Միամտություն կլիներ կարծել, թե լինի Բրյուսելում, Մոսկվայում, Թբիլիսիում, Սոչիում, թե որևէ այլ քաղաքում՝ հետպատերազմյան շրջանում հայկական ու ադրբեջանական կողմերը կարող են քննարկել բացառապես երկկողմ հարաբերությունները։ Վերջապես, նմանօրինակ շփումները սկսվել են միմիայն Արցախի շուրջ ձևավորված իրավիճակի պատճառով և կողմերն էլ՝ որքան այդ հանդիպումները անվանենք հայ-ադրբեջանական նորմալացման, խաղաղության օրակարգերին վերաբերող հարցեր, իրականում ուղղակիորեն առնչվում են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությանը։ Չկա հայ-ադրբեջանական կարգավորում՝ առանց Արցախի։ Այո, մեր պետական այրերը հանրայնորեն հայտարարում են, թե խնդրի քննարկումն ընթանում է այդ ծիրում՝ չխոսելով Արցախի ինքնորոշման կամ կագավիճակի մասին, սակայն երբեք չենք կարող հստակորեն վերլուծել, թե ինչ է խոսվում փակ դռների հետևում և ինչ տեսակ քննարկումներ են ծավալվում։ Ադրբեջանը, վերջապես, նպատակ ունի ստիպել հայկական կողմի հրաժարվել որևէ տեսակ պահանջատիրությունից Արցախում՝ դրա համար դիմելով բազմատեսակ սադրանքների, շանտաժի և ճնշումների։ Հայկական կողմն էլ, կարծես, ժամանակ է ձգում՝ հասկանալու, թե որքանով է իրատեսական իրականացնել նույնպիսի՝ այն է ինքնորոշմանն ուղղված քաղաքականություն՝ ինչպես նախկինում։ Ռեսուրսների հաշվարկի, աշխարհաքաղաքական իրականության ու նոր անվտանգային միջավայրի հետ կապված խնդիրներ կան, վերջապես։ Այս պահին ոչինչ հստակ չէ, անգամ նման իրավիճակը ստեղծած երկրների համար։
Ինչ են ցանկանում ունենալ տարածաշրջանում կողմերը։ Որ դասավորվածությունն է ամենացանկալին ԱՄՆ-ի, Թուրքիայի կամ Ռուսաստանի համար։ Արդյո՞ք թիրախում միևնույն է հայտնվելու է Հայաստանը․․․Թեման «Առաջին լրատվական»-ը քննարկել է Վրաստանի Մահաթմա Գանդի հիմնադրամի նախագահ Իրակլի Կակաբաձեի հետ:
