«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Արցախի խորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի նախագահ Վահրամ Բալայանը։
– Պարոն Բալայան, վերջին շրջանում անընդհատ բարձրացվում է Արցախի ԱԳ նախարար Դավիթ Բաբայանի պաշտոնանկության անհրաժեշտության հարցը։ Տեսակետ է հնչում, թե Արցախում որոշակի կոնսենսուս կա, նույնիսկ իշխանությունների ներսում, որ Դավիթ Բաբայանն այդ պաշտոնին չի համապատասխանում իր պրոֆեսիոնալ որակներով։ Ի՞նչ եք Դուք կարծում, արդյոք կա՞ այդպիսի անհրաժեշտություն, թե ոչ։
-Ով նման բան է հայտարարում, նաև պետք է ասի, թե ինչ պետք է անի կամ ինչն է, որ չի արվել։ Հենց այնպես հայտարարել, որ կոմպետենտ չէ, ճիշտ չէ։ Այսինքն՝ ես նրան փոխելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում, մարդն իր աշխատանքը կատարում է, և նման հայտարարություն անելիս պետք է փաստեր ունենալ։
– Արդյոք խնդիր չէ՞, որ Երևանի և Ստեփանակերտի միջև ռազմաքաղաքական ոլորտում համագործակցություն չկա։
–Այո, իմ ունեցած տեղեկություններով՝ դա այդպես է, բայց այս դեպքում Դավիթ Բաբայանն ի՞նչ կարող է անել, պետք է ՀՀ համապատասխան պաշտոնյաներից հարցնել։ Այսինքն՝ Դավիթ Բաբայա՞նը չի ցանկանում, որ հարաբերություններ ունենա: Ես որքան տեղյակ եմ, ինքը միշտ էլ ցանկություն ունի հարաբերվել, աշխատել: Դրա համար, որպեսզի ասված խոսքը մերկապարանոց մեղադրանք չդառնա, պետք է այն փաստարկված լինի:
– Այսինքն դուք կողմ եք, որ Դավիթ Բաբայանը մնա ԱԳ նախարարի պաշտոնում:
– Այս պահին այո:
– Ձեր կարծիքով, ինչո՞ւ կա հակասություն Հայաստանի և Արցախի ԱԳՆ-ների միջև:
– Հարցին պետք է մի քիչ ավելի գլոբալ նայել: Օրինակ, Հայաստանի և Արցախի Ազգային ժողովների միջև նույնպես, կարելի է ասել, որ համարյա կապ չկա, նախկինում եղած կապերը հիմա չկան: Երկու հանրապետությունների միջև քաղաքական հարաբերությունները բավականին ճապաղ են, և քանի որ ԱԳՆ-ները հենց առանցքն են կազմում, հետևաբար այնտեղ ևս այդ վիճակն է: Սա որևէ կապ չունի Արցախի Հանրապետության պաշտոնյաների ով լինելու հետ: Այդ հարցը պետք է ուղղել Հայաստանի համապատասխան մարմիններին:
– Այսինքն կարծում եք՝ Հայաստանի իշխանությունները, մասնավորապես, ԱԺ-ն, հակված չեն շատ սերտ համագործակցելու Արցախի խորհրդարանի հե՞տ:
Ամեն ինչ պետք է փաստարկված լինի: Դուք նայեք Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը նոյեմբերի 9-ից հետո ժամանե՞լ է Արցախ, թե ոչ: Եթե այդ համատեքստում նայեք, ամեն ինչ հասկանալի կլինի:
– Չպե՞տք է լինի ինտենսիվ համագործակցություն երկու երկրների միջև:
– Դա խիստ անհրաժեշտություն է որ միայն Արցախի, այլ նաև Հայաստանի համար: Եթե հարցերը քննարկենք աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձությունների խորապատկերի վրա, ապա հայության ուժերի մեկտեղումը հրատապ անհրաժեշտություն է, մասնավորապես, Արցախի և Հայաստանի: Վերջիվերջո, մենք մեր հաղթանակները այդ միասնականությամբ ենք կարողացել իրականություն դարձնել: Համադրված աշխատանք է պետք, առանց դրա մենք առաջ շարժվել չենք կարող:
– Համագործակցելու պատրաստակամության ազդակները պետք է Հայաստանի իշխանությունների՞ց գան:
– Իհարկե, ի վերջո, Հայաստանի Հանրապետությունը միջազգայնորեն ճանաչված երկիր է, ունի կապեր, հնարավորություններ՝ նյութական, մարդկային և այլ բոլոր առումներով: Անընդհատ այդ նախաձեռնությունները Հայաստանից պետք է բխեն:
– Դավիթ Բաբայանի հայտարարությունների հետ դուք միշտ համակարծիք եք լինո՞ւմ: Դուք որպես ՀՅԴ-ական իր հայտարարությունների հետ որ չափով եք համաձայն:
Իհարկե, ամեն հարց չէ, որ համաձայն ենք: Իհարկե կան վիճակներ, երբ մտածում եմ՝ եթե ես լինեի, այդպես չէի ասի: Բայց աշխատանքի մեջ դա միշտ էլ լինում է: Այդ ամենը կարելի է հարթել, շտկել, լուծել: Բայց այդ մարդը ունի որոշակի փորձառություն, անցած ճանապարհ, ունի գրագիտություն: Ուզում եմ ասել՝ որոշակի փաստերի վրա հենվելով չի կարելի ամբողջ կատարված աշխատանքին գնահատական տալ:
