Ղազախստանը դուրս է գալիս Արժույթի միջպետական կոմիտեի մասին ԱՊՀ համաձայնագրից. Կոմիտեն ստեղծվել է արժութային-վճարային և վարկային հարաբերությունների ոլորտում բազմակողմ համագործակցության կազմակերպմանը նպաստելու նպատակով։ Այդ մասին հայտնում են ղազախական լրատվամիջոցները: Տեղեկությունը հատկապես ուշադրություն է գրավում վերջին շրջանում որոշակի նոոր թափ ստացած ռուս-ղազախական «կսմիթների» ալիքի համատեքստում: Դրա պայմանական մեկնարկ դիտվում է Սանկտ-Պետերբուրգի տնտեսական ֆորումում Դոնբասի և Լուգանսկի մասին Ղազախստանի նախկին նախագահ Տոկաևի հայտնի պատասխանը Մարգարիտա Սիմոնյանին: Օրերս էլ Ղազախստանը դիտարկում էր Արևմուտքին էներգակիրների մատակարարման հնարավորությունը՝ ռուսական էներգակիրներից կախվածության խնդրի լուծումների համատեքստում: Դրան ի պատասխան, Աստանայի հանդեպ որոշակի քայլեր եղան Ռուսաստանից՝ նավթային տերմինալների ժամանակավոր արգելափակում տարբեր պատճառներով: Այդ ամենը շատերի մոտ են հարց առաջացրել, թե ի՞նչ է կատարվում ռուս-ղազախական «ճակատում», արդյո՞ք հասունանում է կոնֆլիկտ և ո՞րն է դրա այսպես ասած հիմքը, մոտիվը կամ պատճառը՝ Ղազախստանը ուզում է «թռչե՞լ» ռուսական գնացքից, թե՞ պարզապես փորձում է Ռուսաստանի հանդեպ պահել այնպիսի տարածություն, որը կապահովի հավասարակշռություն Մոսկվայի և Արևմուտքի միջև, իսկ Կրեմլը դժգոհ է դրանից:
Իրավիճակը միարժեք չէ: Ղազախստանը հայտարարում է, թե որևէ կերպ կասկածի ենթակա չէ Ռուսաստանի հետ սերտ հարաբերությունը, դաշնակցությունը, միաժամանակ սակայն ինքը չի գնա արևմտյան պատժամիջոցների շրջանցման: Տեղի ունեցողը անշուշտ անխուսափելիորեն դիտարկվում է դեռևս ամիսներ առաջ հայտնի իրադարձությունների և Ղազախստան՝ ՀԱՊԿ զորք մուտքի իրողության «շղթայում»: ՀԱՊԿ զինուժը արագ դուրս եկավ, սակայն ըստ ոչ պաշտոնական, բայց բավականին իրազեկ աղբյուրների, Ղազախստանում այդ քողի տակ հայտնվել և մնացել է մի քանի հազարանոց ռուսական կոնտինգենտ: Արդյո՞ք Աստանան այսօր փորձում է հասնել նրան, որ Ռուսաստանը դուրս բերի նաև դա, թե՞ հակառակը՝ Ռուսաստանի հետ պարբերական «կսմիթներով» փորձ է արվում լուծել այդ կոնտինգենտի առկայության քողարկիչ ևս մի բաղադրիչի, կարևոր բաղադրիչի հարց՝ Տոկաևի այսպես ասած հանրային լեգիտիմության հարցը, որովհետև ՀԱՊԿ մուտքից հետո եղան գնահատականներ և պնդումներ, որ Տոկաևը Ղազախստանը հանձնեց Մոսկվային:
Մինչդեռ այսօր տեղի ունեցողը առնվազն առաջացնում է հարց՝ միթե՞ այդպես է, չէ՞ որ Տոկաևը կարծես թե դիմադրում է, էլ ինչպե՞ս համարել, որ նա հանձնեց երկիրը Մոսկվային: Դա կարևոր է, որպեսզի Տոկաևը որոշակի կայուն լեգիտիմություն ունենա ղազախական հանրության շրջանում: Դա իհարկե չի էլ նշանակում, որ «կսմիթները» բանալ թատրոն են: Խոսքն իհարկե թատրոնի մասին չէ, այլ բարդ իրավիճակում երկուստեք շահերի ոչ միայն բախման, հակադրության, այլ նաև որոշակի չբարձրաձայնված առկայության մասին, որը «գծում» է քաղաքական բազմազան խաղի օպտիմալ շրջանակ: Համենայն դեպս առայժմ ակնառու է, որ ռուս-ղազախական հարաբերությունը գոնե մինչ հիմա դուրս չի եկել այդօրինակ շրջանակից: Իսկ հարցը կարևոր է եվրասիական ամբողջ ռեգիոնը ներառող սուբյեկտների շրջանակի համար, քանի որ այդ ռեգիոնի համար զարգացումների տրամաբանության տեսանկյունից արևմուտքում հիմնարար նշանակություն ունի ուկրաինական, իսկ արևելքում՝ ղազախական ուղղությունը: Այդ ուղղություններում ռուսական քաղաքականության իրադրությունն է զգալիորեն պայմանավորելու նաև ազդեցությունը մնացյալ, այդ թվում կովկասյան ռեգիոնի վրա:
