Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի առցանց ասուլիսի գործնականում հիմնական բովանդակությունը գրեթե կրկնում էր առցանց նախորդ ասուլիսների բովանդակությունը, հատկապես արցախյան կարգավորման բանակցային պատմության դրվագների առումով: Սա որոշակի առանձնանատուկ թեմա է, որը ունի երկու շերտ, մեկը մյուսից բխող, թեև բավականին դժվար է ստույգ գնահատել, թե հատկապես որը՝ որից: Մի շերտը ներքաղաքական բանավեճը կամ անգամ որոշ իմաստով վիճաբանությունն է և դրանով թելադրված՝ արցախյան կարգավորման ներկայի ու պատմության շուրջ փոխադարձ մեղադրանքներն է, մյուս շերտը այն, որ խոսելով այդ շրջանակում, վարչապետ Փաշինյանը նաև հանրության հետ անուղղակի հաղորդակցվում է իրերի ներկայիս դրության առումով և այդ կերպ շոշափում հանրային տրամադրություններ ներկայիս և ապագայի հնարավոր զարգացումների համատեքստում:
Փաշինյանը մի կողմից փորձում է հանրությանն առավելագույնս իրազեկել իրերի ներկայիս դրությանն առնչվող հարցերի ու հանգամանքների մասով, դա անելով հիմնականում բանակցային պատմությանն անդրադարձերով: Ի վերջո, թեև 44-օրյա պատերազմի հետևանքով արմատապես փոխվել է ստատուս-քվոն, սակայն հարցի քաղաքական բովանդակության էությունը ոչ միայն չի փոխվել, այլ արցախյան հարցը գործնականում շարունակելով մնալ աշխարհաքաղաքական ազդեցության համար պայքարի գործիքներից մեկը, այդ «նշանակության» առումով ստացել է լրացուցիչ լիցքեր՝ աշխարհակարգային վերաբաժանումների կոշտ փուլի բերումով: Այստեղ մյուս հարցը հետևյալն է՝ ներքաղաքական կոշտ դիմակայությու՞նն է ձևավորում այդ «դիսկուրսի» մոտիվը, թե՞ մոտիվը ձևավորում է արտաքին իրադրությունը, իսկ ներքին, այդ թվում վարչապետի ծավալած «դիսկուրսը» այդ ամենի հետևանքն է, որը դիտվում է նաև այդ համատեքստում որևէ խնդիր լուծելու միջոց:
Խոշոր հաշվով, կան թե արտաքին, թե ներքին խթանիչ գործոններ, բայց ըստ ամենայնի գերական անշուշտ արտաքին միջավայրն է, ընդ որում այդ միջավայրում մանևրի անհրաժեշտությունը, որ ունի Հայաստանը: Ընդ որում, թերևս արժե նկատել, որ այդ՝ իրարամերժ ռազմավարությունների միջև մանևրի հարցում առկա է Հայաստանի և Ադրբեջանի ընդհանուր խնդիր: Որովհետև, իհարկե՝ Հայաստանի համեմատ շատ ավելի մեծ և ամուր ռեսուրսային բազայով, այսպես ասած «հաղթողի» կարգավիճակով, սակայն Ալիևը ևս ունի անկանխատեսելի աշխարհում միմյանց բախված իրարամերժ ռազմավարությունների միջև «լողալու» անհրաժեշտություն: Այլ հարց է, թե որքանո՞վ է Բաքուն դիտարկում այդ խնդրում Հայաստանի հետ աշխատանքի հնարավորությունը, ինչը նշանակելու է փոխզիջումային մոտեցումների պատրաստակամություն:
Մինդչեռ, ինչպես հայտարարում է Նիկոլ Փաշինյանը, և ինչպես ի դեպ ցույց է տալիս նաև Բաքվի հռետորաբանությունը, Ադրբեջանը հետապնդում է այսպես ասած ուժի «իրավունքի» ձևավորման, ամրագրման, «պատերազմի իրավունքի» միջազգային հող նախապատրաստելու նպատակ: Ավելին, եթե անգամ Բաքվի հռետորաբանությունը չարտահայտեր այդպիսի նպատակի առկայություն կամ չտար այդպիսի դիտարկում անելու հիմք, միևնույն է, Հայաստանը չունի իրավունք՝ իր քաղաքականությունն ու վարքագիծը մշակելիս հրաժարվել Ադրբեջանի ռազմատենչության կանխավարկածից: Միևնույն ժամանակ, իրական քաղաքականության ռեժիմում մոտիվները անկասկած բազմազան են և այն ընդհանուր խնդիրը, որ այդուհանդերձ կա Երևանի և Բաքվի, ընդ որում նաև Թբիլիսիի համար, կարող է ձևավորել աշխատանքային դաշտ՝ առերևույթ տակտիկական իրողությունների ներքո: Դա անծուշտ ենթադրում է չափազաննց բարդ աշխատանք, քանի որ բախվող ռազմավարությունների տեր խոշոր կենտրոնները անշուշտ լավագույնս տիրապետում են իրավիճակի բոլոր տողատակերին և տնօրինում կովկասյան երեք սուբյեկտներին իրենց հետաքրքրությունների և մոտիվների ենթակայության տակ պահելու բավականին հարուստ գործիքակազմ, ինչը ենթադրում է խաղ նրանց զգայարանների և բնազդների վրա: