Հուլիսի 20-ին փակվել են Երևանի մետրոպոլիտենի կայարանները՝ ռումբի տեղադրման ահազանգով: Վերջին շրջանում բավականին հաճախակիացել են այդպիսի ահազանգերը: Բառացիորեն օրեր առաջ դրանք «հասել» էին նաև Առաջին նախագահ Տեր-Պետրոսյանի տուն, որտեղ եղել էր ռումբի տեղադրման մասին ահազանգը: Բոլոր ահազանգերը բարեբախտաբար կեղծ են, սակայն դատելով այն «հետևողականությունից», որով շարունակվում է երևույթը վերջին ամիսների ընթացքում, առաջանում է հարց՝ արդյո՞ք տեղի ունեցողը լոկ խուլիգանություն է, թե՞ ունի որոշակիորեն այլ բովանդակությամբ պլանավորում և միտված է շատ ավելի խորքային նպատակների: Մասնավորապես, այդ կեղծ ահազանգերը թիրախավորում են երկու կարևոր ուղղություն: Մեկն այն է, որ դրանք ստեղծում են հանրային կյանքի կազմակերպման աննհարմարություններ և միաժամանակ առաջացնում են նաև հանրային տագնապ, խուճապ, թողնում են հոգեբանական ծանր ազդեցություն: Եվ դա այն դեպքում, երբ Հայաստանի հանրությունը ծանր պատերազմից հետո առանց այդ էլ բարդ հոգեբանական վիճակում է:
Բարդ չէ պատկերացնել, թե հոգեբանական ծանր վիճակի պարբերական «գեներացիան» ինչ հետևանք կարող է թողնել Հայաստանի հանրային և պետական կյանքի ընթացքի վրա: Թիրախավորվող մյուս ուղղությունը հենց պետական կառավարումն է:
Հասկանալի է, որ կեղծ ահազանգերը, հատկապես առավել մասշտաբային տիրույթ ընդգրկողները, պահանջում են արագ արձագանք՝ մարդկային շոշափելի ռեսուրսի ներգրավումով: Սա իր հերթին բերում է այդ ռեսուրսի էներգիայի վատնման, և զուգահեռ նաև դարձյալ՝ հոգեբանական ճնշման, հոգեբանական բարդ վիճակի: Իսկ դա էլ իր հերթին կարող է անմիջականորեն ազդել պետական կառավարման էֆեկտիվության վրա, այն դեպքում, երբ այդ առնչությամբ առանց դրա էլ կան նկատելի խնդիրներ: Եվ դա էլ այն պարագայում, երբ Հայաստանի հետպատերազմական վերականգնման կենսական խնդիրը պահանջում է հանրային-պետական հոգեբանական շոկի վերականգնման և արդյունավետության առավելագույն աստիճան: Ըստ այդմ, թվում է կեղծ ահազանգեր են, որոնք սակայն այդուհանդերձ աշխատում են ինչպես հանրային-պետական կյանքը կաթվածահար անող «դանդաղ գործողության ռումբ»:
Գործ ունենք խուլիգանության ակամա հետևանքի հետ, թե պլանավորված գործողության, որի նախաձեռնողները գործում են հենց նպատակային, պետք է պարզի իրավապահ համակարգը, ազգային անվտանգության համակարգը: Ի վերջո պարզ է, որ Հայաստանի հանրային-պետական կյանքը կաթվածահար անելու շահառուներ կան թե Հայաստանում, թե Հայաստանի սահմաններից դուրս: Չընկնենք ենթադրությունների դաշտ: Այյդ հարցը պահանջում է կոնկրետ պատասխան, որ պետք է ստացվի իրավապահ, ազգային անվտանգության համակարգի աշխատանքի արդյունքում: Միաժամանակ, այստեղ գուցե կա ավելի լայն աշխատանքի կարիք՝ բարձրացնելով այդօրինակ կեղծ ահազանգերի կամ այսպես կոչված հեռախոսային ահաբեկության համար պատժի չափերը, որովհետև 21-րդ դարում, երբ պատերազմները այլևս վաղուց ունեն հիբրիդային բնույթ, տեղի ունեցողը շատ ավելի մեծ ռիսկ պարունակող երևույթ է, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից:
