Կասպիական ավազանի երկրների Վեհաժողովի շրջանակում տեղի է ունեցել ՌԴ նախագահ Պուտինի և Բաքվի ղեկավար Իլհամ Ալիևի հանդիպումը: Հանդիպման ընթացքում խոսելով ռուս-ադրբեջանական հարաբերության, օրակարգի մասին, Պուտինը նշել է նաև «ղարաբաղյան կարգավորման» հետ կապված թեման քննարկելու մասին: Ալիևն իր պատասխան «բացման» խոսքում օգտագործել է «ռեգիոնալ հակամարտությունների» մասին: Ադրբեջանի նախագահը չի օգտագործել «ղարաբաղյան հակամարտություն» ձևակերպումը, շատ հայտնի պատճառով իհարկե՝ նա համարում է, թե իբր լուծել է այդ հարցը և այդպիսին չկա այլևս, բայց այդպես համարող Ալիևը նաև որևէ կերպ չի առարկել «ղարաբաղյան կարգավորման» մասին Պուտինի ձևակերպմանը: Իհարկե հրապարակային ձևակերպումների ներքո անկասկած առկա է բավականին բարդ, հարաբերական, հակասական քաղաքական գործընթաց, ինչն էլ հենց տալիս է մի շարք դիտարկումների կամ մտահոգությունների տեղիք, այդ թվում Պուտին-Ալիև հանդիպման համատեքստում:
Ռուսաստանը ձգտում է որքան հնարավոր է կայուն միջավայր ձևավորել դեպի հարավ իր տնտեսա-քաղաքական ճանապարհին՝ հաշվի առնելով դեպի Արևմուտք առկա հայտնի իրավիճակը: Կասպիական ավազանի երկրների Վեհաժողովն էլ անշուշտ ՌԴ համար այդ խնդրի լուծման մի հարթակ է, որտեղ նա երկկողմ հանդիպում է ունենում Ալիևի, և մեկ էլ Իրանի նախագահ Ռայիսիի հետ: Ահա այդ առումով, «ղարաբաղյան կարգավորման» ձևակերպման օգտագործումը մեզ համար օրինակ լինելով կարևոր և «ականջ շոյող», Ռուսաստանի համար իհարկե Ադրբեջանի հանդեպ ճնշման, Ադրբեջանի հանդեպ «պահանջի» տարբերակ կամ գործիք է: Եվ, դրան ի պատասխան, ուշադրության է արժանի ոչ թե այն, որ Ալիևը լռության է մատնել այդ ձևակերպումը և չի համարձակվել առարկել Պուտինին, որ իբրև թե «չկա Ղարաբաղի հարց», ինչպես ինքն է կարծում, այլ ուշադրություն է գրավում Ալիևի այլ ձևակերպում: «Իհարկե այսօր հնարավորություն կլինի նաև խոսել ռեգիոնալ խնդիրների և ռեգիոնալ հակամարտությունների կարգավորման շրջանակի մասին մասին:
Այդ իսկ պատճառով հուսով եմ, որ մեր հարաբերությունը ապագայում էլ կշարունակի հաջող զարգանալ», ասել է Ալիևն ըստ Կրեմլի: Նրա այդ ձևակերպման տողատակում բավականին նկատելի է որոշակի ակնարկ-առաջարկը Պուտինին, որ՝ ռուս-ադրբեջանական հարաբերության բարեհաջող զարգացումը կախված է այն վերաբերմունքից, որ Ռուսաստանը կունենա «ռեգիոնալ հակամարտությունների» շրջանակում: Ալիևը գործնականում Պուտինին առաջարկում է առևտուր այն մոտիվների վրա, որ ունի Ռուսաստանը հարցերի ավելի լայն շրջանակի համատեքստում: Ահա այդ հանգամանքն է, որ առաջացնում է մտահոգություն իրական հողի վրա, թե ի՞նչ է գործնականում արձագանքել Պուտինն այդ առաջարկին, կամ ավելի շուտ, ինչի՞ շուրջ կարող էր տեղի ունենալ առևտուրը, որովհետև այն, որ դա տեղի է ունեցել կամ ունենում, թերևս կասկած չկա: Այդ իմաստով, Ադրբեջանն իհարկե փորձում է օգտվել այն հնարավորությունից, որ ստացել է ուկրաինական պատերազմի և դրա առաջ բերած տնտեսա-քաղաքական ճգնաժամի հետևանքով, միաժամանակ նաև Ռուսաստանի հանդեպ վարքագծի հարցում ունենալով նաև թուրքական և իսրայելական որոշակի հենարաններ, ինչպես նաև իրանական գործոնի առկայություն:
