Հայաստանի կառավարությունն ազդարարել է ապատեղեկատվության դեմ պայքարի ազգային ռազմավարության մշակման մասին, որը ներկայացվել է ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի Հանրային կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի և Ինֆորմացիայի ազատության կենտրոնի՝ Միջազգային մասնավոր ձեռնարկատիրության կենտրոնի (CIPE) աջակցությամբ կազմակերպված միջոցառմանը: Վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանը հայտարարել է, որ կառավարությունը շահագրգռված է այդ ռազմավարության հնարավորինս արագ ընդունմամբ՝ հնարավորինս լայն հանրային քննարկումների արդյունքում, իհարկե չունենալով պատրանք, որ դա կօգնի լուծել ապատեղեկատվության լայն խնդիրը ամբողջապես: Ինչ խոսք, ժամանակակից տեղեկատվական միջավայրն իր հնարավորության, հանրամատչելիության, գործիքակազմի բազմազանության առումով այնպիսին է, որ գործնականում անհնար է դարձնում ապատեղեկատվության իսպառ բացառումը: Մյուս կողմից, մի բան է ապատեղեկատվության գոյությունը, առկայությունը ընդհանրապես, մեկ այլ բան, երբ հենց ապատեղեկատվությունն է ձևավորում տեղեկատվական տրենդ:
Հայաստանում դժբախտաբար իրավիճակը հենց այդպիսին է և այդ առումով պատկերը վաղուց է՝ եթե ոչ հատել ազգային անվտանգության սպառնալիքի գիծը, ապա էապես մոտեցել դրան, կանգնել դրա շեմին: Եվ այստեղ հարցն իհարկե լոկ ապատեղեկատվությունը չէ, այլ նաև այն, թե ինչպիսի տեղեկատվություն, ինչ թեմաներ և դրանց ինչ մանրամասներ են դառնում բաց, հասանելի, հանրամատչելի, այս կամ այղբյուրից հայտնվելով տարբեր լրատվամիջոցներում: Դա հաճախ ապատեղեկատվություն չէ, սակայն տեղեկատվություն է, որի հանրայնացումը, որի հրապարակային մատուցումը նույնքան ազգային անվտանգության սպառնալիք է, որքան ապատեղեկատվության միջոցով հանրային և քաղաքական տրամադրություն ու շարժեր առաջացնելու քայլերը: Այդ իմաստով, Հայաստանի համար թերևս որոշակի «նեղ» է ապատեղեկատվության դեմ պայքարի ռազմավարության հանգամանքը: Հայաստանին անհրաժեշտ է ընդհանրապես տեղեկատվական հոսքերի կառավարման ռազմավարություն, թեկուզ պայմանական իմաստով, պայմանական «գլխագրով», որը թույլ կտա մշակել թե ապատեղեկատվությունը, թե առավելապես թշնամուն կամ հակառակորդին ծառայող տեղեկատվական հոսքերը կառավարելու բազմազան գործիքակազմ: Բազմազան, որպեսզի այդ կառավարումը մի կողմից զսպի ապատեղեկատվության կամ ազգային անվտանգոության սպառնալիք առաջացնող տեղեկատվության հրապարակումները, մյուս կողմից սկզբունքորեն չոտնահարի տեղեկատվության և խոսքի ազատության արժեքը:
Այդուհանդերձ, գերական իհարկե պետական անվտանգության հարցն է, որովհետև այդտեղ բացերի պարագայում անպաշտպան են դառնում նաև հենց այդ նույն արդիական արժեքները: Ըստ այդմ, Հայաստանն իսկապես ունի տեղեկատվական կառավարման հանգամանալից ռազմավարության անհրաժեշտություն՝ տեղեկատվական, հասարակական-քաղաքական դաշտի հանդեպ թե ապատեղեկատվության, թե պետական անվտանգության ռիսկ ստեղծող տեղեկատվական հոսքերի գերակշռության պատկերը փոխելու և առկա տեղեկատվական հոսքերն ու տրենդը հայկական պետական շահին համահունչ հուն տեղափոխելու համար:
