Իսրայելը , խոշոր հաշվով, հասավ ուղիղ Իրանի սահմանին ու որևէ մեկը չի կարող հաշվարկել, թե երբ Իրանն ու Ադրբեջանը հանկարծ կմտնեն էսկալացիայի փուլ՝ ասենք էթնիկ ատրպատականցիների հողի վրա ու երբ Իսրայելի ուղիղ աջակցությամբ կսկսվի Ադրբեջան-Իրան ռազմական բախումը։ Անհավանակա՞ն է, կասեք։ Իսկ եթե այս էսկալացիայի ժամանակ Ադրբեջանի կողքին դնենք Թուրքիան, գումարենք՝ Պակիստանը, անջատենք ԱՄՆ-ին ու միացնենք Իրաքն ու Աֆղանստանը, ապա Թեհրանը բոլոր կողմերից կհայտնվի բացարձակ շրջափակման մեջ ու դժվար թե որևէ Ռուսաստան կարողանա աջակցել Իրանին, եթե անգամ նման ցանկություն ունենա։
Արցախյան 44 օրը ցույց տվեց, որ նման էսկալացիաները մեկնարկում են բացառապես բազմակողմ կոնսենսուսի դեպքում և Հայաստանը շատ փոքր է, իրավիճակի վրա գոնե թե աննշան ազդելու համար։ Հիմա Հայաստանին անհրաժեշտ է առավել քան երբեք ամրապնդել հարաբերությունները Վրաստանի հետ, դառնալ վստահելի ու կանխատեսելի գործընկեր՝ Իրանի համար, զուգահեռաբար խորացնել փոխգործակցությունը ԱՄՆ-ի հետ՝ անվտանգային որոշ բարձիկներ փչելու համար, վերջապես Մոսկվային բերել դաշնակցության դաշտ, ոչ թե բավարարվել վասալ-տեր հարաբերությունների սկզբունքով ու այս ամբողջ ճաշը եփել կարճ ժամկետներում։ Այո, մենք պիտի ունակ լինենք բարելավել մեր հարաբերությունները նաև Իսրայելի է։ Ո՞վ է ասել, որ Բաքվի հետ հարաբերությունները խոչընդոտ են, որ մենք կարողանանք հարաբերություններ կարգավորենք Իսրայելի հետ։ Եվ արդյոք Իսրայելի՝ նոր դեսպանի նշանակումը Երևանում հենց այն ազդակն է, որով մենք հնարավորություն ենք ստանում Իսրայել-Հայաստան հարաբերությունները դուրս բերել անհասկանալիության ու անընկալելիության տիրույթից՝ դրանց տալով գոնե ինչ-որ տեսք։ Ով է ասել, որ հնարավոր չէ հարաբերություններ ունենալ Իրանի հետ՝ հարաբերվելով Իսրայելի հետ։ Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է Կնեսեթի նախկին պատգամավոր, «Հայաստան-Իսրայել» միջազգային ֆորումի համանախագահ Ալեքսանդր Ցինկերի հետ:
