ԱՄՆ փոխել է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի իր համանախագահին: Այդ մասին հայտնի է դարձել պետքարտուղարության տարածած հաղորդագրությունից: Նոր համանախագահը Լորա Հոչլան է, որը զբաղեցնում է Կովկասի և ռեգիոնալ հակամարտությունների հարցերի գրասենյակի տնօրենի պաշտոնը: Հունիսի 28–ին ԱՄՆ պետքարտուղարությունը հայտնել էր. «ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ԱՄՆ համանախագահն այսօր խոսել է իր գործընկերների հետ՝ քննարկելու Լեռնային Ղարաբաղի ապագան: Ցավոք, Ռուսաստանի համանախագահը չի ընդունել հրավերը: Մենք անհամբեր սպասում ենք Մինսկի խմբի աշխատանքների շարունակմանը»: Մինսկի խմբի աշխատանքի շարունակմանը ԱՄՆ իսկապե՞ս սպասում է անհամբեր, թե՞ այդ աշխատանքի թեման ԱՄՆ համար ներկայումս ռեգիոնալ ազդեցության գործիք է, այդ հարցի պատասխանը ստանալը Հայաստանի համար իհարկե բարդ է, սակայն նաև կարևոր: Կարևոր, որպեսզի Հայաստանում թեման չընկալվի ավելորդ և անհարկի ոգևորությամբ:
Անշուշտ, Հայաստանի համար շատ կարևոր է, որ ԱՄՆ-ը անում է Մինսկի խմբի համանախագահության վերաբերյալ հայտարարություններ, որոնք համահունչ են հայկական մոտեցմանը: Մինսկի խմբի համանախագահությունն այն նվազագույն հարթակն է, որը Հայաստանին ընձեռում է տարբերակված քաղաքականության համեմատաբար լայն հնարավորություն: Մյուս կողմից սակայն, իրական քաղաքականության համատեքստում Մինսկի խմբի համանախագահության «ֆետիշացումը» կարող է բերել քաղաքականության անարդյունավետության, քանի որ իրական գործընթացները ծավալվում են շատ ավելի լայն շրջանակով և համանախագահության խնդրի վրա Երևանի գերկենտրոնացումը կարող է լինել պարզապես ժամանակի և ռեսուրսների անհամաչափ վատնում:
Ի վերջո, ԱՄՆ պետքարտուղարության տարածած տեղեկությունից հնարավոր է հստակ նկատել, որ համանախագահը փոխվել է Կովկասի և ռեգիոնալ հակամարտությունների հարցերի գրասենյակի տնօրենի փոփոխության բերումով: Լորա Հոչլան Էնդրու Շոֆերին փոխարինել է այդ պաշտոնում, որի կրողն էլ ի պաշտոնե նաև համանախագահ է Մինսկի խմբի ձևաչափում: Սա բացարձակապես չի նշանակում տեղեկության կարևորության նվազում, սակայն գործնականում առանցքային է կարևորության աստիճանի ճշգրտությունը, ավելորդ սպասումներ չձևավորելու և քաղաքականության ծրագրման ռացիոնալության խնդրից չշեղվելու համար: Ներկայումս անկասկած է, որ Երևանի քաղաքականության իրական ռեժիմը պետք է կենտրոնանա ԱՄՆ հետ երկկողմ հարաբերության բովանդակության ընդլայնման վրա, կամ այլ կերպ ասած՝ Մինսկի խմբի համանախագահության դե յուրե աշխատանքի հարցում պատրանքներ չունենալու և այդ համանախագահության ձևաչափի հետ դե ֆակտո աշխատանքը ինտենսիվացնելու վրա, որը ենթադրում է բնականաբար Ռուսաստանի հետ աշխատանք այսպես ասած եռակողմ ձևաչափի հարցերում, իսկ ԱՄՆ և Ֆրանսիայի հետ՝ երկկողմ հարաբերությունների կայուն զարգացման բազայի ձևավորման, որից էլ պետք է ածանցվի թերևս արցախյան, հայ-ադրբեջանական խնդիրներին առնչվող արդյունքը: Մինկսի խմբի համանախագահության ձևաչափի վերականգնումը հնարավոր է միայն աշխարհակարգային լայն մակարդակում ԱՄՆ-Ռուսաստան փոխհարաբերության ռեժիմի վերաբերյալ ընդհանուր պատկերացման վերականգնմանը զուգահեռ: Իսկ դա իր հերթին կախված է լինելու բազմաթիվ այլ հարցերից և միջազգային դերակատարների մեծ շրջաննակի առնչվող գործընթացներից:
