Կրեմլի խոսնակ Դմիտրի Պեսկովը հայտարարել էր, որ հայ-ռուսական տարբեր մակարդակի սերտ շփումների ընթացքում Արցախում ՌԴ խաղաղապահների գործունեության վերաբերյալ Երևանի հարցերը կհստակեցվեն: Մոսկվայից հնչող այդ արձագանքը թողնում է տպավորություն, որ Մոսկվան առնվազն դեմ չէ այդպիսի հարցերի քննարկմանը, ինչն էլ իր հերթին հնարավոր է հաստատում է այն վարկածի հավանականությունը, որ շոշափել էի Հայաստանի վարչապետի հայտարարությունից հետո: Մասնավորապես, խոսքն այն մասին է, որ Արցախում ՌԴ խաղաղապահ մանդատի լիարժեք հաստատման և գործունեության հարցում Երևանը կարող է դիմել միջազգային մեխանիզմների օգնությանը, եթե դրանք ներկայիս վիճակով չեն ապահովում անվտանգության և կայունության հուսալի, լիարժեք մակարդակ: Դիտարկել էի, որ Երևանի խոսքը կարող է լինել՝ ինչպես ակնարկ ՌԴ հասցեին, ավելի արդյունավետ գործելու համար, այդպես էլ ՌԴ-Հայաստան համատեղ զգուշացում Ադրբեջանին՝ հետագա սադրանքներից զերծ պահելու համար: Խնդիրը իրականում բավականին բարդ և տարողունակ է, ու առնվազն այն, որ Մոսկվան Կրեմլի մակարդակով «ընդունում» է հարցերի լեգիտիմությունը, թույլ է տալիս երկրորդ վարկածը դիտարկել նկատելիորեն հավանական: Համենայն դեպս, դեռևս ապրիլին՝ Փարուխ-Քարագլխից հետո, ՌԴ արտգործնախարար Լավրովը հայտարարում էր, թե չպետք է լինեն ՌԴ խաղաղապահների գործունեության արդյունավետության վերաբերյալ կասկածներ:
Մինչդեռ, իրադարձությունների ընթացքը ցույց է տալիս, որ կասկածի հիմքեր մեղմ ասած կան, և դրանք արցախահայության կյանքի համար վտանգավոր հիմքեր են: Այդ իմաստով, Մոսկվայի արձագանքը՝ որ Երևանի հետ շփումներում հարցերը կհստակեցվեն, գոնե առայժմ համահունչ է այն տրամադրությանը, որ արտահայտվում էր Հայաստանի վարչապետի խոսքում: Իհարկե դա որևէ կերպ չի նշանակում կամ երաշխավորում, որ հարցերի հստակեցումն ու քննարկումը բերելու ենն նույն եզրահանգման՝ թե Մոսկվայում, թե Երևանում: Առավել ևս, որ դեռ մեծ հարց է ինքնին այն, թե արդյո՞ք Երևանի բարձրացրած հարցերը հստակեցնելու դիրքորոշման հարցում նույնն է Կրեմլի և ՌԴ ԱԳՆ թիմերի մոտեցումը: Խոսքն այն մասին չէ, որ նրանց միջև կա սկզբունքային տարբերություն, սակայն անկասկած է նաև, որ, ինչպես ցանկացած իշխանության պարագայում, կան գերատեսչական տարբեր մոտեցումներ և այդ առնչությամբ տակտիկկական տարբեր պատկերացումներ: Միով բանիվ, Մոսկվայի արձագանքը խոսում է այն մասին, որ կա Երևանի ազդակի՝ եթե ոչ համադրվածություն, ապա նվազագույնը՝ համարժեք ընկալում, հետևաբար նաև այդ ուղղությամբ դիվանագիտական աշխատանքի հնարավորություն: Աշխատանք, որը սակայն չունի երաշխավորված արդյունք, որովհետև նույնպես բացառելի չէ և այն, որ Մոսկվան այդ ընկալումը հանրայնացնում է հաշվարկով, որ դա կկապիտալիզացնի օրինակ օգոստոսի 5-ին Սոչիում կայանալիք Պուտին-Էրդողան հանդիպմանը, հատկապես հաշվի առնելով, որ Պեսկովը չի բացառել այդ հանդիպմանը նաև արցախյան գոտում առկա իրավիճակի քննարկումը:
Ընդհանրապես, լարվածության բռնկման տարաբնույթ մոտիվներով հանդերձ, անկասկած է թերևս մի բան, որ այն արդեն իսկ քաղաքական լայն առևտրի և սակարկության առարկա է խոշոր խաղացողների միջև, որոնք ռեգիոնում հետապնդում են իրենց ռազմավարական շահերը: Եվ այդ իմաստով դիտարկելի են թերևս ամենատարբեր վարկածներ, ընդհուպ այն, որ Երևանի նախաձեռնությունը որոշակիորեն արտահայտում է նաև Մինսկի խմբի համանախագահության վերաբերյալ վերջին շրջանի հայտարարությունների մասնակի «կապիտալիզացիա», եթե նկատի առնենք և այն, որ ադրբեջանական ապոլոգետիկայով նրբորեն զբաղվող ռուսաստանցի որոշ հմուտ փորձագետներ առկա իրավիճակի ֆոնին խոսում են այն մասին, թե Ռուսաստանը հնարավոր է և մտածի Մինսկի խմբի ձևաչափով աշխատելու նպատակահարմարության մասին: Ընդ որում, դա կարող էր հնչել նույնիսկ որպես «ահազանգ» Ադրբեջանին, որ պետք է ձեռնարկել քայլեր դա թույլ չտալու ուղղությամբ: