Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին հունիսի 20-ին աշխատանքային այցով ժամանել է Կատարի Պետություն: Վրաստանի վարչապետի այցը արժանի է ուշադրության, մասնավորապես այն «հետագծի» բերումով, որ կա այդ այցից առաջ: Վրաստանի վարչապետը հունիսի 18-ին Դիլիջանում էր, ուր ժամանել էր Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հետ հանդիպման համար: Իսկ Դիլիջանում այդ հանդիպումից օրեր առաջ Կատարի Պետություն պաշտոնական այց էր կատարել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Դիլիջանում Հայաստանի և Վրաստանի վարչապետերի հանդիպման վերաբերյալ անդրադարձում դիտարկել էի այդ հանգամանքը, որ հայ-վրացական բարձր մակարդակի հերթական՝ չհայտարարված հանդիպման համատեքստում թերևս պետք է ուշադրության արժանացնել նաև Հայաստանի վարչապետի Կատար այցելության հանգամանքին: Այդ իմաստով իրապես հատկանշական է, որ Հայաստանի վարչապետի հետ հանդիպումը փաստորեն անմիջապես նախորդում է Իրակի Ղարիբաշվիլիի Կատար այցին:
Անկասկած է, որ Հայաստանն ու Վրաստանը Կատարի հետ հարաբերության առումով ունեն անշուշտ իրենց ուրույն օրակարգը, սակայն նույնքան անկասկած է և այն, որ Հայաստանն ու Վրաստանը կովկասյան ռեգիոնում՝ հատկապես ներկայիս աշխարհաքաղաքական իրադրության պայմաններում ունենալով ընդհանուր մտահոգություններ և հետաքրքրություններ, գործնականում ընդհանուր օրակարգ կարող են ունենալ նաև Կատարի հետ հարաբերության իմաստով: Ինչպես նշել եմ հայ-վրացական դիլիջանյան բարձր մակարդակի հանդիպման անդրադարձի առիթով նախօրեին, Կատարը գործնականում յուրօրինակ «խաչմերուկ» է, որտեղ հատվում են մի քանի ռեգիոնների և խոշոր ուժային կենտրոնների օրակարգեր: Այդ «խաչմերուկի» հանդեպ հայ-վրացական «հաջորդական» հետաքրքրությունը կարող է վկայել այն մասին, որ Երևանն ու Թբիլսին ունեն այդ «խաչմերուկում» երթևեկության համատեղ մասնակցության որոշակի պատկերացում կամ գաղափար:
Մասնավորապես, այստեղ նվազագույնը կարող է դիտարկվել «փորձի» փոխանակման խնդիրը, իհարկե բովանդակային առարկայականության և մեթոդական աջակցության տրամաբանությամբ, եթե ստացվի պայմանավորվել այդ հարցում Կատարի իշխանության հետ: Խոսքն այն մասին է, որ Հայաստանի և Վրաստանի համար շատ կարևոր է, որպեսզի «խաչմերուկային» տրամաբանությունը գերակայի նաև Կովկասում, կամ այլ կերպ ասած՝ Կովկասով անցնող աշխույժ տնտեսա և ռազմա-քաղաքական վեկտորները ունենան նվազագույնը խաչմերուկային տրամաբանություն, ինչը թույլ կտա ստանալ նվազ ռեսուրսների պայմաններում առավելագույն բալանսավորվածության և ճկունության միջավայր: Այդ իմաստով հատկանշական է, որ Երևանը բառի ուղիղ իմաստով է առաջ քաշել «հայկական խաչմերուկի» գաղափարը, որն իհարկե առայժմ զուտ հայաստանյան իշխանության հռետորաբանության շրջանակում է, սակայն որոշակիորեն արտացոլում է առաջնահերթություններ, որ կարևոր են նաև Վրաստանի համար:
