Մեծ Յոթնյակի երկրների առաջնորդները Գերմանիայում հավաքի ժամանակ ազդարարել են առաջիկա հինգ տարում մոտ 600 միլիարդ դոլարի ենթակառուցվածքային ներդրումային նախագծի մասին, որը կոչվում է «Գլոբալ ենթակառուցվածքային և ներդրումային գործակցություն»: Այդ ծրագրով Արևմուտքը մտադիր է հակազդել Չինաստանի՝ «Մեկ գոտի-Մեկ ճանապարհ» լայն ենթակառուցվածքային ծրագրին, որ Պեկին ազդարարել և փորձում է իրականացնել արդեն մի քանի տարի: Մեծ Յոթնյակի նախագծի վերաբերյալ ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը հայտարարել է, որ խոսքը բարեգործական կամ աջակցության ծրագրի մասին չէ, այլ ներդրումների: «Սա ներդրումային ծրագիր է, որը օգուտներ կբերի բոլորին և երկրներին կբացահայտի ժողովրդավարական երկրների հետ գործընկերության շոշափելի օգուտները», հայտարարել է Բայդենը, ինչպես հայտնում է Ալ Ջազիրա ընկերությունը: Մեծ Յոթնյակի նախագիծը անշուշտ բավականին հետաքրքիր է և նոր երանգ է մտցնելու աշխարհակարգային այն բարդ և կոշտ պայքարի մեջ, որ ընթանում է վերջին մի քանի ամիսներին՝ ուկրաինական պատերազմի կենտրոնով: Սա մի կողմից անկասկած լրացուցիչ սրացում է հաղորդելու այդ մեծ պայքարին, մյուս կողմից իր տնտեսական բնույթով նաև կարող է լինել լրացուցիչ հնարավորություն, մասնավորապես նաև Հայաստանի համար, որը քաղաքական առումով շեշտադրում է իր համար ժողովրդավարության կարևորությունը որպես գործոն: Իհարկե այստեղ էական է, թե որքանով է այդ գործոնը իրապես սկզբունքային Արևմուտքի համար, այլ ոչ լոկ աշխարհաքաղաքական գործիքակազմի տարր, որը օգտագործվում է ըստ անհրաժեշտության, ըստ շահերի և հետաքրքրությունների շատ ավելի լայն և ունիվերսալ համակարգի:
Այդուհանդերձ, անկասկած է, որ Երևանն այդ առումով պետք է փորձի աշխատել Վաշինգտոնի ուղղությամբ և առնվազն շոշափելի նոր մտադրությունների հետ կապված հնարավորությունները: Հասկանալի է, որ 600 միլիարդի առյուծի բաժինը թերևս բաժին է ընկնելու ԱՄՆ «ներարկմանը»: Այդ իմաստով, ի դեպ, Հայաստանը ԱՄՆ նախագահ Բայդենի նախաձեռնած ժողովրդավարական երկրների միջազգային մեծ համաժողովի հրավիրյալների շարքում էր, որին մասնակցեց վարչապետի մակարդակով: Առցանց այդ վեհաժողովին պայմանավորվածություն ձեռք բերվեց մեկ տարի անց անցկացնել երկրորդը՝ արդեն վիզուալ, դարձյալ ԱՄՆ-ում, որտեղ արդեն նախատեսվում են կոնկրետ քննարկումներ: Կարո՞ղ է Հայաստանը հետաքրքրություն ներկայացնել ենթակառուցվածքային այդ խոշոր ծրագրերում, սա կախված է մի շարք կարևորագույն ռազմա-քաղաքական գործոններից, որոնց շարքում իհարկե առանցքային է Կովկասի հակամարտությունների կարգավորվածության կամ կայուն կառավարելիության հանգամանքը, սակայն առանցքայինը անշուշտ՝ Իրանի հարցը, Իրանի միջուկային ծրագրի և ընդհանրապես իրանյան պետական քաղաքականության ու դիրքավորման «ուղեծիր»-վեկտորի հանգամանքին: Այդ առումով, 600 միլիարդ դոլարի նախագծային մտադրությունը մեղմ ասած Հայաստանում հեռուն տանող պլանների և ոգևորության առիթ չէ, այլ պարզապես ուշադրության և աշխատանքի՝ այսպես ասած ձեռքը զարկերակի վրա պահելու և աշխատանքի հնարավորությունը բաց չթողնելու համար, քանի որ այդ ծրագրի հեռանկարը կախված է իհարկե բազմաթիվ այլ գործոններից, որոնք առնչվում են ոչ միայն Կովկասին կամ Իրանին: Ի վերջո, դեռ օդից կախված է մնում շատ ավելի համեստ՝ Եվրամիության Արևելյան գործընկերության հայտնի ֆինանսական մտադրությունը կամ նախագիծը, որով ծրագրվում էր այդ թվում մասնավորապես Հայաստանին հինգ տարվա ընթացքում հատկացնել 2,6 միլիարդ եվրո՝ դրամաշնորհի և վարկի տեսքով: Ի՞նչ վիճակում է Եվրոպայի այդ նախագիծը հիմա:
