանական տիրույթում, տարածվում են շատ ավելի լայն՝ և ռեգիոնի սահմաններից առավել լայն ու ընդգրկուն աշխարհաքաղաքական տրամաբանությամբ: Այստեղ ահա, ընթացիկ իրադրությանն ու դրան արձագանքելու առկա մեխանիզմների խնդրից զատ, հերթական անգամ կենսականորեն սրվում է Հայաստանում քաղաքական «էներգիայի» գեներացման և այդ կերպ Հայաստանի քաղաքական ճկունությունը և դիմադրունակությունը բարձրացնող արդիական մեխանիզմի ձևավորման հրամայականը:
